Вянок, Багдановіч Максім

Вянок

Багдановіч Максім

поэзия

1960 г.

5.00 + -

рейтинг книги

Шрифт:

МАКСІМ БОГДАНОВІЧ.

ВЯНОК

кніжка выбраных вершоў.

ВІЛЬНЯ, ДРУКАРНЯ МАРЦІНА КУТЫ.

1913.

ВЯНОК НА МАГІЛУ

С. А. ПОЛУЯНУ

(† 8 КРАСАВІКА 1910 Г.)

Вы, хто любіце натрапіць

Між страніц старых, пажоўклых

Кнігі, ўжо даўно забытай,

Блеклы, высахшы лісток, —

Праглядзіце гэты томік:

Засушыў я на паперы

Краскі, сьвежые калісьці,

Думак шчырых і чуцьця.

МАЛЮНКІ І СЬПЕВЫ.

Этотъ

листокъ, что изсохъ и свалился, Золотомъ вечным горитъ въ песнопеньи. А Фетъ.

Нізка вершоў "У зачарованым царстві".

O voi, ch’avete gl’intelletti sani Mirate la dottrina, che s’asconde Sotto’l velame degli versi strain. Dante. Inf. IX.

* * *

Чуеш гул? — Гэта сумны, маркотны лясун Пачынае няголасна граць: Пад рукамі яго, разважаючы сум. Бытцым тысячы, крэпка нацягнутых, струн, Тонкаствольные сосны звіняць. І ці трэба казаць, чаму сціхла рэка, Не шасьцяць у палёх каласы І аб чым шэпаціць галасок вецерка Што зіяе-дрыжыць на лісьцёх лазьняка: Кроплі сьлёз, ці халоднай расы? 1910.

ВОЗЕРА.

Стаяў калісь тут бор стары І жыў Лясун у тым бары. Зрубалі бор. — лясун загінуў. Во сьлед яго ад тэй пары: Сваё люстэрка ён пакінуў. Маўляў у іншы сьвет вакно Ляжыць, спакойнае, яно, Жыцьцё сабою адбівае І ўсё, што згінуло даўно, У цёмнай глыбіні хавае.

НАД ВОЗЕРАМ.

Сонцэ ціха скацілося з горкі; Месяц белы заплаканы сьвеціць, Агледае бахматые зоркі, Цягне з возера срэбные сеці. У іх русалкі заблуталі косы, — Рвуць і блутаюць срэбрные ніці Ноч плыве над зямлёй, сее росы, Ноч шапочэ русалкам: "засьніце"...

ВАДЗЯНІК.

Сівавусы. згорблены, я залег між цінай, І гадамі грэюся — сплю на дне рэкі. Твар травой аблутана, бытцым павучынай, Засыпаюць грудзі мне жоўтые пяскі. Над вадой ля берэга, ціха сьпіць асока, Ды лаза зялёная жаліода-шуміць, Хвалі ціха коцяода і бягуць далёка, — І усё навокала сном адвечным сьпіць.

ЗЬМЯІНЫ ЦАР.

У цёмным небі—хараводы Сіневатых зорак, У цёмным небі сьвеціць месяц Залатым сярпом..., Мы ўжо выйшлі с цесных, душных Падзямельных норак, На зімовы цёпды вырай Цягнемся-паўзём. У полі, у лесі нам усюды Праляглі дарожкі! Устужкай рушымся між пушчы, На сам перад — я. Зіхацяць маей кароны Залатые рожкі, Цёмным блескам адлівае Уся луска мая. Нам ня трэба ні ад чога Ноччу абароны, — А спаткаем чэлавека, Порт разсьцеле ён: Залаты ражок яму Я ураню с кароны, І праз белу палатніну Дальш мы папаўзём.

БУРА.

Панурая, вялізная жывёла Па шыры неба ў даль марудна праплывае. Усё сціхла. Але вось паветрэ разсекае Агністы меч і зіхаціць вясёла. Ударыў ён—і грукат пракаціўся; Мігае грозны меч, удары не змаўкаюць. І у ніз халодные бічы крыві сьцекаюць, А людзі кажуць: гэта дождж праліўся.

* * *

У небі — ля хмары грымотнай—празрыстая, лёгкая хмара Шпарка плыла, і абедзьве чагось чырванелі ад жару. Злінда жадалі яны зрабіліся-б хмарай магутнай, Але даігёка іх вецер разнёс, наляцеушы нячутна. Дробным дажджом над зямлёй, як сьлезамі, адна пралілася; Гулкім раскатам грымотаў другая у атказ азвалася. І па асобку загінулі хмары бяздольные тые, Чуючы у небі, як вецер над сьмерцьцю іх радасна вые.

ВОЗЕРА.

У чарцы цёмнай і глыбокай Плешчэ, пеніцца віно; Хмелем сьветлым і халодным Калыхаецца яно. І хістаецца асока, І шушць высокі бор, А у душы не замаукае, Струн вясёлых перабор.

* * *

Огдянись — и міръ вседневный

Многоцветенъ и чудесенъ.

А. Фетъ.

Прывет табе, ясыцьцё на волі! Над галавой — дубоў павець, Віднеюць неба, горы, поле Праз лісцьцяў сець. Лахмоцьця ценяу на палянах Схаваушы золата ляжаць; Яго слаі с пад дзір парваных Аж зіхацяць. А к ночы свой чырвоны веер У небі сонцэ развярне І разварушэны ім вецер У даль памкне. Калі жэ пабляднее золак І цёмнай зробіцца вада Зазьяе серабром іголак Зор грамада. І роуна мілымі зрабіцца Здалеюць яркі блеск і цень, Той дзень, што мае нарадзіцца, І знікшы дзень.

1 2 3 4 5 6 7 8 9

Комментарии: