Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

Нестайко Всеволод Зиновьевич

Пабачыў Кныш дзеда Вараву, гучна павiтаўся з вышынi:

– Добры дзень, дзеду!

– Здароў!
– буркнуў нявесела дзед.

Тады Кныш неспадзявана, з наўмысным спачуваннем:

– Я чуў, што ў вас непрыемнасць вялiкая. Хлопчык ваш дыктант у школе правалiў. Адзiн на ўсю вёску... Вось, яй-бо!

Сярдзiта маўчыць дзед Варава. Моўчкi выцягвае з калодзежа вядро.

Кныш нязручна павярнуўся, седзячы на чарапiцы, i ледзь не паехаў па даху ўнiз.

Я з нянавiсцю гляджу на яго i, сашчапiўшы зубы, паўтараю ў думках: "Упадзi! Упадзi! Упадзi!"

Дзед Варава моўчкi выслухаў Кныша, выцягнуў вядро i, не прамовiўшы нi слова, патэпаў у хату.

Кныш пачаў усаджвацца лацвей i раптам паслiзнуўся, сарваўся, прагрукацеў па даху i - гоп!
– на зямлю. Нiбы падзейнiчала маё закляцце.

Я радасна загiгiкаў.

Кныш, крэкчучы, падняўся. У гэты час з хаты (старой, што каля новай) выйшла Кнышыха.

– О, ты ўжо злез?
– спакойна запытала.

– Злез, злез! Каб ты ўсё жыццё так злазiла!
– сярдзiта прахрыпеў Кныш, пацiраючы пабiтае месца.

Тут мяне ўбачыла мацi i паклiкала абедаць.

Пасля абеду да саменькага змяркання я хадзiў па вёсцы як сам не свой. Месца сабе не знаходзiў.

Апусцiўся на зямлю сiнi вечар. Засвяцiлiся ў хатках вокны, прабiваючы чорны змрок садоў. Сеў я пад Явiным плотам i вырашыў - хоць да ранiцы буду сядзець, а дачакаюся. Каб было мякчэй - сена ў суседзяў цераз дарогу з капiцы наскуб. Толькi добранька ўмасцiўся - зiрк, Ява. Паволi-паволi, як прывiд, сунецца.

Падхапiўся я, сарваўся з месца, хацеў да яго кiнуцца, ды адразу i спынiўся. Успомнiў - не да мяне яму цяпер, перад адказнай "сяброўскай" сустрэчай з дзедам. Не паклiкаў я яго, нават не варухнуўся, каб не паказаць, што я тут.

Схiлiўшы сваю грэшную галаву, важка ступiў Ява на ганак. Зарыпеў дзвярамi. Знiк.

А я гляджу на асветленае акно хаты затаiўшы дыханне. Мiльгацяць у акне ценi, чуваць гнеўны голас дзеда Варавы - усё гэта сведчыць пра тое, што "сяброўская" сустрэча пачалася адразу з лiку адзiн-нуль не на карысць Явы.

I пры кожным гуку, пры кожным руху ценяў уздрыгваю я, нiбыта са мною праводзiць "матч" дзед Варава.

РАЗДЗЕЛ VIII

Што здарылася з Явам. "Не паеду я...". "Дзяцей б'юць толькi iмперыялiсты..."

Ранак быў сонечны i блiскучы, як новыя чаравiкi.

Не ранак, а песня звонкая пiянерская.

Але сэрца маё не спявала, не. Прачнуўшыся, я адразу ўспомнiў пра Яву.

Я падхапiўся i як ашпараны кiнуўся да яго - як жа ён там, як?

Праскочыў гарод i спынiўся каля крывой грушыны.

Ява сядзеў на прызбе i рэзаў бульбу i буракi для свiннi. Я разгубiўся. Я не пазнаў яго. Хiба гэта ён, геройскi Ява, той, хто першы сярод хлопцаў скочыў у рэчку з саменькага вяршка старой вярбы? Той, хто выпусцiў у клубе на лекцыi савяня! Хто павесiў дзедавы споднiкi на тэлевiзiйную антэну? Не, гэта не ён! О людзi! Што вы зрабiлi з маiм сябрам! I тут я ўспомнiў пра сваю чацвёрку. Чацвёрку за кантрольную. I мне зрабiлася так прыкра, нiбыта я здраднiк. О, я многае цяпер аддаў бы за тое, каб у мяне была тройка (я не кажу ўжо пра адзiнку цi двойку). Мне было б лягчэй! Як бы добра я тады адчуваў сябе перад Явам! Мiж намi не было б такой прорвы. Я падступiўся блiжэй да Явы.

– Здароў, Ява!
– цiха прывiтаўся.

– Здароў!
– гэтак жа цiха адказаў ён, не падымаючы галавы.

– Ды плюнь ты, Ява! Плюнь, я табе кажу! Ну, падумаеш - работа на лета. Дробязi. Вось у князя Ўладзiмiра ў дзяцiнстве, кажуць, таксама былi двойкi. Па гiсторыi... А якi яму помнiк на Ўладзiмiрскай горцы ў Кiеве паставiлi!

– Не манi. Не было ў яго двоек.

– Было, было, - ажывiўся я, радуючыся, што Ява адказаў на мой жарт.
– А калi не было, дык магло быць. Падумаеш! А ў Пушкiна точна здаралася. Ён жа такое вырабляў!

Я гаварыў i ўважлiва сачыў - усмiхнецца Ява цi не. Я замаўчаў. Памаўчаў трохi, потым цiха запытаў:

– Дык як жа яно так атрымалася?

Ён толькi махнуў рукою.

– Не пытайся.

– Ды што ж?

Ён уздыхнуў.

– Яшчэ трохi - i ад мяне толькi бурбалкi на вадзе засталiся б...

– Ды ну! Раскажы!

Ён зноў уздыхнуў.

– Дык вось выскачыў я з хаты пад ранiчку - на хвiлiнку... У бур'ян. Яшчэ толькi шарэць пачынала. Сонны, як муха, выскачыў. Працэнтаў на дзевяноста яшчэ спаў. Толькi адно вока трохi расплюшчыў, каб не зачапiцца за што. Стаў у бур'яне i нават вока заплюшчыў - сплю... I тут чую галасы - за парканам у Кнышоў. Прыглушаныя... Сон адразу - як рукою. "Тыж толькi глядзi мне, каб нiхто не бачыў..." Гэта яна, Кнышыха. А ён: "Не вучы вучонага..." А яна: "Вучоны! А потым перадачы насi, ага?" А ён: "Ну, не баба, а чорт ведае што! Турма народаў!" А яна: "Маўчы, пусцяльга! Калi б не я..." А ён: "Нiчога-нiчога. Я свайго дачакаюся! Пабачыш, якi

я пусцяльга!"А яна: "Iдзi ўжо! Разбалбатаўся! Суседзяў збудзiш". I - ррып! Гэта ён за фортку выйшаў. Бачу - iдзе па вулiцы. Азiраецца, як злодзей. На плячы вясло, мяшок з нечым, у руцэ серп, як шабля, паблiсквае. Разгубiўся я: што рабiць? Куды гэта ён? Але зразумела - па нейкай сваёй шпiёнскай справе! Па цябе бегчы - не паспею. Вунь ён ужо дзе. А школа? Ну, думаю, яшчэ толькi гадзiны чатыры - паспею. Не даруе мне айчына, калi я такую справу правароню. Можа, ён зараз нейкае дзяржаўнае злачынства будзе рабiць. Недарэмна ж яго Кнышыха турмою, перадачамi палохала. А я пра ўласную скуру дбаю. Не, трэба iсцi. Схапiў вясло, вудачкi (для канспiрацыi) - i за iм. А тут з-пад ганка Сабакевiч выскачыў. Я спачатку прагнаць яго хацеў, а потым думаю: няхай, сабака ў такiх справах заўсёды можа спатрэбiцца. Узяў яго з сабою. На беразе пачакалi ў карчах, пакуль Кныш адплыў, а тады i мы следам. Вось тут мне i не пашчасцiла. Як назло, усе добрыя чоўны дзед на бераг павыцягваў - учора смалiў. На вадзе была толькi тая гнiлая пласкадонка, з якой мы падводную лодку зрабiць хацелi. Не было калi мне - я на тую пласкадонку, Сабакевiч за мной i - гайда! Плыву цiха, асцярожна i ўвесь час пiльную: i каб Кныша не згубiць, i каб ён мяне не прыкмецiў (за чаратамi хаваюся). Заўважаю - плывём мы ў бок Высокага вострава. Далёка ўжо ў плаўнi забралiся. Ажно раптам бульк - на табе! Прыгледзеўся, у чоўне, якраз на сярэдзiне днiшча - дзюрка (руку можна прасунуць), i вада адтуль свiшча, аж булькае. Як з той трубы, што ў арыфметычных задачах, памятаеш - "з адной трубы ўлiваецца, а з другой вылiваецца". Тая рознiца, што ў мяне толькi ўлiваецца... Ой-ой-ой! Праз хвiлiны дзве будзе поўны човен i... Да вёскi плысцi позна. Дый лотаць там такая i трава, ты ж ведаеш - умомант рукi i ногi аблытае, i iдзi сабе на корм ракам. Ну, ды пра сябе я не думаў. Сабакевiча шкада: булькне сабачка - i анiгадкi! Сядзiць ён на носе мокры, дрыжыць усiм целам i пазiрае на мяне жаласлiва. Гэта ж ён вiнаваты. Дзюрка была заткнутая нейкай анучай. А Сабакевiч смыкаў яе, смыкаў i выцягнуў - дагуляўся. Я бачыў, як ён яе шматаў, але не падумаў... Што тут казаць, позна я схамянуўся. Махаю вяслом, аж хэкаю. Пра Кныша ўжо не думаю, трэба ратаваць Сабакевiча, прыставаць да якога-небудзь вострава. А навокал чарот толькi, зямлi не вiдна. А вада ўсё прыбывае i прыбывае, ужо лыткi мне халодзiць. Я галавою ва ўсе бакi кручу - сушу-зямлю шукаю. Нарэшце заўважыў нейкi астравок i з усiх сiл да яго. Ледзьве паспеў. Ад майго чоўна над вадою засталося толькi сантыметры два: такая сабе "рамачка" плыла - усярэдзiне вада, навокал вада, узровень аднолькавы. I я ў гэтай "рамачцы", як партрэт. Яшчэ трошкi - i быў бы гэты партрэт у чорнай рамачцы... Схапiў я Сабакевiча на рукi - i на бераг.

Уласна, берага не было. Адразу ж па пуп угразнуў. I адразу мне той ставок успомнiўся, у якiм мы ад Кантрыбуцыi ратавалiся. Такая ж твань. Нi дрэўца на востраве, нi кусцiка. Нават сушы сапраўднай няма. Адна гразь. Ну, ды выбiраць не прыходзiлася. Дзякуй i таму, што ёсць. Жыць на iм я не збiраўся. Мне толькi човен трэба выцягнуць i дзюрку заткнуць. Можа, яшчэ, думаю, i за Кнышом паспею. Пасадзiў Сабакевiча на самую сухую лапiну i - за работу. Схапiў човен за нос, пачаў цягнуць. Ого-го! Вочы вылазяць. Жылы вось-вось палопаюцца. А човен - нiбыта яго цвiкамi да дна прыбiлi - нi з месца.

Зайшоў я з кармы - пачаў пхаць. Куды там! Ногi па мулкiм дне коўзаюцца. Я раз-пораз з галавой у ваду - i толькi.

Бiўся-бiўся, стараўся-стараўся, вады ўжо паўвядра накаўтаўся, а толку няма. I такое мяне зло ўзяло - сеў я проста ў ваду i ледзь не заплакаў. Ты ж мяне ведаеш, я нiколi не плачу, а тут слёзы самi коцяцца.

Вось у нерат ускочыў. Ну!

Тады плюнуў, падхапiўся i зноў - пхаю i цягну.

Сонца ўжо даўно ўзышло, свецiць на поўную катушку, а я, нiбы той жук, у брудзе боўтаюся. Зусiм з сiлы выбiўся.

Гэта ж колькi ўжо часу прайшло, думаю. Урокi ўжо, можа, хутка. Ну, ды пра кантрольную я не думаю. Што мне кантрольная! Галоўнае - дзяржаўная справа... Я тут, у багне, як чарвяк, а той шпiёнiшча, можа, ужо... А я ж мог яго высачыць. Мог жа! Не даруе мне айчына. I, скрыпнуўшы зубамi, я зноў бяруся за справу. Я i вылiваць ваду з чоўна спрабаваў, думаеш, не! Ды дзе яе выльеш, калi яна зноў адразу ж набiраецца. Гэта тое ж самае, што раку вычарпаць.

А сонца ўжо высока-высока ўгары. Гэта ж ты, думаю, ужо ўстаў, чаравiкi паваксаваў, новую сарочку апрануў, гальштук завязаў.