Леаніды не вернуцца да Зямлі (Нельга забыць)

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

— Раскажы, як ты закахаўся ў мяне.

— Спачатку была рука, — сказаў Андрэй. — Рука на экране. I яшчэ голас. А самае галоўнае — думка. Думка ў цемры… Гэта я пачуў перш за ўсё і адчуў сабою… А потым я пабачыў і цябе самую. Ты была ў шэрай, званочкам, пушыстай спадніцы і цёмна-шэрай нейлонавай кофтачцы…

— Так, — сказала яна, — а ты быў у нагавіцах нейкага цёмна-васільковага колеру і ў шэрым пінжаку. А гальштук у цябе быў таксама сіні. Я падумала яшчэ: "Вось які блакітны хлопец з'явіўся".

— I ты памятала ўсё гэта?

— Дурань, — сказала яна.

Андрэй пацалаваў яе рукі, што нерухома ляжалі

паўзверх коўдры.

— Ты ляжы, — папрасіў ён, — маўчы. Я сам буду казаць.

— Ну.

— А потым была Нерль. Там я зразумеў, што ты неяк адрознiваеш мяне сярод iншых, шмат чаго ведаеш пра мяне. I там я неяк адтаў ад таго холаду, якi жыў ува мне, ад усяго гэтага свiнства, што зрабiла са мною жыццё… Ты ж ведаеш, я тады ляжаў у руiнах… I раптам пяро голуба на месцы, дзе калiсь забiвалi, i тая белая свечачка ў лугах. Такая празрыстая, стройная, адбiтая ў вадзе. Як ты… I ты была поруч, ты адкрыла мне ўсё гэта, i выратавала, i прывяла да святла.

Ён бязважка гладзіў яе нерухомыя рукі.

— Табе не балюча?

— Не. Мне прыемна.

— Але тады я яшчэ не ведаў, што гэта каханне. Я зразумеў гэта на сваёй рацэ, на месцы парома, і вышэй, за вёскаю Кручы… Яна была такая цёмна-кучаравая, вёска. Там буслы плавалі над ракою і паветра было вячэрне-празрыстым і месячным. Там я зразумеў, што ўся ты, са сваёй сілай і слабасцю, раптам стала патрэбна мне. На радасць і гора. I мне нельга жыць без цябе. Свет без цябе пусты, а дрэвам няма чаго спяваць аб радасці. Бо ты адзіная, каго мне трэба было сустрэць на зямлі, а другіх няма…

Маўчанне было ў пакоі. Яна ляжала, гледзячы на яго мяккімі шэрымі вачыма.

— Якое яно добрае, жыццё, — сказала яна. — Ах, толькі б жыць. Мне нават страшна з табою. Вышэй жа, здаецца, ужо няма куды… Што ж нам рабіць, міленькі? Што рабіць са скарбам, які трапіў да нас у рукі?

— Слухай мяне, — сказаў ён. — Ты не палохайся скарбу і шчасця. У нас наперадзе вялікае жыццё, і мы не стомімся адзін ад аднаго за гэты час. Мы будзем вельмі многа працаваць. Пісаць дзівосныя кнігі… Калі хочаш, мы напішам першую сапраўдную гісторыю беларускага мастацтва. Гэта цяжка. Нам давядзецца аб'ездзіць разам усю Беларусь, адшукваць тое, што забыта, вывучаць, біць у набат, калі штосьці занядбалі або бураць. Гэта будзе сумленная гісторыя. Яна не будзе забываць ні добрага, ні дрэннага… Ты прыкладзеш да гэтай кнігу веды, а я так выкладу яе, каб яна чыталася запоем, як легенда… З гэтых вандраванняў можа вырасці і другая кніга, пра Беларусь як яна ёсць, пра ўсё добрае і дрэннае на гэтай зямлі. Там будуць дарогі, людзі, запісы казак, песняў і сапраўдных апавяданняў аб жыцці, шмат фатаграфій усіх прыгожых і непрыгожых куткоў радзімы…

— Гэта добра.

— I ва ўсім гэтым будзе твая добрая іронія і маё жорсткае захапленне. А яшчэ мы будзем пісаць кожны свае кнігі… А вакол будзе зямля, глухія пушчы, светлыя рэкі, азёры, поўныя неба… Мы будзем засынаць і прачынацца разам, восем тысяч разоў прачынацца разам… А можа, і больш. I адчуваць адзін аднаго, і зоры, і вячэрнія песні, і след за галавою выдры, што пераплывае раку, і камяніцы разбураных палацаў, і ўсплёск бабра ў месячным сяйве… Мы будзем шмат працаваць і шмат ездзіць. Па ўсёй зямлі, па ўсіх акіянах…

— Акіяны потым, — сказала яна. — Раскажы спачатку пра твае азёры, пра тваю зямлю.

— Яна непрыгожая з акна цягніка, — сказаў Андрэй. — Таму

што немцы, баючыся партызан, высеклі лес паабапал дарог… Для таго каб даведацца, якая яна, трэба заглыбіцца ў яе. I там можна пабачыць адны з самых лепшых куткоў зямлі. Там азёры на захадзе сонца стаяць чырвонымі, а ў іх спакойнай вадзе б'е рыба. Там лясы, у якіх трубяць ласі… Амаль ніхто не ведае, што ёсць там не толькі раўніны, а і высокія ўзгоркі, парослыя лесам. З узгоркаў бягуць празрыстыя ручаіны, у якіх жыве рыба-стронг… Прысмеркам вада ў Дняпры робіцца малочна-жамчужнай. I неба тады такое ж, як вада. Бледны месяц вісіць у гэтым небе. Калі ў такі час плывеш па рацэ ў крылатым чаўне — неба над табою і пад табой. Як казачны карабель у паветры, плыве човен… Яна мірная і пяшчотная, як дзяўчына, як ты, мая зямля… Але ёсць на ёй і змрочныя куткі. Замшэлыя лясы, сівыя імшары, па якіх уначы, пад самотнай зоркай скача прывіднае дзікае паляванне… У навальніцу бары гудзяць так страшна, як душа майго мірнага народа, калі яго пакрыўдзяць… Але гэта праходзіць з першым праменем сонца або месяца, і зноў уначы кусціцца сонная бузіна над курганамі продкаў…

Ён змоўк, пабачыўшы, што яна ляжыць, закрыўшы вочы, а веі яе вільготныя.

— Вельмі буду цябе кахаць, — не адкрываючы вачэй, сказала яна.

…Гэта адбылося на чацвёрты дзень пасля размовы аб азёрах і курганах. Ірына відавочна ішла на папраўку. Яна ўжо спрабавала напаўляжаць на падушках, гледзячы ў парк, у якім пасяліўся раскошны і сонечны чэрвень, жартавала з Яшам, з асалодаю абуджэння да жыцця нюхала і гладзіла пальцамі кветкі, прынесеныя Андрэем.

I вось надвячоркам таго дня Андрэй, вяртаючыся з кветкавага магазіна, зразумеў па мітусяніне ў калідоры, што адбылося нешта дрэннае. Ля дзвярэй палаты стаяў небывала сур'ёзны Яша.

— Чакай, Андрэй, — сказаў ён. — Пакуль што туды нельга.

— Што такое? — спытаў збялелы Андрэй.

— Упаў пульс, — сказаў Яша.

Сашанька высунулася з дзвярэй, устрывожаная, у збітым набакір белым каўпачку.

— Як? — спытаў Яша.

— Пульс часты, малога напаўнення, — сказала яна і знікла ў палаце.

Ардынатар пакруціў галавой.

— Яша, гэта дрэнна? — спытаў Андрэй.

— Зараз змерым ціск. Калі ўпаў — гэта вельмі дрэнна, Андруша.

— Пусці, - сказаў Андрэй.

— Чакай, — сказаў Яша. — Там зараз ідзе змаганне. Не перашкаджай.

Не заўважаючы Андрэя, у палату амаль прабег Глінскі з асістэнтамі.

— Што ж рабіць, Яша? Што рабіць?

— Чакай. Чакай і трымайся.

Ён стаў чакаць. Гэта цягнудася вельмі доўга, вельмі-вельмі доўга. На дварэ пачало цямнець, а тыя, у белым, усё яшчэ былі ў палаце.

Потым адтуль выйшаў Глінскі, відавочна пастарэлы, з бліскучымі вачыма.

— Яна просіць цябе, Андрэй.

Андрэй кінуўся паўз яго.

— Як? — спытаў у Глінскага Яша.

Той толькі махнуў рукою, заходзячы за Андрэем у палату.

…Першае, што пабачыў Грынкевіч, было яе аблічча, нейкае незваротна змененае, аблічча жыхара ўжо не гэтага свету.

Вакол яе завіхаліся, але яна не звяртала на гэта ўвагі. Вочы яе глядзелі толькі на Андрэя, быццам у палаце не было нікога, акрамя яго.

I Андрэй адразу, з незвычайнай яснасцю зразумеў: гэта ўсё. Зразумеў, але не паверыў сэрцам.

— Хадзі сюды, — ясным высокім голасам сказала яна.

Ён падышоў, сеў. Яна паклала на яго руку сваю далоньку.