Трошкі далей ад Месяца...
Шрифт:
Усе зарагаталі.
Плюнь. З-за таго, што на вяселлі жаніха пабілі, – ніхто яшчэ не скажа, што вяселле дрэнная рэч.
Вярыга. Родная вы мая. Я так і думаю.
Сяргей (прыносіць на руках Янку). Іх вялікасць зусім гатовы да прыняцця ежы.
Вярыга. Ну дык як, Сяргей, напісаў двухтомную працу аб часцінках “мы” і “ны” ў старажытнаславянскай мове?
Сяргей (ставіць
Вярыга. Малайчына. У восемдзесят год будзеш акадэмікам.
Сяргей. Раней. У семдзесят восем год.
Вярыга. А ў вобласці навук мусікійскіх адукуешся?
Сяргей. Адукуюся.
Ганна. У кансерваторыі хваляць.
Сяргей. За кансерватызм. Напісаў санату, а потым выявілася, што Бетховен сто трыццаць год таму напісаў менавіта такую ж.
Ганна. Не хлусі. Прафесар што пра яе сказаў?
Сяргей. Яму сто год, прафесару.
Альжбета. Дык ты нясі, Ганна, усё ў сталовую.
Вярыга. А навошта? Мы і тут паснедаем. Цяплей. I цягаць недалёка. Ану, Сяргей, дапамагай на стол накрываць.
Альжбета, Ганна і Сяргей накрываюць на стол. Янка стаў перад Вярыгам.
Янка. Вы Вярыга?
Вярыга. Я Вярыга.
Янка. А чаму я вас не бачыў?
Вярыга. Гэта, брат, добра, што ты мяне не бачыў.
Янка. А вы герой? Вы ваявалі? Фашыстаў білі?
Вярыга. Фашыстаў не давялося. Паноў біў, белых біў. Не герой.
Ганна. Янка, адчапіся ад чалавека.
Янка. А наш татка ого які герой! Нават фота ёсць, на кані. У яго і рэвальвер ёсць. Не ведаю толькі, дзе зараз. Чорны такі. I залатая пласцінка.
Альжбета. Не плявузгай глупства! Дзе ты яго бачыў?
Вярыга (на вуха Ганне). Хіба ён нічога з ім не зрабіў?
Ганна (таксама ціха). Шкада, Максім. Помніш, ледзь вы вырваліся з абкружэння і адразу самі напалі. Тады табе яшчэ чырвоны сцяг далі.
Вярыга.А Алесь палкоўніка ў палон узяў. Ягоны рэвальвер. Асабісты падарунак Дзянікіна. (Засмяяўся.) Вядзе яго Алесь, а той крычыць: “Дажывеш да таго, што мая зброя ў вашых жа паліць будзе”.
Усе сядаюць за стол. З’яўляецца Алесь Багуслаўскі.
Алесь.
Вярыга. А ты больш спі. Я ўсё з’ем.
Алесь. Ды я толькі хапну чагосьці на зуб і пабягу. Работа. Ты даруй. Заўтра нядзеля, будзем з табой хадзіць, дзе захочаш.
Некаторы час чуцен толькі звон відэльцаў.
Вярыга. Як у цябе справы, старык?
Алесь. Справы? Справы... добрыя. Заняты вельмі. Ні хвіліны вольнай.
Вярыга. Таму і пытаю. Калі чалавек ні хвіліны вольнай сабе не пакідае, гэта значыць, што ён або вельмі працавіты, або... точыць яго нейкі чарвяк.
Алесь. Жыццём я задаволены. I ўсё ж... многа б я даў, Максім, каб другую палову жыцця іначай пражыць.
Вярыга. Раскажаш потым. Ты чаго гэта сяброў забываеш? Я табе пазваніў некаторы час таму. Сядзеў на перагаворнай, сядзеў. Аж мне паненка кажа: “Абанент на выклік не з’явіўся”. Абанент ты пасля гэтага, эмпірык і паўзучы дуаліст.
Альжбета. Ён якраз тады на цэлы дзень знік з дому. Машыну купляў. Я яго пасля гадзіну лаяла.
Вярыга. I варта было.
Алесь. Не слухай ты іх усіх. (Устае.) Прыглядайся пакуль што да ўсяго. Я табе ўсё-ўсё раскажу. Ведаеш, часам бывае цяжкавата.
Сяргей. Хутка вернешся?
Алесь. Напэўна, не. А ты не чакай мяне, старык. На падлёдны лоў дні праз чатыры паедзем. А зараз бегай, язык высалапіўшы. Вакацыі ж. Дык ты з дзяўчатамі, з сябрамі. Грошы ёсць?
Сяргей. Мала.
Алесь. На вось пакуль што. I вазьмі мой кітайскі гальштук. Будзеш па вуліцы ісці, а дзяўчаты будуць: “Рэгардэ, ма шэр, сястрыца, кель жолі гарсон ідзе”. (Паклаў руку яму на лоб.) Эх, сынок... Бывайце.
Багуслаўскі пайшоў.
Ганна. Ну вось, бачыш. Ён стаў нервовы, рассеяны.
Вярыга. Непрыемнасці якія-небудзь. Глупства.
Альжбета. Калі непрыемнасць цягнецца год, дык гэта страхоцце, а не непрыемнасць.
Янка. Я паеў. Я на вуліцу пайду.
Вярыга. Дык ты ўжо ўклаў? Апці-іт.
Янка ўходзіць. Маці праважае яго.
А Сяргей нешта ў гароху застаўся. Чаго гэта ты?
Альжбета. Пра паненак думае.
Сяргей. Якіх паненак, бабця? Сорам табе.