1984
Шрифт:
І зноў Ўінстана агарнула пачуццё бездапаможнасці. Ён крадком глянуў на шкалу. Ён не толькі не ведаў, які адказ — «так» або «не» — вызваліць яго ад пакуты; ён нават не ведаў, які адказ ён сам лічыў слушным.
О'Браэн ледзь заўважна ўсміхнуўся.
— Вы не метафізік, Ўінстан, — сказаў ён. — Дагэтуль вы ніколі не задумваліся над тым, што такое існаванне. Скажу больш дакладна. Ці мінуўшчына існуе канкрэтна ў прасторы? Ці ёсць дзе-небудзь месца ў свеце матэрыяльных прадметаў, дзе ўсё яшчэ адбываецца мінуўшчына?
— Не.
— Тады дзе ж існуе мінуўшчына, калі яна ўвогуле
— У пісьмовых запісах. Яна занатаваная.
— У запісах. І…?
— У свядомасці. У чалавечай памяці.
— У памяці. Цудоўна. Мы, Партыя, кантралюем усе запісы, мы кантралюем усю памяць. Значыць, мы кантралюем мінуўшчыну. Так ці не?
— Але як вы можаце зрабіць так, каб людзі нічога не памяталі? — закрычаў Ўінстан, зноў на хвіліну забыўшыся пра шкалу. — Яно ж запамінаецца само, незалежна ад чалавека. Як вы можаце кантраляваць памяць? Вы ж не кантралявалі маю памяць?!
О'Браэн зноў пасуравеў і паклаў руку на рычаг.
— Наадварот, — сказаў ён, — гэта вы не кантралявалі яе. І таму вы цяпер тут. Вы тут, бо вам не хапіла пакорлівасці і самадысцыпліны. Вы адмовіліся ад падпарадкавання — платы за здаровы розум. Вы палічылі за лепшае быць вар'ятам, самотным вар'ятам. Толькі дысцыплінаваны розум можа ўспрымаць рэчаіснасць, Ўінстан. Вам здаецца, што рэчаіснасць — гэта нешта аб'ектыўнае, знешняе, што існуе само па сабе. Вам таксама здаецца, што рэчаіснасць па сваёй натуры самавідавочная. Калі вы, падманваючы сябе, думаеце, што вы нешта бачыце, вы мяркуеце, што ўсе бачаць тое самае гэтак жа, як і вы. Але я кажу вам, Ўінстан, што рэчаіснасць не знешняя. Рэчаіснасць існуе ў чалавечым розуме, і нідзе болей. Не ў розуме індывіда, які можа памыляцца і ва ўсялякім разе жыве нядоўга, — толькі ў розуме Партыі, калектыўным і несмяротным. Калі Партыя лічыць нешта праўдай, дык гэтае нешта і ёсць праўда. Бачыць рэчаіснасць можна толькі праз вочы Партыі. Вось гэтаму вы мусіце зноў навучыцца, Ўінстан. Гэта патрабуе самазнішчэння, намагання волі. Вы павінны скарыцца, перш чым да вас вернецца здаровы розум.
Ён памаўчаў хвіліну, нібы хочучы, каб сказанае запала ў галаву Ўінстану.
— Ці памятаеце вы, — працягваў ён, — як вы напісалі ў сваім дзённіку: «Свабода — гэта свабода казаць, што двойчы два ёсць чатыры»?
— Так, — адказаў Ўінстан.
О'Браэн падняў левую руку і павярнуў далонь тыльным бокам да Ўінстана, схаваў вялікі палец і выпрастаў чатыры астатнія.
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Чатыры.
— А калі Партыя скажа, што тут не чатыры пальцы, а пяць — тады колькі?
— Чатыры.
Слова гэтае абарвалося дзікім болем. Стрэлка на шкале падскочыла да пяцідзесяці пяці. Усё цела Ўінстана залілося потам. Паветра ўрывалася яму ў лёгкія і выходзіла назад з глубокім стогнам, які ён не мог стрымліваць, нават моцна сціскаючы зубы. О'Браэн глядзеў на яго, ўсё яшчэ трымаючы перад ім чатыры пальцы Ён адцягнуў рычаг. Гэтым разам боль адно трошкі паменеў.
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Чатыры.
Стрэлка скокнула да шасцідзесяці.
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Чатыры! Чатыры! Што я яшчэ магу сказаць? Чатыры!
Стрэлка, відаць, пасунулася яшчэ далей, але ён ужо не глядзеў на яе. Цяпер ён бачыў толькі цяжкі суровы твар і чатыры пальцы. Пальцы стаялі ўваччу, як калоны, вялізныя, расплывістыя, яны нібы калыхаліся, але іх было чатыры, роўна чатыры.
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Чатыры! Спыніце, спыніце! Не мучце мяне! Чатыры! Чатыры!
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Пяць! Пяць! Пяць!
— Не, Ўінстан, дарма. Вы маніце Вы ўсё яшчэ думаеце, што іх чатыры. Колькі пальцаў?
— Чатыры! Пяць! Чатыры! Колькі вы захочаце. Толькі спыніце, не мучце болей!
Раптам ён заўважыў, што сядзіць, а О'Браэн абдымае яго за плечы. Відаць, ён некалькі секунд быў непрытомны. Кайданы, якімі было прыкута яго цела, аслаблі. Яму было вельмі холадна, ён нястрымна дрыжаў і ляскаў зубамі, па шчоках каціліся слёзы. На хвіліну ён учапіўся за О'Браэна, як дзіця, цяжкая рука на плячах стварала дзіўную ўтульнасць. У яго ўзнікла пачуццё, што О'Браэн яго абаронца, што пакуты прыходзяць аднекуль звонку, з нейкае іншае крыніцы, і што менавіта О'Браэн уратуе яго ад гэтых пакут.
— Вы не надта старанны вучань, Ўінстан, — ласкава сказаў О'Браэн.
— А што я магу зрабіць? — зарумзаў ён. — Што ж я магу зрабіць, калі я так бачу? Двойчы два — чатыры.
— Не заўсёды, Ўінстан. Часам бывае пяць. А часам тры. А часам усё адразу. Трэба спрабаваць настойлівей. Не так проста вылечыць розум.
Ён паклаў Ўінстана на ложак. Цела зноў знерухомела, але боль адступіў і дрыготка сунялася, засталіся толькі слабасць і холад. О'Браэн даў знак галавой чалавеку ў белым халаце, які дагэтуль стаяў нерухома і чакаў. Той схіліўся над Ўінстанам, зазірнуў яму ў вочы, памацаў пульс, прыклаў вуха да грудзей, пастукаў сям-там пальцам і кіўнуў О'Браэну.
— Яшчэ, — сказаў О'Браэн.
Боль напоўніў Ўінстанава цела. Стрэлка паказвала, напэўна, семдзесят ці семдзесят пяць. Гэтым разам ён заплюшчыў вочы. Ён ведаў, што пальцы ўсё яшчэ там, іх усё яшчэ чатыры. Цяпер галоўным было неяк выжыць, пакуль не мінецца прыступ болю. Ён ужо не заўважаў, крычыць ён ці не. Боль зноў прыціх. Ён расплюшчыў вочы. О'Браэн адцягнуў рычаг назад.
— Колькі пальцаў, Ўінстан?
— Чатыры. Мне здаецца, што чатыры. Калі б я мог, я б убачыў пяць. Я паспрабую ўбачыць пяць.
— Што вы хочаце: пераканаць мяне, што бачыце пяць або сапраўды іх убачыць?
— Сапраўды іх убачыць.
— Яшчэ, — сказаў О'Браэн.
Стрэлка была цяпер, напэўна, на васьмідзесяці — дзевяноста. Цяпер Ўінстан ужо не памятаў, адкуль ідзе боль. За яго сціснутымі павекамі цэлы лес пальцаў рухаўся нібы ў нейкім танцы, калыхаючыся з боку ў бок, хаваючыся адзін за адзін і зноў паяўляючыся. Ён спрабаваў палічыць іх, але не мог прыгадаць нашто. Ён ведаў толькі, што іх немагчыма палічыць і што гэта звязана з нейкай таямнічай еднасцю паміж чатырма і пяццю. Боль зноў трохі суціх. Калі ён расплюшчыў вочы, перад ім па-ранейшаму стаяла тое самае мроіва: незлічоныя пальцы, як жывыя дрэвы, мітусліва рухаліся ва ўсе бакі, скрыжоўваючыся і разыходзячыся. Ён зноў заплюшчыў вочы.