Эльф
Шрифт:
– Пагавары зь ім, Казаір, – Кезон паказаў Казаіру на Арса. – Гэта твой суайчыньнік. Ён адзіны, хто выжыў у нядаўнім ахвярапрынашэньні ў гонар трыумфу Цэзара.
Казаір ўжо некалькі гадоў жыў у Рыме і, нягледзячы на тое, што быў звычайным рабом-глядыятарам, у душы лічыў сябе рымлянінам. Ён спадзяваўся здабыць на арэне свабоду і канчаткова пасяліцца ў Рыме як свабодны чалавек, таму згадваньне аб суайчыньніках яго зусім не кранула.
– Як завуць цябе? – Казаіру спадабалася, што Арс трымаўся ўпэўнена, ня кідаўся поглядам па баках, глядзеў толькі перад сабой, быў абыякавым да абстаноўцы, што была вакол яго, а, пачуўшы пытаньне, імгненна пераключыўся на таго, хто спытаў.
– Арс, –
– Арс – гэта імя, якое табе дала маці?
– Так.
– Якое імя табе дало племя?
– Аілілл.
– Мяне клічуць Казаір. Упэўнены, ты ведаеш, што гэта азначае «воін». Нашага гаспадара завуць Кезон.
Казаір павярнуўся да Кезону:
– Яго клічуць Эльфо. Думаю, гэта ўсё, што вам трэба пра яго ведаць, – Казаір наўмысна перавёў імя юнака на мову рымлян, хоць яго самога называлі толькі па-гальскі.
– Ён сапраўды падобны на эльфа-пераростка, – Кезон засьмяяўся і ўслед за ім засьмяяліся ўсе прысутныя. – З гэтага моманту мы ўсе клічам яго Эльфо. Запомнілі? Гэтага хлопца зваць Эльфо! – ён павысіў голас, каб пачулі астатнія глядыятары школы, якія да гэтага часу сабраліся паглядзець на тое, што адбываецца.
– Так, гаспадар, – пачуўся ў адказ нестройный гул абыякавых галасоў. Падобна, што нікому з глядыятараў было не цiкава імя пачаткоўца. І сапраўды, які сэнс турбаваць сваю памяць захоўваньнем новай інфармацыі, бо цалкам магчыма, што ўжо заўтра пачатковец памрэ на арэне.
– Спытай у яго, ці валодае ён мячом, – Кезон зноў пераключыўся на Казаіра.
– Усе галы валодаюць мячом, – напышліва вымавіў Казаір.
– Я ж загадаў спытаць яго, – Кезон незадаволена нахмурыў бровы.
Ніхто з навакольных не зразумеў, што спытаў Казаір у пачаткоўца, але пытаньне разьвесяліла маладога гала. Ня стрымліваючы ўсьмешкі, Арс нешта адказаў Казаіру. Той засьмяяўся ў поўны голас. Ён відавочна быў задаволены адказам земляка.
– Юнак сказаў, што нават драўляным мячом парэжа любое жалезнае вядро, якое рымскія салдаты апранаюць на сябе ў якасьці дасьпехаў.
Адказ жудасна раззлаваў Кезона. Ён пачырванеў, але ад лаянцы ўтрымаўся.
– Я дам яму такую магчымасьць. Заўтра. Ты чуў, Кастул, як адазваўся аб рымлянах гэты смаркач? Заўтра галоўны бой на арэне ты правядзеш зь ім. У поўнай экіпіроўцы рымскага легіянера. І няхай цябе не бянтэжыць, што ў шчанюка ў руцэ будзе толькі драўляны меч. Эльфы несмяротныя. Вось хай і дакажа, што ён сапраўды эльф, – Кезон зларадна рагатнуў.
– Я зразумеў цябе, гаспадар, – Кастул ляніва павярнуўся і марудлівай хадой накіраваўся ў глядыятарскую казарму.
– Зладзь яго на ноч і падрыхтуй да заўтрашняга прадстаўленьня, – кінуў Кезон праз плячо свайму памочніку і сышоў з трэніровачнай пляцоўкі …
Уся сямья сядзела на кухні.
– Ты ў курсе, што твае дзеці ледзь не спалілі хлеў, у якім захоўваюцца дровы для каміна? – жонка вонкава была спакойнай, але я бачыў, якія буры гарэзуюць у ейнай душы. – Яны ж маглі самі згарэць!
Я толькі што прыехаў з працы, а жонка хвілінаў таму вярнулася з рынку. Гэта значыць, што дзеці дзьве гадзіны сваволілі без нагляду. Думаю, што жонка пасьпела выказаць ім усё, што было
— Наогул, гэта ты вінаваты, — заявіла мне жонка. Ёй хацелася да канца выплюхнуць свае эмоцыі і лепшай мішэні для гэтага, чым я, быць не магло.
— Я?
— Ты, ты! Гэта з дапамогай рызьзя, што табе належыць, яны спрабавалі зрабіць падпал.
— Якім чынам? — ўва мне прачнулася цікаўнасьць.
— А ты іх спытай.
— Слухаю вас, маладыя людзі, — зьвярнуўся я да дзяцей.
– Я ўжо казаў і паўтараю яшчэ раз, што я ні ў чым не вінаваты. Я быў наверсе і маляваў, — абурана заявіў Арся.
– Ты старэйшы і ў наш адсутнасьць адказваеш за малодшага брата, а таксама за ягоныя ўчынкі. Мы накшталт гэтага ўжо размаўлялі! – пагасіла ягонае абурэньне жонка.
Я сеў за стол насупраць Жэнькі.
– Расказвай, прыяцель.
– Ануча вісела на цьвіку і сама загарэлася, – прабурчэў мой малодшы сын.
– А цьвік дзе быў? У сьцяне?
– Ага.
– А ануча першапачаткова ў гаражы?
– Ага?
– І як яна апынулася на цьвіку? Ды і адкуль там зьявіўся гэты цьвік?
– Я забіў і павесіў.