Нязніклыя

Горад Гомель, што знаходзіўся на паўднёвым усходзе еўрапейскай краіны, не стаў выключэннем з усіх гарадоў вялікага свету. Ён таксама змяніўся, пагрузіўшыся ў маўклівыя пакуты і ў павольную гібель мінулага. Усяго за дзве цёмныя летнія ночы гарадскі шум аціх: змоўклі людскія размовы, знік хаос, спыніўся рух вуліц, застылі маторы машын. Толькі рэдкія спевы птушак і дзікія галасы пакінутых дамашніх жывёл разбаўлялі сабой поўную цішыню. Вялікі горад нетаропка знікаў, ператвараўся ў парашок, нібы сточваўся, як жалеза на тачыльным камені. Высокія будынкі першымі сустрэлі невядомую з'яву: дахі і сцены верхніх паверхаў шматпавярховых будынкаў не спяшаючыся абсыпаліся, бетонны цвёрды матэрыял паступова ператвараўся ў сухі пыл. Прырода паныла і павольна адаптавалася да недахопу чыстага святла, да рэдкіх празрыстых дажджоў. Вецер быў зменлівым, часта мяняў свой характар. Ён, то ў злосці ганяў шэрасць і хаваў бетонным прахам паверхню вялікага абласнога цэнтра, то па-добраму дарыў лёгкую прахалоду.

Час бег. Прайшло ўжо некалькі тыдняў пасля першай цёмнай ночы. У гэтую сераду сонца ўжо цяжка апускалася на гарызонт, нібы замучылася глядзець, як змяняецца зялёная планета. Вялікая вогненная зорка са смуткам хавалася за высокімі паўсцёртымі і яшчэ ацалелымі дамамі. Вечар плаўна сплываў да чарговай сляпой ночы.

Па лесвіцы васьміпавярховага дома, у самым цэнтры шчыльна забудаванай часткі горада, бегам наверх падымалася дваццацічатырохгадовая цёмнавалосая дзяўчына Паліна. На ёй была цёмна-зялёная тонкая куртачка з металічнай жоўтай зашпількай-маланкай, чорныя нагавіцы і чорна-белыя кеды. За спіной боўтаўся шэры заплечнік з рэчамі першай неабходнасці. Дзяўчына спяшалася схавацца ад надыходзячых страхаў ночы, ёй трэба было схавацца да цемры, знайсці зацішнае месца. Падняўшыся на пяты паверх, у мінулым дванаццаціпавярховага будынка, яна ўбегла ў адчыненыя дзверы чужой кватэры. Паліна апынулася ў калідоры. Шэрая прастора паміж сцен насцярожвала, і з-за змрочнай бачнасці, сэрца працягвала хутка біцца, быццам ногі ўсё яшчэ несліся па прыступках. Паліна выцягнула драўляную светла-жоўтую біту, якая тырчала з яе шэрага заплечніка. Дзяўчына, перажываючы за сваё жыццё, двума рукамі моцна сціснула рукаяць сваёй прылады і спалоханымі вачыма стала аглядаць вузкае памяшканне. Яна нетаропка пайшла па калідоры. Страшна было мімаволі думаць аб смерці, уяўляць, што з якога-небудзь пакоя выбежыць неразумнае дзікунства. З асцярогай дзяўчына агледзела ўсю плошчу чужой кватэры. Тут даўно нікога не было. Тады яна апусціла рукі і пазбавіла цела ад напружання. Хутка замкнула ўваходныя чорныя дзверы кватэры, затым зайшла ў далёкі самы светлы пакой, дзе аконны праём выходзіў на захад. Паліна вырашыла застацца тут, у дзіцячым пакоі. У далёкім левым куце стаяў белы стол, на ім ляжала толькі жоўтая прамавугольная рамка з фатаграфіяй сям'і, якая жыла калісьці тут. Пад сталом бязладна раскіданыя рознакаляровыя алоўкі. Ад блізкага левага кута, у бок стала, стаяў шырокі, невысокі, бледны шафа з расчыненымі дзверцамі, з пакінутымі або забытымі дзіцячымі сукенкамі. Уздоўж правай светлай сцяны, сумаваў адзін не запраўлены дзіцячы ложак. У сярэдзіне пакоя, на падлозе валялася белае перакуленае крэсла і некалькі кінутых у спешцы дробных дзіцячых рэчаў. Аселы тонкі пыл быў паўсюль: на падлозе, на мэблі, на тканінах. У невялікім памяшканні было ціха, усё апускалася ў змрок.

Не худая, але зграбная дзяўчына Паліна, падышла да аконнага праёму, дзе не было шкла, а толькі пластыкавая рама, дзе па краях віселі ружовыя шторы. Яна прастаяла тут каля хвіліны: папраўляла свае цёмныя кучары, што адраслі крыху ніжэй плячэй, хвалюючы ўглядалася ў апошнія прамяні сонца, якія змрачнелі ў гэтак неспакойны час. Жоўтае натуральнае святло мякка краналася яе авальнага белага твару, пухкіх маленькіх вуснаў, роўнага завостранага носа. Адыходзячы агонь трывожыў яе неспакойны стан добрай душы, прадвесціў цьмяную ноч. Пасля, Паліна апусціла невялікія стомленыя карыя вочы, адкінула біту на жоўта-ружовую коўдру, зняла з плячэй свой шэры заплечнік, кінула яго каля ложка. Затым, яна падышла да невысокай шафы, з стараннасцю стала рухаць яе ў бок выхаду, мела намер схаваць за ёй дзверы. Думкі аб тым, што штосьці страшнае і злое, можа пранікнуць у кватэру, не адпускалі яе. Адсунуўшы і перасунуўшы нялёгкі прадмет, як трэба было ёй, дзяўчына ўзялася за стол, прыціснула яго да шафы. Затым дадала да іх крэсла. Дзверы былі забарыкадаваны. Цяпер, Паліна хутка падбегла да акна, шырока развяла па баках, да самага канца, ружовыя шторы – яна баялася прапусціць першае ранішняе яркае святло. Затым, выбіўшы пыл з коўдры і падушкі, стомленае далікатнае цела лягло на мяккі ложак. Паліна схавала сагнутыя ў каленях тонкія ногі. Лягла спіной да сцяны. У адной руцэ, бліжэй да цела, яна трымала біту, у другой, край коўдры. Адзінокая дзяўчына адважна спадзявалася спакойна перажыць чарговую цёмную ноч.

З моманту першага жудаснага дня прайшоў амаль месяц. У першыя цяжкія дні, Паліна спазнала і перажыла многія пакутлівыя пачуцці, якія былі больш за ўсё звязаны з знікненнем яе трохгадовай дачкі. Паліна адмаўлялася мірыцца з тым, што адбываецца. Дзень за днём яна шукала свайго дзіцяці, але нічога добрага з гэтага не выйшла. Спачатку Паліна абнадзейвала сябе, шукала іншых, такіх ж, як яна. Пасля, страціўшы надзею, паддалася гневу, крыўдзе. З душэўным болем і пакутамі, да яе падбіраліся думкі аб смерці. Яна страціла так шмат родных людзей, страціла сапраўднае правільнае жыццё, што хацелася заплюшчыць вочы і больш не адкрываць іх. Некалькі доўгіх дзён, яна бедавала, мучыла сябе. Датуль, пакуль не прыняла сапраўднае, навакольныя змены, як рэчаіснасць, у якой ёй давядзецца жыць з не пакорлівай думкай аб сваім жывым дзіцяці. Цяпер быць адзінокай у вялікім горадзе – было страшна і небяспечна. Але Паліна працягвала верыць у існаванне дачкі, што яна дзесьці там са сваім татам. Гэта надавала сілы. Проста трэба было іх адшукаць. Але дзе яны, куды ёй ісці – блыталіся думкі. За гэты тыдзень, Паліна не раз падумвала пра тое, што пара б было пакінуць Гомель, пашукаць людзей за яго межамі, каб не звар'яцець ад адзіноты. «Дзесьці ж павінны быць мае родныя?!» – падумвала яна. Але вось менавіта куды бегчы? У якім кірунку ёсць жыццё? Яна яшчэ шукала адказ.

Былі ночы, калі дзяўчына заплюшчвала вочы, старалася заснуць, засынала, каб набрацца сіл для яшчэ аднаго вар'яцкага дня. Але бывала і так, што сон у ціхі час не прыходзіў да яе, аддаляўся, баяўся яе страшных разваг. Ужо другі тыдзень Паліна шукала спакойны куток для сна. То дзікія крыкі жывёл не давалі спакою, то няўцямныя шоргаты перашкаджалі аднавіць энергію цела. Што будзе сёння? Яна нават не меркавала. У гэты момант пераходу вечара ў ноч, у яе памяці зноў прабеглі, як слайды, тыя добрыя моманты мінулага, жывога горада: моманты радасных сямейных урачыстасцяў, твары шчаслівых родных людзей, смех дачушкі, жывыя ўсмешкі. Але затым, усё ў галаве хутка памянялася, усплылі жудасныя карціны, тых падзей, якія нечакана знішчылі яе шчаслівае жыццё. Галава шумела, сэрца калацілася ад такіх успамінаў. Хацелася выкінуць з галавы ўсё дрэннае, выдаліць увесь боль апошніх дзён…

Ну вось, чорны месяц паспяшаўся змяніць аранжавае сонца. Прыйшоў час для цемры. На змену заступіла, усё яшчэ не звыклая для Паліны, непраглядная ноч. Першыя гадзіны ў жудаснай абстаноўцы яна старалася зразумець, якімі будуць яе наступныя крокі заўтрашняга дня. Але потым дзяўчына ўсё ж заплюшчыла стомленыя карыя вочы, бо не было тут таго шуму, які быў бы супраць яе сну. У гэтую ноч Паліну не трывожыла дрыготкае гырканне злых і галодных дзікіх жывёл, якія падвергліся страшным зменам. Каты, сабакі блукалі па брудных вуліцах толькі ў ночы і ў пахмурныя дні. Палявалі на цёплую безабаронную плоць толькі тады, калі святло яркага сонца не асляпляла ім вочы, не абпальвала паўаблезлае цела, тыя адкрытыя ўчасткі скуры, што больш не трымалі поўсць.

Ноч – гэта той час, калі Паліна набіралася сіл, або, што часцей за ўсё здаралася, яна адчувала страх і прысутнасць невытлумачальнага.

Раніцай, калі сонца паказала гораду ўсю сваю круглую форму, лёгкі халодны вецер уварваўся ў пакой, дзе яшчэ спала Паліна. Ветрык спачатку дакрануўся да яе цёмных валасоў, а затым дакрануўся да светлай скуры твару. Ён парывамі лашчыў малады твар, гладзіў маленькі нос, спрабаваў абудзіць чалавека. Дзяўчына, удыхнуўшы халаднаватае паветра, рэзка падняла галаву і тулава, адкінула частку коўдры ад тулава да ног, моцна сціснула біту перад сабой. Яна была гатовая махаць палкай з усёй сілы, гатовая была абараняцца. Але ад каго? У сценах па-ранейшаму была адзінота. Усё з-за непрыемнага сну, што прыйшоў да яе за пару секунд да абуджэння. Паліна была ўстрывожаная і напалоханая. Дыханне пачасцілася, вочы шукалі прычыну страху. Праз нядоўгі час, яна ўсё ж супакоілася. Перад ёй было амаль усё такім жа, якім яна запомніла гэты дзіцячы пакой, калі клалася ў ложак.

Дзверы пакоя былі па-ранейшаму зачынены, захламлены мэбляй. Ніхто не спрабаваў увайсці ў памяшканне. У паветры лётаў пыл, які добра быў прыкметны ўнізе на святле, асабліва ў адкрытых светлых кутах. Вецер гулліва залятаў з правага боку ад Паліны, з боку, дзе раней была аконная рама, аконны праём. Зараз жа, пасля некалькі начных гадзін, замест сцяны з прамавугольным акном, была сцяна з велізарнай дзіркай. Нібы нешта з'ела перш за ўсё аконную раму, а затым абгрызла бетонную масу вакол праёму, пакінуўшы толькі металічныя тоўстыя пруты, якія тырчалі з рэшткаў сцяны як рашотка. Шторы ляжалі на падлозе і злёгку рухаліся ад ветру.

Паліну не здзівіла дзіўная дзірка ў сцяне. Ёй гэта было знаёма, палова гарадскіх пабудоў ужо мелі падобныя прыкметы. Высокія будынкі непрыкметна і хаатычна рассыпаліся ноччу, а днём наадварот слабела хуткасць сцірання бетонных канструкцый.

Нягледзячы на ўсё гэта, не забіваючы галаву жудасным сном, Паліна ўпершыню за гэтыя апошнія пару начэй, нарэшце, выспалася. Цела адчувала лёгкасць і сілу, з'явілася жаданне рухацца далей.

Дзяўчына некалькі разоў ціха чхнула, а затым устала з ложка. Пакінуўшы біту на жоўта-ружовай коўдры, яна дастала з заплечніка празрыстую літровую бутэльку, напоўненую чыстай вадой і, у першую чаргу, яна памыла твар прахалоднай вадкасцю, пазбавілася ад часціц шэрага пылу на скуры. Затым зрабіла некалькі глыткоў свежай вады і вярнула ёмістасць назад, на месца. Пасля чаго, не спяшаючыся, дастала з невялікага заплечніка ахоўную празрыстую маску, накрыла ёй нос і рот. Глыбока ўдыхнула і спакойна выдыхнула. Паліна настройвалася на новы шлях, зусім не ведаючы, што чакае яе далей. Будзе гэта бляклы звычайны дзень, дзе толькі пыл, пошук жылля і ежы, ці ж, зноў прыйдзецца змагацца за жыццё, сустракаючы недружалюбных жывёл у цені. Дзяўчына накінула шэры заплечнік на цёмна-зялёныя плечы курткі, узяла ў правую руку светла-жоўтую драўляную біту. І, перад тым, як адправіцца да дзвярэй, яна падышла да дзіркі ў сцяне, адчула парывы ветру, зірнула на халодны мёртвы горад. Наперадзе толькі пыльныя невысокія будынкі і шматпавярхоўкі, з якіх тырчала арматурына замест верхніх паверхаў, як слупы з кароткай стрыжкай. Адна шэрасць, адна заслона тугі. Паліна не адчувала ўнутры сябе прыемных перажыванняў, яна праклінала гэты вар'яцкі час, які сапсаваў ёй густ да жыцця.

Каля хвіліны яна тужліва пазірала на горад, як на змрочны архітэктурны жывапіс. Калі дзяўчына падумала пра тое, што пара б пакінуць пакой і, пара б было ўжо спусціцца ўніз, як тут, усялякія думкі зніклі з галавы. Халодныя дрыжыкі прабегліся па ўсім целе. На імгненне, Паліна застыла, як вада ў халодны люты месяц. Ад убачанага сілуэту ўдалечыні, дзяўчына забылася, як дыхаць. Там унізе, крыху далей школы, віднеўся чалавечы чорны сілуэт, які апускаў рукі і глядзеў уверх. Над ім лётаў нейкі аб'ект, нібы жвавы дарослы груган, які кружыўся, узлятаў і апускаўся. Паліна працерла вочы, пераканала сябе, што ёй гэта не сніцца і яе цела тут жа растала. Яна абудзіла ў сабе новыя думкі, жадала сустрэцца з чалавекам і адразу кінулася ачысціць праход. Матывацыя зрабіла яе значна мацнейшай. Вочы гарэлі надзеяй, што там унізе яе чакаюць. Хай незнаёмы і чужы, але ўсё ж такі чалавек. Маладая і моцная Паліна шумна адсоўвала ад дзвярэй стол і шафу, яна адчувала рэзкія перамены, уяўляла толькі добрае. Вырваўшыся з дзіцячага пакоя, дзяўчына хуткімі крокамі прабеглася па калідоры, выйшла з кватэры і спынілася на лесвічнай клетцы. Над яе галавой адкрылася блакітнае неба, па якім самотна, быццам карабель у акіяне, плыло белае воблака. «Дзіўна, як жа хутка, за ноч, зніклі верхнія паверхі гэтага будынку…» – трывожна падумала дзяўчына і зноў паскорыла свае крокі, пабегла ўніз. Гэта быў першы выпадак, калі ноч забрала адразу тры паверхі.