Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
Так я размаўляў сам з сабой і варочаўся між Мішкам і Толькам. Але каму ўсё-такі аддаць пакет з пяццю сургучнымі пячаткамі, я не мог вырашыць. І, зусім абяссілеўшы, заснуў.
Кажуць, пераначуеш — лепш пачуеш. Але і раніцай мне нічога не прыйшло ў галаву. Мяне ўжо злавала, што я, заўсёды такі рашучы, так доўга вагаюся.
Я збегаў раніцай на возера — пакет вісеў пад карчом. Калі яго тады не маглі знайсці, то цяпер і пагатоў.
Паснедаўшы, таварышы пайшлі ў лес шукаць пакет. Я сказаў, што ў мяне баліць галава, і
Барыс Міхайлавіч паглядзеў на мяне строга і сказаў:
— Вельмі шкада, Валерый. Я ўпэўнены, што, акрамя цябе, ніхто не знойдзе.
Я нечакана збарвянеў.
— Вось яшчэ. Мішка — доўгі, ён і на вершаліне сасны заўважыць пакет.
I яны пайшлі. Я швэндаўся без справы ў лагеры і зноў разважаў, каму ўсё-ткі аддаць пакет.
Як на мяне спадзяецца Барыс Міхайлавіч! Мы цяпер з ім сябры. Цяпер ён пэўна ж навучыць мяне боксу. Канешне, трэба аддаць пакет таварышам з майго цяперашняга класа.
Я пабег да возера. На паўдарогі я спыніўся. Проста да нашых ужо патухлых вогнішчаў пад’ехала школьная грузавая машына. Дзверцы адчыніліся, і з кабінкі вылезла дырэктар Кацярына Майсееўна, у жоўтай сукенцы і з касынкай на галаве.
Яны выцерла насоўкай пот з ілба і шыі, уздыхнула і ўсміхнулася возеру, дрэвам і мне. Таму што я ўжо падбег да яе.
— Добры дзень, Кацярына Майсееўна!
— Добры дзень, Валерый. А дзе астатнія?
— У лесе. Яны пакет шукаюць.
— А ты што ж?
— А я дзяжурны, — зманіў я.
— Ага, — сказала дырэктар. — Хораша як тут. А ў горадзе задуха, спякоцце, пыл…
— Кацярына Майсееўна, я хачу з вамі пагаварыць.
Дырэктар паглядзела на мяне з усмешкай:
— Ну што ж, давай пагаворым.
Тры волаты падміргваюць мне
Я па звычцы зірнуў паўзверх галавы дырэктара, туды, дзе на сцяне яе ккабінета віселі “Тры волаты”. Але волатаў, канешне, там не было. Таму што мы размаўлялі на свежым паветры.
— Я знайшоў пакет, яшчэ ўчора знайшоў, - сказаў я.
— Вось і цудоўна. Значыць, шосты… э-э… у якім ты цяпер класе. у “Б”? Значыць, 6 “Б” заняў першае месца ў дружыне.
Я маўчаў.
— Чакай, але чаму, у такім разе, усе пайшлі на пошукі пакета? — здзівілася Кацярына Майсееўна.
— Я не ведаю, каму яго аддаць. — Я апусціў галаву.
— Ах, вось яно што, — на лбе дырэктаркі сышліся зморшчынкі, яна раздумвала.
Яшчэ б — такая важная праблема. Я над ёй усю ноч прамучыўся.
— Прыдумала! — ад радасці Кацярына Майсееўна ляпнула мяне па плячы. — Мы зробім вось як. Я спытаю ў дзяцей, які клас захоча ўзяць цябе ў будучым вучэбным годзе да сябе. Ясна?
— Ага, — сказаў я.
Хораша прыдумала дырэктарка. Проста цудоўна. Каб я ўсё-ткі што- небудзь прыдумаў мінулай ноччу, то, мне здаецца, я прыдумаў бы тое ж самае. Абодва класы хацелі ад мяне пазбавіцца, а што яны цяпер скажуць? Бо ніхто не ведае, што я знайшоў пакет. Нават Сёмку я нічога не сказаў.
Неўзабаве вярнуліся з лесу таварышы. Яны абступілі Кацярыну Майсееўну, закідалі яе пытаннямі. А дырэктар вымала з валізы лісты для іх, распавядла, што новага ў школе.
Пасля абеду мы расцягнуліся ў цені пад хвоямі, слухаючы, як набягаюць на бераг хвалі возера.
І тут Кацярына Майсееўна сказала:
— Я бачу, сябры, што пакет з пяццю сургучнымі пячаткамі вы не знайшлі.
— Не яшчэ! — закрычалі таварышы.
— Але мы знойдзем!
— Абавязкова!
— Нам тут падабаецца!
— Сапраўды? — усміхнулася дырэктар. — Ну што ж, харчоў я вам прывезла, шукайце хоць два дні яшчэ.
— Ура! — закрычалі таварышы.
— А цяпер вось аб чым я вас хачу папрасіць. — Кацярына Майсееўна закусіла губу. — Валерый Карабухін пачынаў прамінулы вучэбны год у 6 “А” класе. Нашкодзіў, і таварышы адмовііся ад яго. Я перавяла Валерыя ў 6 “Б”. Там ён зноў не ўжыўся. І вось я хачу спытаць у вас, сябры, у якім класе пачне вучыцца Валерый з першага верасня?
— У нашым! — ускочыў Сёмка. — Толькі ў нашым, у якім жа яшчэ?
Лёнька Аляксандраў пацягнуў яго за калашышу, і сёмка сеў на зямлю.
— Не трэба нам Карабухіна, — сказаў Лёнька, — мы з ім цэлы год важдаліся. Досыць з нас.
Нетаропка падняўся Толька Дашкевіч і сказаў спакойна, заглушаючы ўсе крыкі:
— Я думаю, што Валерку лепш за ўсё ў наш клас ісці. Мы былі да яго часам несправядлівыя, але ўсё-ткі лепшага крайняга ў нашай камандзе яшчэ не было. І ўвогуле, ён добры хлопец.
— Добры? — ускінуўся Мішка Зайцаў. — Называць добрым чалавека, які ўсім на робіць брыдоту. Ты вельмі цікава гаворыш, Толька! Я згодны — у футбол ён гуляе няблага, але менавіта з-за яго мы не атрымалі першага месца ў школе.
На дапамогу Мішку вылез і Віцька Мелюх.
— Хай Карабухін ідзе ў свой стары клас, вось да іх.
— Ну і дурні вы, — рассмяялася Галка Наважылава. — Ад такога хлопца адмовіліся. Мне здаецца, што Валера і сам хоча вярнуцца ў нгаш клас. Я скажу толькі, што нам без яго было неяк ніякавата. Вось наша рашэнне! — запальчыва закончыла Галка і шалёна зірнула на Лёньку Аляксандрава.
— А сам ты куды хочаш пайсці, Валерый? — спытала дырэктар.
Пакуль ішла гэтая перапалка паміж двума маімі класамі, з мяне, напэўна, пяць патоў сышло.
Я здагадваўся, чаму на мяне ўз’еліся Мішка Зайцаў і Віцька Мелюх. Я ў іх адваяваў пазіцыю завадзілаў, тых хлопцаў у класе, якіх слухаюцца. А гэта ім, канешне, не спадабалася. Ведаў я, што даўно мяне не церпіць Лёнька Аляксандраў, але каб Галка так хораша пра мяне сказала, я не чакаў.
— Я згодны у 6 “А”, - ціха сказаў я.
— Ужо ў 7 “А”! — крыкнула Галка.