Новая зямля (на белорусском языке)
Шрифт:
I чэша дробна, рукi - ў бокi,
Не чуе долу пад нагамi
I плешча ў тахт яна рукамi.
"Лягаш" у дзядзьку ўцiкаваўся
I, як з iм толькi параўняўся,
Пад бок штурхнуў яго рукою,
Маргнуў, паклiкаў галавою.
Ўсхапiўся дзядзька наш праворна
I за кандуктарам пакорна
Iдзе ён, стомлены, заспаны,
Не раз схiнуўшыся, як п'яны.
Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык
(Абодвух iх трымае ворчык).
– Iдзi сюды!
–
Я буду сам стаяць на стражы
Iдзе кантроль, дык ты схавайся,
Сядзi цiшком, не адзывайся,
Не кашляй моцна i не грукай!
I з гэтай мудраю навукай
Кандуктар дзверы адчыняе,
I хiтра пломбу ён знiмае,
Засадзiць гвозд, ключом пакруцiць,
А страх аж вочы дзядзьку муцiць,
I губа ходзiць, бы ў жаробкi.
Тым часам дзверы бруднай "топкi"
Ўраз адамкнуў кандуктар лоўка
I зачынiў, бы ў клетцы воўка,
Запхнуўшы дзядзьку чуць не сiлай
Да гэтай дзiркi апастылай.
Ступiў наш дзядзька крок, спынiўся
I свет яму тут зачынiўся,
Стаiць, як дурань, небарака.
– Куды ж ты ўпхнуў мяне, вужака?
Бадай ты спрах з сваёй нарою!
Гамонiць дзядзька сам з сабою.
– Ну ж, удружыў, гад! вось усунуў!
I ў цёмны кут ён злосна плюнуў.
– Ах, вэй! што гэта? цi сляпы ты?
То ж тут жа мы!
– з кутка сярдзiты
Пачуўся голас чалавечы,
Аж узнялiся ў дзядзькi плечы,
Ды каб схаваць, што ён спужаўся,
Спакойна дзядзька адазваўся:
– А, гэта вы! Нашто ж пад слiну
Было вам ставiць абразiну?
Тут толькi стаў ён прыглядацца
"Зайцы" сярдзiта мiтусяцца.
Яны даўно ўжо там стаялi,
Як мышы з норак, выглядалi.
Пярэднi з iх, такi вяртлявы,
Яшчэ ўсё цёрся аб рукавы.
Было ўсё чорна тут ад сажы,
Насiлась густа пылу пража;
Адно акенечка i тое
Глядзела цьмяна насляпое.
А цесната - нi стаць, нi сесцi,
Тырчы, як пень, на адным месце!
Але сяк-так прымайстраваўся
Наш падарожны каля печы,
Размяў крыху грудзiну, плечы
I закурыць нарыхтаваўся,
У кут паставiўшы крывульку.
Дастаў капшук, агледзеў люльку,
Прадзьмуў цыбук, задаўшы смроду,
Аж пасажыр сiвабароды
Даўно ўжо ён на дзядзьку дзьмуўся
Шмаргнуўшы носам, адвярнуўся.
Але наш дзядзька не шманае:
Тытун у люльку накладае;
Тытун быў свой, а не куплёны,
I драў ён горла, як шалёны,
I, як казаў у нас Дзямешка,
Па галаве бiў, як даўбешка.
Тытун быў хвацкi, адмысловы,
I не адзiн курэц здаровы,
Хвацiўшы
Як бы спiрытусу кватэрку,
I чхаў, i пырхаў з паўгадзiны,
I выцiраў з вачэй слязiны,
Аж пуп яго трашчаў i рваўся
(Ён бесарабскiм называўся
Тытун той дзядзькаў самавiты).
Як чорт, быў дым яго сярдзiты.
Наклаўшы люльку, выняў скалку,
Адкалупiў ён цыру галку
I гасiць крэсiвам. Iскрынкi,
Як залаценькiя пылiнкi,
З нягромкiм трэскам узвiлiся,
На цыр багата палiлiся.
Вось дзядзька люльку раздзiмае,
Цыбук хрыпiць, пiшчыць, спявае.
Дым усё большымi клубамi
Звiсае ў дзядзькi над вусамi.
I вось як люлька разгарэлась
Курыць даўно яму хацелась,
Набраў ён дыму рот паўнюткi
Цягнуў не меней паўмiнуткi
I клуб, як з комiна, пускае.
Нясецца дым, насы зрывае,
"Зайцам" духi ён забiвае;
I мух тым дымам даняло:
Гудуць жалобна, б'юцца ў шкло.
Падняўся кашаль мiж "зайцамi",
I ўсе зашморгалi насамi.
– Ой, фэ! не вытрываць! ратуйце!
Хоць нашу старасць пашкадуйце!
Крычаць "зайцы" ўсе ў адзiн голас
I на бародах скубуць волас,
А дзядзька пыхкае клубамi
I смех хавае пад вусамi.
Ды ў гэты момант з карыдора
Пачуўся голас кандуктора
I грук у дзверы кулакамi.
– Эй ты, там, торба з кутасамi!
Якога чорта гэта смалiш?
Ты мне вагон увесь развалiш!
Пакiнь курыць, бо i праз дзверы
Праходзiць дым сюды без меры...
Але i дым: аж з ног скiдае!
Ну, проста нос табе зрывае!
Кантроль, даў Бог, прайшоў удатна.
Вайшлi ў вагон, i так прыятна
Ў вагоне дзядзьку паказалась!
Прад iм раўнiна рассцiлалась
Палёў, засеяных хлябамi;
Загоны стройнымi радамi
Антосю вочы весялiлi
I на працягу цэлай мiлi
Узад пачцiва адхадзiлi
I расступалiсь прад машынай,
Як кавалеры прад дзяўчынай
Цi як прад свёкрам маладзiца.
Яна ж, як вольная арлiца,
Ляцiць стралою, грозна дыша
I сiвым дымам цяжка пыша.
I кожны мiг каля чыгункi
З'яўлялiсь новыя малюнкi:
Слупы мiльгалi верставыя,
Дарожкi, сцежачкi крывыя,
Што чуць заметна спамiж збожжа
Вiлiся йстужкаю прыгожа;
Лясы, гаёчкi вынiкалi,
I цэрквы вежамi блiшчалi
Ў жывых вянках бяроз i клёнаў,
I пакручастых рэчак гоны,
I мiгацелi сёлы, дворы,
Сады, курганы, касагоры.
– Ото разгон i шыр якая!