Сябра пазнаецца ў бядзе (на белорусском языке)

Моэм Сомерсет Уильям

Бачу, ён разгубiўся.

– Вы ж кажаце, што вы добры плывец, - сказаў я.

– Але я цяпер крыху не ў форме, -

адказаў ён.

Я нiчога не сказаў i пацiснуў плячыма. Ён глядзеў на мяне з хвiлiну, потым кiўнуў.

– Згодзен, - сказаў ён.
– Калi мне плыць?

Я зiрнуў на гадзiннiк. Быў пачатак адзiнаццатай.

– Гэта зойме ў вас не больш гадзiны з чвэрткай. Я буду ля ручая а палове першай i сустрэну вас. Потым завязу вас у клуб, каб вы пераапранулiся, i разам паснедаем.

– Дамовiлiся, - сказаў ён.

Мы пацiснулi адзiн аднаму руку. Я пажадаў яму поспеху, i ён пайшоў. Гэтай ранiцай у мяне было шмат работы, i я ледзь паспеў

да вусця Тарумi а палове першай. Але я дарэмна спяшаўся: яго там не было.

– Збаяўся, вiдаць?
– спытаўся я.

– Не, не збаяўся. Ён паплыў. Але, вядома, загубiўшы сваё здароўе праз п'янства i жанчын, ён не змог адолець плынь за маяком. Толькi на трэцi дзень знайшлi цела.

Хвiлiну цi дзве я маўчаў, крыху ашаломлены. Потым я задаў Бертану толькi адно пытанне:

– Калi вы прапанавалi яму плыць, вы ведалi, што ён патоне?

Бертан цiхенька хiхiкнуў i паглядзеў на мяне лагоднымi i наiўнымi блакiтнымi вачыма. Пацёр далонню падбародак i сказаў:

– Справа ў тым, што ў мяне ў канторы ўсё роўна не было свабоднага месца.