Казкi трапiчнага лесу (на белорусском языке)
Шрифт:
Дзве ночы запар сабака спаў так блiзка да клеткi, што, на вялiкi жаль, сям'я палоннiка не магла да яго падысцi. Калi ж на трэцюю ноч яны зноў падкралiся, спадзеючыся знайсцi напiльнiк i выпусцiць на волю маленькага каацi, ён сказаў:
– Мама, я ўжо не хачу сыходзiць адсюль. Мне даюць яйкi, i ўсе са мной вельмi добрыя. Сёння мне сказалi, што, калi я добра буду сябе паводзiць, мяне хутка выпусцяць. Яны такiя ж, як мы. Яны таксама маленькiя дзецi, i мы разам гуляем.
Дзiкiя каацi вельмi засмуцiлiся, але ўрэшце, змiрыўшыся, паабяцалi каацiку прыходзiць да яго кожную ноч.
I праўда,
Так мiнула два тыднi. Каацi хадзiў ужо вольны i нанач сам iшоў у клетку. Калi не лiчыць, што часам яго тузалi за вуха, - за тое, што ён надта блiзка падыходзiў да куратнiка, - усё астатняе iшло добра. I ён, i дзецi вельмi ўпадабалi адно аднаго. Нават дзiкiя каацi, убачыўшы, якiя добрыя ў чалавека дзецi, таксама iх палюбiлi.
I вось аднойчы, калi стаяла вельмi цёмная ноч, а ў паветры моцна парыла i грымеў гром, дзiкiя каацi прыйшлi i гукнулi свайго меншага сыночка i брацiка. Але нiхто не азваўся. Занепакоеныя, яны падышлi блiжэй i ледзь не наступiлi на аграмадную гадзюку, якая скруцiлася каля ўвахода ў клетку! Каацi адразу зразумелi, што маленькi быў пакусаны, калi заходзiў у клетку. Таму ён i не адказваў на iх поклiч, а можа, нават быў ужо нежывы. Але яны жорстка адпомсцяць за яго! Вельмi раз'юшыўшыся, яны ўтраiх абступiлi змяю, заскакалi вакол i праз секунду, напаўшы, расшкамуталi зубамi ёй усю галаву.
Яны ўбеглi ў клетку i, сапраўды, убачылi, што каацiк ляжыць апухлы, ногi ў яго дрыжаць i ён памiрае. Марна дзiкiя каацi варочалi яго, марна чвэрць гадзiны лiзалi яму ўсё цела. Урэшце каацiк разявiў рот i перастаў дыхаць: ён быў нежывы.
Увогуле каацi мала ўспрымальныя да гадзючай атруты. Атрута iм амаль не шкодзiць. Ёсць i iншыя такiя жывёлы - напрыклад, мангуста, якая таксама вельмi добра пераносiць гадзючую атруту. Але каацiк, напэўна, быў укушаны ў артэрыю цi ў вену, бо тады кроў атручваецца адразу i жывёлiна памiрае. Так яно i здарылася з нашым маленькiм каацi.
Убачыўшы, што ён памёр, мацi i браты доўга плакалi. Потым, больш не маючы што рабiць, яны выйшлi з клеткi i абышлi двор, каб астатнi раз паглядзець на месца, дзе каацiк быў такi шчаслiвы. I ўрэшце рушылi ў лес.
I ўсё ж трое каацi былi вельмi заклапочаныя, i турбавала iх тое, што скажуць дзецi, калi назаўтра ранiцаю ўбачаць, што iх улюбёнец ляжыць нежывы? Дзецi паспелi моцна яго палюбiць, i каацi таксама палюбiлi бялявых дзяцей. Таму ўсе трое яны думалi пра адно: як зрабiць, каб дзецям не было балюча.
Яны доўга раiлiся i ўрэшце пастанавiлi так: сярэднi брат, якi целам i звычкамi быў рыхтык як меншы, павiнен застацца ў клетцы замест памерлага. З расказаў маленькага каацi яны ведалi шмат сакрэтаў гэтага дома, i дзецi не павiнны былi нi пра што здагадацца: можа, трошкi падзiвяцца чаму-небудзь, дый толькi.
Так i зрабiлi. Яны вярнулiся да хаты, сярэднi каацiк замянiў меншага, а мацi i старэйшы брат пацягнулi цела памерлага, схапiўшы яго зубамi. Яны паволi цягнулi яго ў лес, i галава нябогi звiсала i гайдалася, а хвост валачыўся па зямлi.
Назаўтра дзецi сапраўды здзiвiлiся пэўным
БIТВА НА ЯВЭВIРЫ
У рэчцы Явэвiры, якая цячэ ў Мiсьёнэс, жыве шмат скатаў. I само слова "Явэвiры" якраз азначае "рака скатаў". Iх там столькi, што нават адною нагой ступiць у ваду небяспечна. Я ведаў аднаго чалавека, якому скат укалоў у пяту, а потым яму давялося паўмiлi чыкiльгаць дадому: чалавек ледзь не падаў ад болю, i з вачэй у яго кацiлiся слёзы. Боль ад скатавага ўколу - адзiн з сама моцных, якiя можна адчуць.
Ёсць у Явэвiры i шмат iншай рыбы, i часам бываюць людзi, якiя прыходзяць паляваць на рыбу з дынамiтнымi шашкамi. Яны кiдаюць такiя шашкi ў раку i забiваюць мiльёны рыб. Усе рыбы, якiя плаваюць вакол, гiнуць, нават калi яны велiчынёю з цэлы дом. А разам гiне i ўся драбяза, якая нi на што не прыдатная.
I вось аднойчы там пасялiўся чалавек, якi не хацеў, каб у раку кiдалi дынамiтныя шашкi. Яму было вельмi шкада рыбак. Ён, зрэшты, зусiм не пярэчыў, каб людзi лавiлi рыбу сабе на ежу, але ён не хацеў, каб марна забiвалi мiльёны маленькiх рыбак. Людзi, якiя кiдалi шашкi, спачатку злавалiся на яго, але той чалавек меў хоць i добры, але цвёрды характар, i ўрэшце людзi з дынамiтнымi шашкамi пайшлi паляваць у iншыя мясцiны, а ўсе рыбы засталiся вельмi задаволеныя. Яны былi такiя задаволеныя i такiя ўдзячныя свайму сябру, якi ўратаваў маленькiх рыбак, што пазнавалi яго, як толькi ён выходзiў на бераг. А калi ён гуляў па беразе i курыў, скаты плылi за iм, сцелячыся па дне, i вельмi радавалiся, што гуляюць разам са сваiм сябрам. Чалавек нiчога гэтага не ведаў ды жыў там шчаслiвы.
Але аднойчы адвячоркам на бераг Явэвiры прыбегла лiса i, залезшы ў ваду, крыкнула:
– Гэй, скаты! Там iдзе ваш сябар, ён вельмi паранены!
Пачуўшы гэта, скаты ўсхвалявана падплылi да берага i спыталi ў лiсы:
– Што, што такое? Дзе чалавек?
– Вунь ён iдзе!
– зноў крыкнула лiса.
– Ён пабiўся з ягуарам! I цяпер ягуар гонiцца за iм! Ваш сябар хоча пераправiцца на востраў. Дайце яму прайсцi, ён добры чалавек!
– Вядома! Вядома, мы прапусцiм яго!
– адказалi скаты.
– Але ўжо ягуара мы нi за што не прапусцiм!
– Вы асцярожна з iм!
– крыкнула скатам лiса.
– Не забывайцеся, што гэта ўсё-такi ягуар!
I адным скачком лiса знiкла ў лесе.
Ледзь яна паспела гэта зрабiць, як вецце расхiнулася i на бераг выйшаў чалавек. Ён быў увесь скрываўлены, у падранай кашулi. Кроў цякла ў яго па твары i па грудзях, капала на штаны i па складках штаноў сцякала на пясок. Ён быў цяжка паранены. Хiстаючыся, ён дайшоў да берага i ступiў у раку. Як толькi ён ступiў адной нагою ў раку, скаты перад iм расступiлiся, i чалавек па грудзi ў вадзе пайшоў да вострава. Нiводзiн скат не ўкалоў яго. Тады, выбраўшыся на другi бераг, чалавек самлеў i ўпаў на пясок, бо страцiў шмат крывi.