Ведзьміна тоня
Шрифт:
– Гэй, гэта ваш лужок? Вы там траву сеялі, каб яе таптаць? Гэта трава, якую на сена касіць будзем, а не выган! А табе, белабрысы, дазвалялі яблыкі браць? Ці гэта твае? А ты з фотаапаратам, азірайся, калі задам адходзіш – там града з дзедавым тытунём, а не асфальтавая дарожка…
Усе спыніліся. Быццам нехта раз – і выключыў рух.
Жанчына проста аслупянела.
– Ты … ты хто такі?
Але праз імгненне яна зноў ажыла:
– Ну нам жа Васіль Яўменавіч дазволіў! Ты што да нас так варожа? Нам сябраваць трэба, мы ўсе разам будзем рабіць адну вялікую справу!..
Хударлявая, невысокая дзяўчына (Таня, як называла яе жанчына) падсунула пад самы твар дзеда мікрафон.
Дзед Васіль ледзь-ледзь усміхнуўся ў свае вусы:
– Правільна рашылі…
– Раскажыце нам, калі ласка, аб сваім гераічным мінулым…. Стоп, Таня, выключы… Антон, здымкі! Зайдзі з таго боку, каб хаты не было відаць, бо яна старая… Таня, уключай… Васіль Яўменавіч, раскажыце, калі ласка…
І асеклася, пабачыўшы, як дзед Васіль рукой прыкрыў мікрафон, пакруціў у скрусе галавой.
– Ты пачакай, дачушка… Мы тут людзі вясковыя, нетаропкія, прывыклі не спяшаючыся ўсё рабіць… Вось пакуру, а вы нам раскажыце аб усім. Ды і назавіцеся, а то не ведаю, як звяртацца да вас…
– Ой, а я і не назвалася, – штучна рагатнула жанчына. – Лідзія Камуліна, камандзір вышуковага атрада.
– Вышуковага, значыць… Добра. І многа вы чаго ўжо знайшлі?
– Ну, вы ўлічыце той момант, што наш атрад – малады, ён толькі сфарміраваўся. І магіла вашых былых сяброў-партызан, якую мы думаем адшукаць, будзе нашым першым важкім укладам у справу увекавечання…
– Чакай, Лідзія Камуліна, – прыпыніў дзед жанчыну. – Як гэта вы думаеце шукаць?
Жанчына на імгненне разгубілася, з дакорам азірнулася да Жэньку:
– Яўгенія, табе хіба не тэлефанавалі з камітэта?
– Не, – паціснула плячыма Жэнька. – Можа, і тэлефанавалі, але я тут была.
– А, ну тады ўсё зразумела… – жанчына зноў стала упэўненай і энергічнай. – Значыць, райкам вырашыў, што арганізацыя пошукаў будзе праходзіць наступным чынам: атрад пярвічнай школьнай арганізацыі уліваецца ў наш атрад…
– Плыт усіх не возьме… – разгублена падаў голас Віталь.
– Мы гэта прадумалі, нічога страшнага, шлях не вялікі, на патрэбнае месца пераправімся за два разы… Такім чынам, вы, – жанчына хутка акінула вокам Віцьку, Віталю і Жэньку, – становіцеся членамі нашага атрада “Пошук”. Праўда, у нас няма для вас касцюмаў, але мы захапілі нашыўкі-эмблемы, так што вам трэба будзе дома знайсці нешта падобнае на нашы касцюмы, каб на фотаздымках усе былі з эмблемамі.
– А ў нас ваш камітэт пытаў? А калі хто не член саюза моладзі? – з падтэкстам спытаў Віцька.
– Ну, ён можа нам дапамагаць сабраць плыт, паднесці рэчы, мы можам назваць яго ў сваёй справаздачы…
– Але на плыт вы яго не возьмеце? – дапытваўся ўжо з’едліва Віцька.
–
Віцька быццам не чуў жанчыну, павярнуўся да Сяргея:
– Вось так, Сяргей: ты гэта прыдумаў, ты бутэлькі збіраў, рыхтаваў, пілаваў, а цябе і на плыт не возьмуць…
– А што так перажываць? Галоўнае – малады чалавек прыняў актыўны ўдзел у нашай справе… Мы, вядома ж, выкажам яму падзяку, можам напісаць рэкамендацыйны ліст, каб яго прынялі ў пярвічнай арганізацыі ў саюз моладзі… От, Яўгенія, трэба табе пагаварыць з сакратаром камітэта: вельмі добра можа атрымацца – мы прымем хлопца ў члены БРСМ прама там, на тым месцы, дзе знойдзем магілу. Гэта будзе выдатна!
Ад усяго пачутага ўсе – Жэнька, Віталь, Віцька, Сяргей – быццам аслупянелі. Тое, што здавалася іх асабістай марай, іх блакітнай птушкай, якую яны трымалі ў руках, раптам ператварылася ў нежывое чучала, у нешта, што перастала быць іх асабістым. Яны разумелі, што нейкая доля ісціны хаваецца ў словах гэтай Лідзіі Камулінай, што ёсць і нейкая правільнасць у яе дзеяннях. Але як жа так магло атрымацца, што гэта правільнасць і гэта ісціна скіраваліся на тое, каб пазбавіць іх асабістага плыта, іх плана, іх мары, нарэшце? Яны ж марылі плыць самі! Самі шукаць магілу, лавіць рыбу на досвітках, весці картаграфічную разведку астравоў і возера…
– Так, усё, я думаю, стала зразумела, пытанняў да мяне больш няма, а ў нас затое яшчэ многа пытанняў да Васіля Яўменавіча... Таня! Антон, зайдзі, я табе казала, з другога боку… Дзеці, дзеці, адыдзіце далей крошкі, яшчэ, яшчэ..
Адышлі. Жэнька з маленнем у вачах паглядзела на Віцьку:
– Як жа гэта? Як жа так?
– Яны стануць галоўнымі, а мы – нібы з боку, так? – бяссільна загаварыў Віталь. – А як жа мая… наша карта астравоў… Сяргей, чакай! – спыніў ён Сяргея, які, узяўшы Нэлу за руку, накіраваўся ў свой агарод, да будана.
Сяргей прыпыніўся.
– Не буду я ваяваць… Гэта не з “прымаком”. Тут вілы не дапамогуць…
– Зараз возьмем бутэлькі і ў вогнішча пакідаем! – адчаю ў словах Віталя было больш, чым злосці.
– Не трэба ў вогнішча. Гэта ж наша мара. Ну, закончыцца ўсё, то паплаваем па ўсіх астравах… А ведаеце, у мяне ўжо ўчастковы прасіў, каб далі потым плыт на дзень-другі: хоча на шчупакоў схадзіць, – Сяргей усміхнуўся, неяк весялей ад гэтых слоў стала і астатнім.
– Дзед Васіль нас кліча, – Жэнька была азірнулася і пабачыла жэст старога. – Пайшлі…
– Дзед не ўсіх, ён толькі цябе кліча, – паправіў сястру Віцька. – Ідзі.
Жэнька пайшла.
Частка 22
Сядзелі на траве каля будана, паглядваючы ў бок сада дзеда Васіля.
– Пайду, скажу бацьку, каб ніякага трактара заўтра не даваў, – ледзь не плакаў ад крыўды Віталь.
– Чаго ты так перажываеш? – памяркоўна супакойваў яго Віцька: – Урэшце, і ты, і Сяргей збіраліся ж напачатку зусім другой справай заняцца, а не пошукамі магілы. Ну, завязём мы іх на той востраў, а самі спакойна будзем сваю справу рабіць…