Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Антонаў Андрэй

* * *

Ці ведае ён, камень на дне рэчкі, летнюю сьпёку?

* * *

Жнівеньскі вецер. У анучы на плоце вырасьлі крылы.

* * *

Чорны матылёк. Што шукае ён? Можа, чорную кветку?

* * *

Сьцяжынка ў полі. Конікі

суха зьвіняць на цёплым пяску.

* * *

Куды ж, таполі, вы пайшлі чарадою, уздоўж дарогі?

* * *

Верабей ляціць, не схаваецца ў траве белы матылёк.

* * *

Летнім вечарам кожны ліхтар над шашой кліча матылькоў.

* * *

Вецер. Возера. Ціха чоўн пусты плыве. Сонца садзіцца.

* * *

Запаліў сьвятло: напалоханая мыш зьнікла ў шчыліне.

* * *

Жоўтае лісьце вецер на ганак прынёс. Як пераступіць?

* * *

Дрэвы ў тумане? Не, гэта паляць лісьце восеньскім ранкам.

* * *

Лапкі елачак мне ворагамі сталі. Зьбіраю грыбы.

* * *

Восень. Сухую галінку не пазнаеш на дрэве жывым.

* * *

Не вылучаюся, я — звычайны праходжы. Іду пад дажджом.

* * *

А дзе ж схавацца павучку-вандроўніку? Восеньскі дожджык.

* * *

Тапалёвы ліст у восеньскай бязважкасьці паплыў да зямлі.

* * *

Да маёй нагі прытуліўся сабака. Не спыняйся, дождж!

* * *

Шукаю ўначы на хвалях эфіру родную мову.

* * *

Ля кніжнай шафы разьбіраю паперы, раптам — верш Басё.

* * *

Ня маю ў жыцьці нічога, хіба ў сшытку некалькі вершаў.

* * *

Як цяжка знайсьці словы, і гэта мая родная мова.

* * *

Лапкамі елак свой пакой упрыгожыў, сьвяточны настрой.

* * *

Бяз сэнсу жыву, учора і так штодня. Холад раніцы.

* * *

Адчыніў дзьверы: варушыцца на сходах мой цень зламаны.

* * *

Замерзла ноччу вірлівая крынічка, белая нуда.

* * *

Доўгі, доўгі дзень. Сёньня мне ліст ад маці павінен прыйсьці.

* * *

Ад брата сёньня паштоўку прынесьлі мне. Чакаю вясну.

* * *

Узяў фуфайку, успомніў нябожчыка, дзеда Валодзю.

* * *

На першым сьнезе сьмецьце — кінула восень лісьце зь бярэзін.

* * *

Грукнулі дзьверы. Дзіцячая калыска. Халодны пад'езд.

* * *

Скокнуў верабей: толькі сьнегу камякі сыплюцца з галін.

* * *

Белая нуда. Толькі недзе пад сьнегам схавалася мыш.

* * *

Зімовы вечар. З запісною кніжкаю сяджу ў куточку.

* * *

Печку адчыніў: пасівелі вугалькі, попел варушу.

* * *

У качагарцы прытуліўся да печкі — прыемна, цёпла.

* * *

Сыпле дробны сьнег. Побач даўно ўжо няма блізкага сябра.

* * *

На сьнезе пісаў хоку сёньня — не дарма існую ў жыцьці.

* * *

Зімовы вечар. Між небам і зямлёю сьвятло мястэчка.

* * *

Зімовы вечар. Цыгарка праходжага і тая зьнікла.

* * *

Маці на кухні, пах смажанага сала — вайсковы ўспамін.