Нязніклыя
Шрифт:
– Каго ты шукаеш? – спытала Паліна ў хлопца.
– Чалавека! Ён жа быў на шляху, перад тым, як я пачаў скідаць хуткасць. Ты ж бачыла, як ён размахваў рукамі, –
– Нікога я не бачыла! – заявіла дзяўчына, працягваючы гучна казаць, нібы не заўважала, што шум ветру знік з кабіны.
– Як ты магла не ўбачыць? Можа ў цябе зрок дрэнны… Ён жа стаяў вось тут, перад гэтым вагонам, насупраць нас. Я бачыў яго ля гэтага цягніка, у светлым адзенні. Ён стаяў удалечыні, і размахваў рукамі, размахваў чырвонымі сцяжкамі. Як ты магла не заўважыць гэтага?! Магчыма, ён адышоў у бок. Так, давайце ўсе выходзіць. Яша, ідзем, за мной!
Сабака саскочыў з крэсла і таропка пабег за хлопцам. Паліна пастаяла пару секунд, паглядзела наперад, як бы шукала чалавека, а затым склала карту і змясціла яе ў кішэню шэрага заплечніка. Яна падышла да адчыненых левых дзвярэй першага вагона, каля якіх, ужо на зямлі, стаяў Мікалай. Хлопец спусціў Яшу да зялёнай высокай травы, пасля чаго, дапамог спусціцца Паліне. Усе трое адчувалі, як праўдзіва, па-летняму, пякло сонца. Дзяўчына адкрыла твар, вызваліла яго ад празрыстых акуляраў і ад цёмнай тканіны. Зняла з галавы шырокую зялёную тканіну. І, разам з пальчаткамі, прыбрала ўсе рэчы ў заплечнік. Яна паправіла чорныя валасы, і карыя вочы засвяціліся ад прыемнага дакранання чыстага паветра да яе светлай скуры. Дзяўчына глыбока ўдыхнула водар прыроднай свежасці, ад чаго прыемна закружылася галава. На секунду Паліна здабыла спакой. Усюды было зялёна і ярка, прырода зноў адкрылася людзям. Птушкі сумна шчабяталі, рэдка казалі пра сябе. Нават чорныя плямы, кругі на зямлі, ніяк не псавалі ўсю прыгажосць навакольнага асяроддзя.
Конец ознакомительного фрагмента.