Дубянецкі
Шрифт:
Незадоўга перад гэтым Яўген сказаў Міколу, што вынік будучага абмеркаваньня можа быць толькі адзін: “калі добрыя вершы, дык параім надрукаваць нізку ў перыёдыцы. А пра кніжку самастойную і гаворкі быць ня можа і ты ня стаў гэтае пытаньне”.
Мікола завяршыў сваё чытаньне. Кажа, што прачытаў з дзясятак вершаў. Усе, хто б ні выступаў, высока ацанілі мастацкі ўзровень толькі што пачутых твораў. Некаторыя, былі знаёмыя і раней.
Але ж гэты ўзровень, майстэрства паэта, засталіся нечым нават не другарадным. На першае месца высунулася пытаньне палітычнае. І не адно, а цэлая серыя!
1. Што рабіць
2. Гэта мова ці дыялект?
3. Як можна прымаць гэта моваю, калі ніколі і гаворкі не было, што ў рамках БССР нешта яшчэ ёсьць адметнай этнаграфіі?
4. Прызнаць… А што далей – стварыць умовы для разьвіцьця? Дык гэта ж сепаратызм, гэта разьбіцьцё адзінай беларускай мовы.
Рэзка варожую пазіцыю да гэтай “зьявы” занялі Рыгор Барадулін, Хведар Жычка і Мікола Мятліцкі. Але ж іх зброяю былі толькі эмоцыі, прычым палітычныя (“няма ў Канстытуцыі”, “падрыў беларускай мовы”, “раскол беларускага народу” і г. д.).
8 мая 1985 г. Санаторый працуе, як звычайна. Але ж адчуваецца нават у паветры нешта сьвяточнае. Па-першае, учора ў клубе санаторыя быў урачысты вечар – даклад падпалкоўніка медслужбы ў запасе, а цяпер на пенсіі, Мяжэвіча. Раздалі некалькі медалёў ветэранам вайны і падарункі. Мне спадабалася, што падарунак атрымала і адна ўдава салдацкая, мабыць, ня выйшла другі раз замуж. Яна была нават запрошаная ў прэзідыум, сядзела ў першым радзе.
Дакладчык мяне расхваляваў сваёй выдумкай ці быльлю: медсястра засталася ў акопчыку з параненымі. Свае адступілі. Яна бачыць, што набліжаюцца немцы, схапіла аўтамат і пачала іх касіць. Тады гэтыя і пабеглі са стрэламі на арыенцір. Жорстка і непрыгожа закатавалі медсястру (перабілі быццам бы параненых).
У палаце я свайму юрысту горача даказваў, што патрэбны грунтоўны міжнародны закон пра ўдзел у войнах медыцынскага персаналу. У законе прадугледзець, што: 1) медперсанал абмундзіроўваецца ў адзіную міжнародную уніформу; 2) насіць і асабліва прымяняць зброю медперсаналу катэгарычна забаронена; 3) натуральна, забараняецца праціўным арміям ці адзінкавым іх ваякам прымяняць зброю ці іншую сілу супраць медыкаў праціўніка, супраць параненых і палонных; 4) прыдумаць нейкія жорсткія санкцыі супраць парушальнікаў гэтага міжнароднага права – як дзяржаваў, так і асобных вылюдкаў.
Мой юрыст не падзяляе маёй рашучай “ваяўнічасьці”. Яго аргумент: у першую сусьветную вайну забаранялі газы, а іх прымянялі (і ў другую таксама), а немцы зусім не падпарадкоўваліся ніякім законам. Я горача даказваў, што агульнымі намаганьнямі ўсіх народаў, пры моцным жаданьні можна дамагчыся.
Урач адмяніў нейкія там нагрузкі, на фізкультуру пайшоў, прыняўшы таблетку нітрагліцэрыну, пасьля яе – таксама... А тут хлопцы дамагаюцца дазволу прыехаць. Дазволіў, куды дзенешся. Тым больш, што яны мне прыемныя.
Прыехалі а палове шостай вечару: Уладзімір Някляеў, Лёня Дранько-Майсюк, Валодзя Мароз. Былі 2 гадзіны – да маёй вячэры. Падарылі прыгожы букет цюльпанаў у бутонах. Валодзя Някляеў, толькі паставіўшы ў вазу, разгледзеў на кожным бутоне непрыкметную чырвоную гумку. Гэта сьведчыць, што букет купляўся на базары. А гумкі-павуцінкі надзяваюць, каб без патрэбы бутон не распусьціўся і не адцьвіў. Гумкі выразаюць з дзіцячых шарыкаў. Валодзя зьняў іх усе і выкінуў, праз балконныя дзьверы, стрэліў, як з рагаткі.
Нямала
Паднялі сярод іншых цікавую тэму. Я сьпецыяльна яе паставіў: “Гуманізм салдата і гуманізм медыцынскага работніка на вайне”. Перадаў сваю ацэнку эпізоду, расказанага Мяжэвічам: учынку медсястры-ката з фільму Сьвятланы Алексіевіч “У вайны не жаночы твар”; пазіцыі таго маладога салдата з апавяданьня Ул. Карпава, які адмовіўся страляць у нямецкіх салдатаў, у якіх вельмі абмежаваныя былі мажлівасьці весьці бой.
Перад тым я сказаў: “Добра, што Гарбачоў зьмяніў адрахлелых фізічна і разумова брэжневачарненкаў. Але ж сам ён яшчэ выхаваны сфармаваны пакаленьнем сваіх папярэднікаў. З гэтае моцы Гарбачоў, калі ён ня рэдкае шчасьлівае выключэньне ў сваім пакаленьні, зьяўляецца таленавітым вучнем і пасьлядоўнікам сваіх бацькоў-папярэднікаў. Таму той Сьвятланін медык-кат, думаю, яго не абурыць. Упэўнены, што ён ухваліць учынак і той дурніцы медсястры, што, пакінуўшы сваіх параненых, распачала бой з падразьдзяленьнем (?!!) немцаў. Затое, напэўна, асудзіць такія прыклады, як апісаў Ул. Карпаў у сваім апавяданьні…
Я быў зьдзіўлены, калі Валодзя Някляеў, і не падумаўшы, адразу, сказаў:
– Дык нават яшчэ я ўсе гэтыя вашыя прыклады ўспрымаю так, як Гарбачоў.
– Значыць, Валодзя, і тваё пакаленьне мала чаго дасьць краіне новага, трапіўшы ў Крэмль.
Я зьбіраўся пачаць “ускладаньне надзеяў” на Лёніна пакаленьне, як ён загаварыў сам:
– Міхал Фёдаравіч, вы ж з пакаленьня Гарбачова, а чаму вы ўсё тое ўспрымаеце ня так, як ён з Някляевым, а так, як я, лічыце, ваш сын?
– Думаю, Лёня, таму, што ў нас з Гарбачовым (Валодзю не бяру пад увагу тут) былі вельмі розныя ўмовы выхаваньня. Мы выхоўваліся ў краінах з розным сацыяльна-эканамічным ладам. Ён нарадзіўся і рос у “краіне перамогшага сацыялізму”, якою абвясьціў Сталін Савецкі Саюз у 1937 годзе, перабіўшы перад гэтым мільёны ні ў чым не вінаватых людзей. Я па волі лёсу меў шчасьце нарадзіцца на той тэрыторыі былой Расійскай імперыі, што пасьля першай сусьветнай вайны перайшла пад толькі што дамогшуюся сваёй выпакутаванай незалежнасьці Польшчу. Гэтую краіну СССР адразу назваў фашысцкаю і працягвае так называць яе тагачасную цяпер.
Што мы бачылі вакол сябе, як жылі?
Міша Гарбачоў часта чуў ад бацькоў, што то аднаго суседа схапіў “чорны воран”, то другога (была, мабыць, падрыхтаваная торба сухароў і ў Мішавага бацькі Сяргея, каб узяць з сабою ў турму ці ў сібірскую ссылку, у выпадку, калі цёмнай ноччу схопяць і яго). А пасьля Міша быў сьведкам, як некаторых яго сябрукоў хлопцы пачыналі абзываць страшнымі словамі “сын ворага народу” і адганяць ад сябе. Так Міша страціў багата сяброў, нават стаў баяцца сустрэчы з імі, пакуль і іх ня вывезьлі з вёскі.