Люблю і я скляпеньне зор,Люблю зямлі абшар,I роўны луг, і ўзгібы гор,I шум лясны, і гвар.Люблю жыцьцё, а ў ім людзейI кшталты іхніх душ,Люблю вянкі плясьці з надзей, —А не паэт. — Чаму ж? Часамі праца ўдзень кіпіць, — Цярплю і я прыгон, — Аж косьць аб косьць ў плячу рыпіць… Пачуеш ў сэрцы звон… Ухопіш зык, за ім другі, За тымі больш ідуць, Зьліюцца ў шых даўгі-даўгі І цэлы дзень гудуць. Загасьне дзень, іду дамоў, Кладуся спаць, — і ў ноч Цякуць радкі зьвінючых слоў, І сон адходзіць проч. Тагды пішу. Перад вачмі Нясецца зданьняў рой, І хтось стаіць па-за плячмі, Здаецца, блізкі, свой. Абыйме шыю пара рук І кос дзявочых шоўк, Ўзмацніцца ў сэрцы мерны стук, А звон ў душы ня змоўк… Зірну: пакой пусты, няма… А час сьлізнуў, як вуж. І за вакном радзее цьма… А не паэт… — Чаму ж?Бо
мой прыгон глытае час,Мне воля — рэдкі дар.Такіх паэтаў шмат у нас,Дзе сам народ — пясьняр.Сваіх тут жменьку я сьпісаўМаркотных песьняў-дум;Маёй душы іх сам сьпяваўПа краю родным сум.Скажу яшчэ, чаго б хацеў:Зь дзявочых вуст пачуцьХаця б адзін мой бедны сьпеў,Хаця б калі-нібудзь!
Роднаму краю
2. *** Чаму з маленства…
Чаму з маленства, з ураджэнства Ў жыцьцёвы майНя ўмеў, як маці, шанаваці Цябе, мой край?То ж я з тваёю ключавою Сьвятой вадойНапіўся болю аб нядолі, Бядзе людской.То ж ты, мой хмуры, даў мне пануры І ціхі гнеў,А днём падчасным, так пекным, ясным, Надзею грэў.Твае ж курганы, лясы, паляны, Дубкоў тых шум,Палёў абшары, люд бедны, шары Мне далі дум.А дум тых многа… Не, не убога Ты даў мне іх.I ты ж, як маці, наўчыў сьпяваці Аб думах тых.Я браў, ня бачыў і не адзьдзячыў Табе нічым,Бо счараваны — цябе, ўкаханы, Ня знаў саўсім.Цяпер хоць знаю, дык што ж параю Ад позьніх скрух?Ў чужой краіне паволі гіне За целам — дух.Вазьмі ж хоць сьпевы, дум перапевы Лясоў тваіх.З тваёі глебы, з тваёга неба Узяў я іх.
3. Начныя думкі
Часам я ўночы сны дзіўныя бачу:Роіцца нейкі нязьведаны край,Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай. Бачу вялікія стэпы з-над Нёмна; Туліць у сьлёзах матуля сынка; Сьцелецца пушча глухая і цёмна; Косьці з магілы глядзяць бедака…Бачу я: жоўтае жытняе полеКоласам ціха шуміць-шалясьціць;Межы, курган векавечны і хвоя;Каня з аднэю малітваю «піць». Траўка ў ляску у цяню вырастае, Корміцца сокам зямелькі сырой; Птушка шчабеча — людзей пацяшае; Льецца крынічка, плюскоча вадой.Ночкай ля рэчкі раздольна, прывольна!Гуртам русалкі сьмяюцца, пяюць,Кветкі купальскай шукае бяздольны;Зь зельлем шаптухі паціху снуюць… Хочацца быць мне ў тым краю нязнаным, Хочацца край той абняць з прастаты Хочацца крыкнуць: гэй, краю каханы, Будзь мне, як маці, будзь родным мне ты!Дай мне зрабіцца крынічкай лясною,Бераг вадой абмываць, цалаваць;Дай мне век цэлы дружыці з табою,Хвойкі і зоры ў сабе адбіваць. Дай мне купальскую кветку у рукі, Путы жалезныя мне разьвяжы, Дай ты мне зельля на гора і мукі, К шчасьцю гасьцінец мне дай, пакажы!Ціха. Нічога ня чую, ня бачу.Роіцца толькі нязьведаны край,Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай…
4. *** Як надарыцца мінута…
Як надарыцца мінута,Што ад працы адарвуся,I жыцьцёвая атрутаНе пячэць, і прахаплюся,Дык цябе, мой Родны Краю,Шчырай думкай аблятаю. Ты няшчасны і убогі, Ты бяздольны і забіты, Ты бяз шляху, без дарогі, Ты абдзёрты і прапіты, Подлай здрадаю праданы. Ты ня свой, — даўно забраны.Меў вялікія кляйноды,Быў і моцны і багаты.Задзіўляліся народы —А дазнаўся горкай страты.Сохнеш, вянеш, — вокам кіну,Аж здаецца, што загінуў… А як сонейка устане I прыемна усьміхнецца, Па палетках, на кургане I па вёсцы разьліецца, Як паводка, Родны Краю, Над цябе тагды ня маю…Ты квяцісты, залацісты,I прыгожы, і аздобны,Ты лясісты, каласісты.Можа, рай табе падобны —Колькі ж моцы маеш скрытай,Колькі сілы неспажытай! Ты паўстанеш, працавіты, Гаратнічы, невымоўны, Шчасьця, долі прагавіты, Мой сланэчны, мой чароўны! Будзе час, пабачаць сьведкі, Хоць ня мы, дык нашы дзеткі.
5. *** Хай ні льюцца дажджы…
Хай ня льюцца дажджы цёмна-хмарныя Над зьмярцьвелаю пашаю.Хай пачнуцца гады хлебадарныя Над зямелькаю нашаю.Хай красуецца жытам, пшаніцаю, Каласочкамі цяжкімі,Хай ўзмацуецца Боскай правіцаю I ўсятворчымі ласкамі.Хай асьвеціцца праўды навукаю I братэрскаю згодаю,Хай зьнявечацца крыўда з прынукаю За яе загародаю,Хай ўзьлятаець хвала яе племені, Упякнёнага цнотамі,Хай шыбаець над скаламі з крэменю, Над арлінымі ўзьлётамі.
6. *** Мілая, родная старонка-маці!
Мілая, родная старонка-маці!Моцна цябе я і шчыра люблю,Бедныя ніўкі твае, сенажаціI нешчасьлівую долю тваю. Горам, матуля, цяпер ты замучана,
Стогнам спавіта у сець з ланцугоў, Рукі і ногі да слупа прыкручаны, Ціха наругу ты зносіш, бяз слоў.Толькі ж уцешся, матуля каханая!Слуп твой патроху пачаў падгніваць,Прыйдзе к нам воля сьвятая, чаканая,Сець з ланцугоў як пачнем разрываць.
7. Воўкалакі
Ваўкалакі цёмна ноччуЗ дамавін выходзяцьI лятаюць скрозь па сьвеце, —Сабе жэр знаходзяць:Дзе старое ці малоеСьпіць у сьне глыбокім,Ваўкалака падсьцігаеНенасытным вокам.Не пачуеш, як узьляжаНа грудзях навала,Не пачуеш, як ён з сэрцаВысьсе кроў памалу.Галасіста ж па сьвітаньнюЗасьпяваюць пеўні —Ваўкалака адлятаеНеахвотна гнеўны.Па старонцы роднай здаўнаВаўкалакі ходзяць,Але ж пеўні не сьпяваюць,Слонка не ўзыходзіць!..
8. Іванку
Слухай, Іване, паночку,Кепска ты робіш, браточку:Хіба ж ня сорам так жыць,Гэткім нядбайлівым быць? Ўзглянь навакол на суседаў, Некалі добра іх ведаў — Хто зь іх спусьціўся, як ты, Мае з твае беднаты?Хіба ж яны галадуюць,Хіба ж па-твойму бядуюць?Ў іх і апратачка ёсьць,I часам пакорміцца госьць. Гэта ж дзе людзі зьбяруцца, Зараз зь цябе пасьмяюцца, Кажуць: «гультай, абібок». Так яно, мой галубок!«Бацька яго ў гаспадарствеБыў, як бы цар ў сваім царсьцьве:Быў ў гаспадарачцы лад,Мелася вока, дагляд… Быў чалавек яго татка! Ён жа: дзівіся, апратка Ў дзюрках, у гнідзе, сьцьвіла, Ў хаце — трава абышла.Нейкае дзіва, дый годзе!»Часам жартуюць ў народзе:«Моцны гультай, моў-ся вол,К працы ж пагнаць — трэба кол». Чуеш ты, чуеш, Іванка, Што у людцоў за гуканка? Слухай, над кім гэты сьмех? Грэх табе, братачка, грэх!..
9. У чатырохлецьце «Нашае Нівы»
Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,Роднай мовы сваёй не цурайся;Як ня зрокся яе пад прымусам,Так і вольны цяпер не зракайся. Ад дзядоў і ад прадзедаў, браце, Гэта скарб нам адзін захаваўся, У сялянскай аграбленай хаце Толькі ён незабраны астаўся.Ў старыну Беларус, не падданы,Гаспадарыў, быў сам над сабоюI далёка у сьвеце быў знаныЗа літоўскай і ляшскай зямлёю. Але час прамінуў, і нядоля На народ, як бы камень, звалілась, Беларуская слава і воля Адышла, адцьвіла, закацілась.Не зьмяняючы шэрай апраткі,Працаваў ты, як вол, гаратліва,А у хаце тваёй недастаткі,А на ніве тваёй неўрадліва. А чаму? Ты ня здольны, ці хворы, Ці благі гаспадар, ці п'яніца? Мусіць, не! Бо і іншым у пору У цябе гаспадарыць наўчыцца.Сьветлы розум твой, брат, але дзетакАд цябе, як і ўсё, адбіраліI на бацькаўскі родны палетакПрацаваць-памагаць не пушчалі. Хто хацеў, той і сьмеў рабаваці, Без прыпросу зьязджаліся госьці — Абдзіраць, аб'ядаць, апіваці І крышыць гаспадарскія косьці.Можа б, ты і памёр і загінуў,Каб ня вешчая мова Баяна.Хто ж быў добры, яе хоць пакінуў?Як жа так, што яшчэ не забрана? Бо што бачылі госьцікі-герцы — І зямлю, і лясы, і кілімы, — Ўсё забралі. А мову у сэрцы, Ў сваім сэрцы хавалі-нясьлі мы.Дык шануй, Беларус, сваю мову —Гэта скарб нам на вечныя годы;За пашану радзімаму словуУшануюць нас брацьця-народы!
10. Юдам
Да вас, паны, што голасна крычыцеАб прыязьні сваёй да «беднага народу»,Што раіце па-лісьсяму: «Маўчыце,Нядоўга вам дамо багацтва, волю, згоду», —Да вас мой гэты верш і словы ўсе благія,Бо слова вы адны, а справамі — другія. «Багацтва вам»… Няма вам нашай веры! Бо ў той жа год ліхі, як ў полі не ўрадзіла, Галоднаму на прокарм хлеба меры Аднэй ня далі вы. I злаялі няміла…Калі для нас жадаеце багацтва,Нашто зь бяздольнага зьдзіраеце апратку?Нашто ж тагды вы плодзіце жабрацтва,Дамы пустошачы бязь ліку, без астатку? «Мы волю вам»… Пракляцьце вам і зь ёю! Чаму ад волі вашай мы стагнаць павінны? Яна ланцуг над нашаю зямлёю; Астрог на наш народ, спакойны і бязьвінны.Ня вюля гэта! Што нам ні цьвярдзіце,Мы вольнымі былі за даўнімі часамі.Ідзіце ж проч! I з воляю ідзіце!Да волі знанае хутчэй мы прыйдзем самі. «Мы згоду вам»… Пакіньце ашуканства! Вы — бойкі братняе чарнейшыя прарокі, Бяз звады вам, нашэптаў, падтыканства Нямілы Божы сьвет, ня ясны, не шырокі.Ня просім вас! Ня трэба вашай згоды!Свае вялікае дзядоўскае багацьцеХаваем мы; ад Бога ўсе народыI бацькі аднаго ўсе дзеці — людзі, брацьця. Адкуль вы к нам? Чыйго племя і роду? Зь якіх краёў прыйшлі бяз праўды і бяз сэрца? І што вам з нас, ад нашага народу? Чаму так жычыце яму хутчэй памерці?Га! Знаем вас, атручаньня найміты:Вы — служкі чорныя Ясьнейшага Мамона,Вы — мора бруд ля берагу намыты;Бяз дум і без мазгоў, вы — золата бяз звона. Зь якіх краёў прыйшлі бяз праўды бяз сэрца? Чаргою воўчаю зьяўляецесь усюды, Дзе клічуць вас для крыўды, для націску На праўду вечную… Вы… імя вам Іуды!Ідзіце ж проч! Бясплодна ваша тратаНа ласкі лісьсія. Пакіньце слова «брат»!Вы цяжкі сон. Каты… Вы горай ката!Кругом праклятыя, вам бацька, брат — дукат!
