Мядовае знаёмства (на белорусском языке)

Давидович Сергей

Раптоўна Антось убачыў сваё вядро, якое стаяла ў кутку пад лаўкай.

– Я...

я... вядро...

– А-а! Вядро!
– зразумеў Антосева пытанне Мiхась.
– Гэта ж два днi назад да нас у хату заскочыў нейкi п'яны дурань. Увесь апухлы, з галавы да ног у мёдзе, прыпёр за сабой цэлы рой пчол - ледзь павыганялi iх з хаты...

Антось зачырванеўся, зiрнуў долу.

Мiхась працягваў:

– Ты разумееш? Нечага да Алесi кiдаўся, мяне сябрам

называў... Во валацуга!.. Потым кiнуў гэта вядро i з крыкам падаўся з хаты... Такое ў нашым мястэчку - упершыню!

Антось уцiснуў галаву ў плечы i гатоў быў зноў кiнуцца ў дзверы, але Мiхась схамянуўся:

– Ды чорт з iм, з тым дурнем! Не варты ён таго, каб пра яго ўспамiнаць! Сядай, расказвай, будзь як дома!..

А неўзабаве Антось i Алеся справiлi вяселле.

Няхай iм шчасцiць у жыццi! Ды так яно i будзе, бо знаёмства пры мёдзе добрая прыкмета!