Шрифт:
Annotation
"Чистилище - это ад, в котором есть место надежде" (с) Филип Фармер. Даркфэнтэзи. Архетипический сюжет о борьбе с фашистскими оккупантами. Остальное детали.
Гуринович Влада
Гуринович Влада
Мроi Багны
ЗМЕСТ
Прадгсторыя
Прыпавесць
Мроя першая. Прывды
1. Дзецi грэшнiка
2. Карчма ля ракi
3. Прывiды
4. На тым беразе
Прыпавесць другая
Мроя другая. Цёрн
1. Цёрн
2. У белых выдмах
3. Выгнанне
4. Перасяленцы
5. Стражнiкi
6. Крамольнiк
7. Свята
8. Берэнiс
9. Бунт
10. Намеснiк
11. Астрог
12. Аблава
13. Зацiшша. Мроi
14. Забойца
15. Сход. Мiстэрыi
16. Адыенцыя
17. Эшафот
18. Братчыкi
19. Мярцвячы Ярок
20. Жалезны Цмок
Прыпавесць трэцяя
Мроя трэцяя. Пошасць
1. Кронпрынц
2. Рудзiца
3. Iнспектар
4. Кветка Нявiннасцi
5. Пошасць
6. У цемры
7. Куратар
8. Нара
9. На заставе
10. Гаспадар Вулiц
11. Вандроунiк
11. За сцяной
12. Варгус
13. Нявеста-Пачвара (устаная навела)
14. Акруговы суддзя
15. Лютнiст на дзядзiнцы
16. Храм
17. Чалавек у чорным
18. Пачатак легенды
"Чысцец - гэта пекла, якм ёсць месца надзе" (с) Флп Фармер
Дзе карона Сонца?
– Скрал яе цмок.
А дзе ясны Месяц?
– Ён у багне згну.
А дзе зорк-знчк?
– Крумкачы паел.
Дзе ж твая лучынка?
– Дагарэла, згасла...
ПРАДГСТОРЫЯ
"Бегчы, бегчы! Не спыняцца!" Ранну ахнае туман, жатлява-бялясы, як дым над пажарышчам, жоклая трава мокрая ад расы, глеба набрыняла вльгаццю - ног слзгаюць, з-пад падэшва лятуць пырск халоднай граз, - а небе за хмарам цьмее хмурны свтанак. 'Не спыняцца!.." Аннеке бяжыць, спрабуючы адначасова глядзець сабе пад ног, каб, баран Божа, не паслзнуцца не выпусцць з рук дзця, наперад, каб не губляць з вачэй Альбна. Ён бяжыць наперадзе, то знкаючы смузе, то з'яляючыся зно, ёй здаецца, быццам яна гонцца за прывдам. Следам бяжыць Алас, яна чуе сябе за спнай яго перарывстае дыханне. Да Цёрну застаецца зусм нямнога.
Аннеке жо бачыць яго - ланцужок бетонных слупо, памж якм нацягнуты шэраг калючага дроту. Цёрн нежывы. У смузе бачны металчны корпус генератара, чорны ад куродыму злёгку аплалены. Слупы агароджы ля генератара павалены, дрот разарваны бты зямлю. "Сюды!", - крычыць Альбн, не абарочваючыся. Яшчэ трох. Апошн рывок. На нчыйную зямлю наймты Агусты не сунуцца...
Дзесьц зусм побач чуецца гуд рухавка, прамень пражэктара прарэзвае смугу. Рэзк вокрык: 'З'хог-сааг! (Стаяць!) Ймн окхам! (Назад!)' Ксайлахскя наймты. х мова, нбы крык драпежнай птушк. Альбн рэзка абарочваецца, рванушы з-за пояса парабелум, робць некальк хаатычных стрэла у туман. Пражэктар згасае, але шэрай смузе жо маячаць бартавыя агн машын, шум рухавко цяпер чуецца з усх бако. 'З'хог-сааг!' Альбн брудна лаецца, перазараджаючы парабелум. Аннеке глядзць, як Алас павольна здымае з пляча внтоку бвае патрон у ствол.
– Бяжы, Аннеке, - гаворыць ён вельм спакойна.
Аннеке. Ён нкол не называ яе 'Феафана' - мем, якое яна атрымала пасля навяртання новую веру, званую Законам Праведнка. Гэта было абавязковай умовай, без якой Арцыпастыр не прызна бы х шлюбу. Цяпер усё законна. Агусце, аднак, пляваць на Арцыпастыра, на Закон, на сх Праведнка. Свайго мужа яна жо звяла са свету, зараз яна хутчэй выкарчуе свой уласны род да апошняга нашчадка, чым выпусцць з рук вянец парфру Уселадарк...
– Алас, не!
– Бяжы, - кажа ён мякка, але настойлва.
– Марна-Сгёл праз памл адсюль. Там ты будзеш у бяспецы.
Яна хоча запярэчыць, але тут распачынаецца бязладная стралянна - зелянявыя святлвыя палосы раскрэслваюць туман. Альбн раптам выпускае зброю з рук валцца тварам на зямлю.
– Дзця, Аннеке, - гаворыць Алас.
– Нашае дзця павнна жыць. Выратуй яго, Аннеке.
тады яна кдаецца бегчы. Пераскочышы цераз вузк ро, праараны здож лн загароды, Анеке нясецца да пралому. Над яе галавой свшчуць кул. Наперадзе ляжыць пустка, ахнутая туманам. Маленькая Зо заходзцца плачы. 'Цшэй, цшэй, дзця, - шэпча Аннеке, прыцскаючы да грудзей кволае цельца, загорнутае абрывак парфравага плашча.
– Кляштар ужо блзка...'
Адчушы рэзк штуршок у спну, Аннеке ледзь не падае, але пёршыся каленам у зямлю, прымушае сябе падняцца на ног. Болю яна не адчувае. Зо крычыць. Дзякуй Богу, не пусцла... Узняшы вочы, яна бачыць наперадзе высокую чарнавата-шэрую сцяну, якая спачатку падаецца ёй крэпасцю, што стаць проста пасярод ранны. Марна-Сгёл. Яловы гай, як нашчадк ксайлахскх лучнка завуць 'Чорным'. Марна-Сгёл - гэта на хняй мове...
Хстаючыся, яна ваходзць пад шаты дрэ, нбы пячору. Глеба тут рудавата-бурая ад апалай глцы, вяршын елак патанаюць у тумане, з галн зрываюцца кропл вады. Адчуваючы, што ног яе слабеюць, Аннеке асцярожна кладзе дзця на зямлю сама знямозе валцца побач. глца здаецца ёй мяккай, як пярына. Зо крычыць. Нчога, дзцятка, нчога. Матуля зараз падымецца падыдзе да цябе. Дай тольк аддыхацца. Хоць хвлначку. Нам сц яшчэ тры мл, цераз лес. Дарога роная, але напрыканцы прыйдзецца падымацца пад гару.
"Вы бачыл кал-небудзь гэты кляштар?
– чуе яна голас Альбна.
– Нштаваты так. Стаць на вяршын скалы, што здымаецца над лесам, як уцёс па-над морам. Ёсць у гэтым пэная прывабнасць".
"Альбн!.."
"Аднак у Семгалене вам лепш не затрымлвацца. Тут так мжусобца, а старушэнцыя напэна палезе бойку за свайго Ахмстрыньчыка. Перачакайе кольк дзён у кляштары, а потым рушце Эверон Антрам. Дуумврат не выдасць вас Агусце, яны гэтым не зацкаленыя..."
"Чакай, Альбн, чакай. Дай аддыхацца!.."
Аннеке расплюшчвае вочы бачыць над сабой набрынялыя яловыя галны з заблытаным х пасмам туману. Памж ялн мльгаюць агн. Чуецца гуд рухавко храбусценне вецця пад чымсьц цяжкм крокам. Галасы. Размаляюць на рамейскай, мове мперы. Яны зайшл на нчыйную зямлю, парушаючы се правлы. Аннеке спрабуе прызняцца, але разумее, што не можа зрушыцца з месца. У ног холадна, па спне пад сукенкай збягаюць струменьчык чагосьц клейкага гарачага, дыхаць цяжка, быццам у горле захрас камяк зямл. Потым яна бачыць постац адзенн зелянковага колеру. Яны выплываюць з туману, як здан. Мльгаюць агн, бразгае зброя. Хтосьц схляецца над ёй. Бляклыя вочы, бялясыя валасы. Твар з воспнкам. Тонкя вусны крывяцца ва хмылцы. Аннеке ведае гэтага чалавека. Агуста паабяцала яму карону Семгалена як узнагароду за пэную паслугу.