Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Антонаў Андрэй

* * *

На рэчку хадзіў паглядзець, ці замерзла, чакаю зімы.

* * *

Чужы завулак — тут нават чырвань цэглы цяпла ня мае.

* * *

Холад восені, у вясну ляціць-ляціць матылёк сухі.

* * *

Ты мяне суцеш, доўгая

дарога да шэрага неба.

* * *

Лілея ў шклянцы, дух яблыкаў-антонаў, сьлёзы каханкі.

* * *

Нашто блукаю і каго шукаю тут, сярод туманаў?

* * *

Памажыце мне каханую забыць, кля — новыя лісты.

* * *

Сланечнік высах, ледзь чутны водар мёду застаўся ў лістах.

* * *

Несупынны дождж, як дзіця, спадзяюся на заўтрашні дзень.

* * *

Рукі нямога, чырвоныя на дажджы, хутка гавораць.

* * *

На камень-валун сеў самотны вандроўнік, халодны вечар.

* * *

Легкаважны дым не магу ніяк схапіць за блакітны хвост.

* * *

Як непрыкметна на вагоннай падлозе сьлед высыхае.

* * *

Сьпяць дарожнікі, лыжка ў шклянцы на стале ўсё зьвініць-зьвініць.

* * *

Так дрыжыць вагон, што ніводнай літары роўна не пішу.

* * *

Стаміўся ехаць, нарэшце, той прыпынак, дзе ўсе сыходзяць.

* * *

Чаму ж вы, пташкі, ня зьведалі адзіноты па-над зямлёю?

* * *

Агарнулі лес восеньскія халады, вогнішча кладу.

* * *

Колькі каштанаў прынёс дадому й расклаў у кніжнай шафе.

* * *

Паўночны вецер, дождж, шэрая дарога, ноч, валацуга.

* * *

За галінамі чорна-сінімі плыве белы маладзік.

* * *

Восеньскі ўспамін — на вясковых могілках пахіліўся крыж.

* * *

Сталёвы вецер, коціцца па асфальце звон кансароўкі.

* * *

Ліхтар, прыпынак, высачэзная постаць пад парасонам.

* * *

Не дае заснуць скразьняк у электрычцы, бязбожны холад.

* * *

Поўнач у мэтро, мармуровая сьцяна слухае мяне.

* * *

Жаданьне — заснуць, не патушыўшы сьвятла, глыбокая ноч.

* * *

Спаць і толькі спаць, больш нічога не хачу; не магу заснуць.

* * *

Дзьверы зачыніў, а ў пакоі скразьнякі не пазьнікалі.

* * *

Халодны пакой, ціўканьне гадзіньніка не дае заснуць.

* * *

Дзе падзеўся ты, ясна-белы маладзік? Не кладуся спаць.

* * *

Вадкая цемра, уздыхнула машына, вуркоча матор.

* * *

Нізкая вярба ўсё кранае на вадзе адлюстраваньне.

* * *

Ноччу падаў сьнег, а нараніцу растаў — цёплая зямля.

* * *

У чаўне вада, на вадзе — срэбра поўні і тонкі лёдзік.

* * *

Вельмі многа сплю, дык чаму цалюткі дзень пазяхаецца?

* * *

Далёка ў небе, марозным сінім ранкам сканала зорка.

* * *

Квітнее сьліва. О, не-не — падалося… Навокал шэрань.

* * *

Дробныя зоры востра міргалі, золкасьць, час разьвітаньня.

* * *

Стары чалавек спытаў у вялікай гары: — Ці гэта зноў сьнег?