Нямкi (на белорусском языке)

Камю Альбер

Не чакаючы сваёй чаргi, каб памыцца, Iвар апрануўся i ад шчырага сэрца развiтаўся таксама. Усе адказалi яму з аднолькавай цеплынёй.

Ён хутка выйшаў, сеў на ровар i зноў адчуў ламоту ў спiне. Наблiжаўся вечар, горад быў поўны людзьмi i машынамi. Iвар ехаў шпарка, бо хацеў хутчэй апынуцца дома, на тэрасе. Спачатку ён памыецца ў пральнi, а пасля сядзе i будзе глядзець на мора, якое - вунь ужо выбегла па-за парапетам бульвара, хай цяпер i не такое блакiтнае, як уранку. Але думка пра дзяўчо нiяк не пакiдала яго, i ён не мог, як нi стараўся, пазбавiцца ад яе.

Дома хлопчык ужо вярнуўся са школы i цяпер чытаў часопiсы з малюнкамi. Фернанда запыталася, як усё прайшло. Але Iвар не адказаў i пайшоў мыцца ў пральню. Потым вярнуўся, выйшаў на тэрасу i сеў на лаву, абапершыся спiнаю аб сцяну. Над галавой у яго сушылiся гiрлянды цыраванай i пазалапленай бялiзны. Неба пачынала яснець, а мора цяпер, увечары, рабiлася мяккiм i цiхiм. Фернанда прынесла ганушоўку, дзве шклянкi, глячок з халоднай вадой. Потым села побач з мужам, i ён, трымаючы яе за руку, як было некалi, першы час пасля вяселля, расказаў ёй усё. Ён скончыў i гэтак жа нерухома глядзеў на мора, з-за якога хутка набягаў змрок, з краю ў край захiнаючы далягляд. Iвар уздыхнуў: "Ён сам вiнаваты". Як бы ён хацеў зноў стаць маладым, i каб Фернанда таксама была маладая, i яны паплылi б туды, далёка, за мора - да iншых берагоў.