Кім
Шрифт:
Каралёў. А па-другое, хачу аказаць вашай клініцы дабрачынную дапамогу… (кладзе на столік канверт).
Лена. А па-трэцяе, ніякіх медыкаментаў, ні за якія грошы я вам даставаць не буду… Так што забярыце свой дабрачынны канверт і каціцеся к чортавай матары…
Каралёў. Ды якія к чорту медыкаменты! Калі мне спатрэбяцца наркотыкі, я іх воз дастану… I цябе магу пачаставаць…
Лена. Значыць проста так ахвяруеце…
Каралёў.
Лена. Забярыце канверт.
Каралёў. Спакойна! Ты будзеш чыстая, як херувім. (Дастае з кішэні насоўку.) Вось бачыш насоўку… На ёй кроў. Не баішся крыві?
Лена. Я медсястра і не баюся нават голых мужчын…
Каралёў. Гэта калі яны хворыя… Цяпер вось гэтая бутэлечка… Тут таксама кроў. Мне трэба ведаць: ці ёсць паміж імі розніца.
Лена. I ўсё?
Каралёў. I ўсё. Гэта (паказвае на канверт) раздасі лабаранткам за паслугі. А хочаш, купі для іх новы мікраскоп.
Лена. Там хопіць на мікраскоп?
Каралёў. Хопіць. Ну? I ў чым тут крымінал? Запэўніваю, што ўласнікі гэтых крывей жывыя і здаровыя.
Лена. Навошта гэта вам?
Каралёў. Я пісьменнік. Пішу дэтэктывы. Распрацоўваю адзін сюжэт. Хачу, каб усё ў ім было праўдападобным.
Лена. Ну добра, зайдзіце дні праз тры, ці лепш пакіньце тэлефон, я вам пазваню…
Зумер.
Даруйце, мне ў палату трэба… (Выходзіць.)
Каралёў накіроўваецца да выхаду і сутыкаецца з Юляй.
Юля. На вуліцы надзвычай холадна…
Каралёў. Так…
Юля. Затое на небе зорак багата…
Каралёў. Так…
Юля. I ўсе буйныя-буйныя… I мігцяць.
Каралёў. Так…
Юля. I яшчэ. Адзін мой выпадковы знаёмы ў бары, калі я сказала яму, што кахаю цябе дванаццаць гадоў… Прасіў перадаць табе, што ты ўрод…
Каралёў. Я з ім згодны. (Абдымае яе.) Я сапраўды ўрод…
Дом Каралёва. Ноч. Ціхая музыка. Юля і Каралёў у павольным танцы.
Юля. Дзякую табе…
Каралёў. За што?
Юля. За тое, што я кахаю цябе…
Каралёў. Даруй, я не ведаю, што ў такіх выпадках гаварыць трэба…
Юля. I не гавары нічога…
Каралёў. Хочаш шампанскага?
Юля. Баюся.
Каралёў. Чаго?
Юля. У мяне і так усё кружыцца. Я абамлею…
Каралёў. Ну і на здароўе… У мяне нашатырны спірт ёсць…
Юля. Давай.
Каралёў. Нашатырны спірт?
Юля. Шампанскае.
Каралёў. Зараз…
Юля. Можна я прылягу?
Каралёў. Канечне, канечне… Што ж ты слабенькая такая? Можа есці хочаш?
Юля. Не, дзякуй… (Прылягла на край ложка.) Ой, сапраўды зоркі! А адна рухаецца нават…
Каралёў. Гэта самалёт…
Юля. А чаму не чутно?
Каралёў. Высока…
Юля. А можа спадарожнік?
Каралёў. Можа… Лёд пакласці?
Юля. Як хочаш… Якая я шчаслівая… Палову свайго жыцця не жыла, а ляцела… Што б ні здарылася, што б ні накаціла… варта было толькі ўспомніць пра цябе — усё! Усе праблемы радасцю рабіліся… (Смяецца.) Калі ў час путчу цябе арыштавалі, я хацела на плошчы абліць сябе бензінам і падпаліць.
Каралёў. Прыпадачная!
Юля. Калі ты недзе заявіў, што не прызнаеш Бога, цэлы дзень стаяла ў царкве на каленях і маліла, каб Ён дараваў табе… А калі цябе паклалі на аперацыю — ледзь з глузду не з’ехала…
Каралёў. Юля, мілая, у мяне ніколі нічога падобнага не было… Пашкадуй… Памаўчы… Мая псіхіка не вытрымлівае. Я заплакаць магу…
Юля. Такой бяды…
Каралёў. Колькі памятаю сябе — я быў адзін… У мяне адсутнічае, паталагічна адсутнічае пачуццё натоўпу… Мне ў ім млосна. Натоўп — гэта жывы і да нейкай ступені разумны арганізм… Ён адчувае гэта і ненавідзіць мяне. Я заўсёды хацеў любіць, а ад мяне шарахаліся, як ад заразнага… А калі спрабавалі любіць мяне, дык абавязкова за нешта. Тады я шарахаўся, бо адразу ж адчуваў гэта… Я праклінаў сябе за гэта, я люта зайздросціў тым, хто бачыць тое, што хоча бачыць, і не заўважае таго, чаго не трэба…
Юля. Мы шампанскае піць будзем?
Каралёў. A-а, даруй… Табе не цікава?
Юля. Я цябе кахаю, дурненькі…
Каралёў. За цябе…
Юля. А я за цябе…
Каралёў. У гэтым доме столькі перабывала людзей, а, здаецца, не было ніводнага чалавека і ніводнай жанчыны…
Юля. Ты проста з маленства заўсёды абараняўся. Гэта ўжо ўвайшло не толькі ў звычку, а і ў характер. На цябе ніхто і не думае нападаць, а ты ўсё адно абараняешся… Як ты яшчэ толькі трымаешся? Ты ўжо павінны быў усё сваё здароўе на гэта пакласці…