Вянок

Багдановіч Максім

* * *

Блішчыць у небі зор пасеў; У полі — рунь, і ў небі — рунь. Да рэчкі лецючы, ўзляцеў Між імі марай белы лунь. Кажан пранёсся на крылах; Стракочуць конікі ў траве. Снуюцца мышы ыа палях, Здаецца — ўсё вакол жыве. Жыцьцё чуваць з усіх старон, Жыцьцём наноўнены ўвесь мрок. Ці ж загубіў плывучы сон С

чырвоных макоў свой вянок?

* * *

Цёплы вечэр, ціхі вецер, сьвежы стог Улажылі спаць мяне вы на зямлі. Не ўстае стаўпом пыл сьветды ўздоўж дарог, У небі месяца праглянуў бледны рог, У небі ціха зоркі расцьвілі. Заварожэны вячэрняй цішыной Я не цямлю, дзе рука, дзе галава; Бачу я, с прыродай зліўшыся душой, Як дрыжаць ад ветра зоркі на да мной, Чуго ў цішы, як расьце трава.

* * *

Добрай ночы, зара-зараніца! Ужо імгла над зямлёю лажыцца, Чорнай рызай усё пакрывае, Пылам зор небасхіл абсевае. Цішыня агартае мне душу! Вецярок прыдарожнуто грушу Ледзьве чутна варушэ — калышэ, Міла бомы сьмяюцца у цішы, Ціха срэбрам грукае крыніца. Добрай ночы, зара-зараніца!

* * *

Ціха па мяккай траве Сінявокая ноч прахадзіла;  Ціха з заснуўшых палян Плыў у гару і знікаў, Бытцым дым сіневаты с кадзіла,  Рэдкі правідны туман; Неба ўсю глыбь ажывіўшы, Патроху праз цемнь выглядалі  Зорак дрыжачых вянкі; Конікі суха зьвінелі; Шырэй разліваліся хвалі  Цёмнай, люстранай рэкі; Пала раса; у палёх Загарэліся пацеркі мілых  Жоўта-чырвоных агнёў... Час, калі трэба журыцца Душою на сьвежых магілах  Пуста пранёсшыхся днёў.

* * *

Вечэр на захадзе ў попелі тушыць Кучу чырвоных кавалкоў вугля; Ціха ўсё; вецер лістка не зварушыць, Не скалыхнуцца ні траўкай паля; Цёмные цені даўжэй у лагчыне, Птушкі прыстаушай марудней палёт; Сумна плыве маладзік бледна-сіні У небі вячэрнім, зялёным, як лёд; Іскрацца зорак сьняжынкі маркотна, Збожжэ пакрьшося шызай расой... Кіньмо жэ думкі аб долі гаротнай, Хоць бы на момэнт спачынем душой!

СОМНАМБУЛ.

Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай зямлёй І павёў яго у цёмную даль за сабой І прывабіў да мглістай, халоднай вады, — Сэрцэ білося рыбкай у сеці тады. Але месяц правёў праз рэкі сьветлы шлях І развеяўся з сэрца дрыжачаго жах. Зіхацела яна — серэбра пуціна, Увадзіла у той край, дзе пануе весна. Доўга, доўга цябе ён чэкаў і шукаў, Але вось час жаданы нарэшці настаў... І пайшоў ён па шляху, пайшоў аж да дна: Агарнула яго цішына, глыбіна.

* * *

Цветы осенніе мілей

Роскошныхъ первенцевъ полен.

А Пушкинъ.

Плакало лета, зямлю пакідаючы; Ціха ліліся сьлязінкі на поле, Але прыгожаю восеньню яснаю Там, дзе упалі яны, вырасталі Кветкі асеньніе, кветкі, ўспаённые Тугаю, горэм, сьлязінкамі лета. — Кветкі асеньніе, родные, бледные! Вырасьлі вы, каб ураз жэ і згінуць. Можэ таму-то душа надарваная Гэтак любоўна вянок з вас сплетае.

* * *

Дзесь у хмарах жывуць павукі Што снуюць павучыну дажджа. Кожны тлусты і мяккі такі^ Скура сьлізкая, як у вужа, У целі стыгне халодная кроў, Злосьць бязцэльная у круглых вачах... Чу! Чуваць шорах ног павукоу Аплетаючых сьцены і дах.

РАЗРЫТАЯ МАГІЛА.

Polatuj nad grobz,

Piosenko żałobz.

Żygliński.

Дробны дождж сячэ, ліецца; Вецер злосна у хату рвецца, У полі стогнам аддаецца, Стукне ў дзьверы і вакно; — Сэрцэ беднае заб'ецца І адразу у ім прачневда, І адразу скалыхнецца Усё што згінуло даўно. Успомніць сэрцэ, што любіло, Успомніць моладасць і сілу, Усё, што знікло і уплыло, Усё успомніць, як у сьне, — Бачу: сэрцэ не забыло, Што жыцьцё ў ім загубіло... І разрытаю магілай Вее сумна на мяне.

* * *

Ноч. Газьніца гарыць, чырванее, І гарбата, астыушы, стаіць. За сьцяной запевае завея, Сумна бомамі у полі зьвініць. С краю у край яе гул аддаецца, І чагось усё думаю я, Што з няволі зімовай там рвецца Крэцка скутая сьнегам земля: Грудзі моцные цяжка ўздымае, Ветрам вее, як дыхаць пачне, Сьнег халодны у палёх калыхае, І вось-вось свае путы страхне.