Мядовае знаёмства (на белорусском языке)
Шрифт:
Вось п'яныя хлопцы i не заўважылi, як нахапалiся пчалiных укусаў. Адна пчала ўскочыла нават у рот Антосю, калi ён нешта гаварыў, i паспела куснуць яго за язык. Гэта перапоўнiла чашу сябравага цярпення, i яны пачалi збiрацца.
– Добра, што мы паспелi апусташыць тару!
– сказаў, махаючы рукамi, Антось.
– Хутчэй завяжы вядро! Можа, адчэпяцца!
– амаль закрычаў Толiк.
Сябры сабралiся, выцерлi травой лiпкiя ад мёду рукi i пакрочылi прэч ад гэтага месца. Але пчолы ад iх не адставалi -
На развiтанне Толiк чыркнуў на паперы свой адрас сябру, i Антось, хiстаючыся, пакрочыў да Алесi - блiжэй знаёмiцца. Пчолы, чуючы ў вядры мёд, спраўна гулi над галавой, поўзалi па лiпкай пасудзiне.
Антосю падалося, што сонечны дзень паступова пачаў цямнець. Усё навакольнае бачылася як праз туман, нiбы праз шчылiнку. Твар гарэў, язык пякло, ён патаўсцеў.
Ён падумаў: "Свежае паветра i гарэлка - вось твар i гарыць! Пройдзе!"
А вось i патрэбны нумар дома. Антось, хоць i праз туман, заўважыў - дом добры! Пастукаўся ў дзверы. Чуе: "Заходзьце!"
Хлопец пераступiў цераз парог i апынуўся ў хаце. Зноў жа праз туман убачыў сярэднiх год жанчыну.
"Здравiя жадаю!" - хацеў па-вайсковаму адрапартаваць Антось, але языку было цесна ў роце, i атрымалася:
– Зд-друя жад-дую!..
– Што?
– запыталася жанчына.
– Што вам трэба?
Антось напружыўся з апошнiх сiл i выцiснуў:
– Аль... Ал-л-лесю!..
– Якую яшчэ Алесю? Навошта вам Алеся? Iдзiце адсюль!
Адчынiлiся дзверы, i з другой паловы хаты выйшла прыгожая дзяўчына.
Антось пахiснуўся ад нечаканасцi. Якая прыгожая! Гэта ж Алеся! I ногi не крывыя. I абедзве на месцы! Антось праз расчыненыя дзверы ўбачыў на стале ў другiм пакоi сваю фотакартку. Ён ад радасцi паспрабаваў кiнуцца да дзяўчыны:
– Аль... Ал... Але...
– Што вам трэба?
– жахнулася дзяўчына.
– Я вас не ведаю i ведаць не жадаю.
Антось разгубiўся, але раптоўна ўзрадаваўся, бо за дзяўчынай выйшаў яе брат Мiхась - Антосеў аднапалчанiн, якi i пазнаёмiў праз пошту сваю сястру з Антосем.
Антось кiнуўся да сябра i распухлым языком, з цяжкасцю прагаварыў:
– Мы разам служылi ў войску! Я ж твой сябар!
Мiхась адпiхнуў незнаёмца:
– Якое нахабства! Знайшоўся мне сябар! Я цябе першы раз бачу! Прыцягнуўся нейкi валацуга, поўную хату пчол навёў...
Тут Антось выпадкова зiрнуў у люстэрка, якое вiсела на сцяне. Зiрнуў i выпусцiў з рукi вядро з астаткамi мёду. З люстэрка на яго глядзеў... Не! Не глядзеў, а глядзела нейкае страшыдла з чырвоным апухлым тварам, з лапушынымi вушамi, з тонкiмi шчылiнкамi замест вачэй. Разлахмачаныя валасы злiплiся ад мёду i тырчэлi ва ўсе бакi. Па iх поўзалi пчолы...
– Ма-ма-а-а!
– зароў ад жаху Антось i кiнуўся ў дзверы. Ап'яненне яго iмгненна
"Што я нарабiў? Дурань! Такую дзяўчыну страцiў!" - хлясталi, як бiзуном, думкi.
Антось падслепаватымi вачыма прачытаў на паперцы Толiкаў адрас i з цяжкасцю знайшоў яго дом.
Пастукаў i пахаладзеў: "Толькi б не спужалiся! Толькi б не прагналi! Куды ж я дзенуся?.."
Адчынiлiся дзверы, i Антось праз той жа туман убачыў жанчыну.
– А-а!
– прапела яна.
– Яшчэ адзiн круглы, як гарбуз! Заходзь! Заходзь! Буду двух адразу лячыць - мой ляжыць!
Антось з палёгкай пераступiў парог i ўбачыў Толiка... Не! Не Толiка, а гэткае ж апухлае страшыдла, як i сам. Ён ляжаў на ложку, мачаў ручнiк у халодную ваду i прыкладваў да твару.
– О-ё-маё!
– стагнаў ён.
Толькi цяпер Антось адчуў, як пячэ i балiць твар.
– На, папi кiслага малака i кладзiся. Зараз паднясу i табе ваду з ручнiком, - сказала Толiкава мацi.
Антось паслухмяна выпiў малако i лёг. Ён адчуў на твары халодны ручнiк i пачуў пяшчотны голас сябравай мацi:
– Эх вы, мядовыя-бядовыя хлопцы! Блазнюкi яшчэ, хоць i адслужылi ў войску...
Пухлiна праходзiла аж два днi. За гэты час Толiкава мацi вымыла i адгладзiла Антосеву кашулю, пачысцiла пiнжак.
Антось цёпла развiтваўся i дзячыў Толiкавай мацi, потым абняўся з сябрам i падаўся на аўтастанцыю, каб ехаць дамоў. На душы было мутарна. Што сказаць дома?
"А дзяўчына якая прыгожая!" - пякла, як агнём, думка.
Не дайшоўшы да станцыi, Антось рашуча крутнуў у другi бок: "Зайду, папрашу хоць прабачэння!"
Раптоўна прыпынiўся: "Пачакай! Дык яны ж мяне не пазналi! Нават Мiхась, з якiм два гады адслужыў, не пазнаў не толькi мяне, а й майго голасу! Дзякуй табе, распухлы язык!" - i Антось з надзеяй пакрочыў да Алесевага дома. Зноў пастукаў у дзверы. Сэрца вырывалася з грудзей.
Адчынiў дзверы Мiхась.
– Антось! Дарагi!
– усклiкнуў ён i абняў сябра.
– Ды што ты аслупянеў? Заходзь!
Антось зайшоў. Адчынiлiся дзверы, i з другой паловы хаты выглянула тая ж прыгажуня. Зачырванелася i закрыла дзверы.
Мiхась засмяяўся:
– Нiчога! Зараз выйдзе! Бачыў, як зачырванелася? Рабi вывады, Антось!..
Шчаслiвы Антось не ведаў, што рабiць, што казаць.
– Я... я... разумееш...
– Ды разумею я ўсё! Зараз падыдуць мама, тата, сядзем за стол i пагутарым...
Антось на ўсякi выпадак з апаскай зiрнуў у тое ж люстэрка. Страшыдлы там ужо не было, на Антося глядзеў прыгожы малады хлопец з акуратна зачасанымi валасамi.
– Прыгажун! Прыгажун!
– засмяяўся Мiхась.
– Дарэмна хвалюешся - тваю фотакартку з рук не выпускае...