Салярыс
Шрифт:
Нейкая дзiцячая, бездапаможная ўсмешка з’явiлася ў яе на твары.
— Я… несмяротная?
— Не ведаю. Ва ўсякiм разе ты не такая смяротная, як я.
— Як страшна, — прашаптала Хэры.
— Мо не так страшна, як табе здаецца.
— Але ты мне не надта зайздросцiш.
— Хэры, гэта хутчэй пытанне… аб тваiм прызначэннi, я так назваў бы гэта. Ведаеш, тут, на Станцыi, тваё прызначэнне ўрэшце гэткае ж невядомае, як i маё, як i кожнага з нас. Тыя будуць працягваць эксперымент Гiбарыяна, i можа адбыцца ўсё…
— Або нiчога.
— Або нiчога, i павер, я згадзiўся б, каб нiчога не адбылося, нават не таму, што баюся (хоць страх, бадай, i адыгрывае пэўную ролю), а таму, што гэта нiчога не дасць. Вось тое адзiнае, у чым я перакананы.
—
Хэры сцепанулася ад агiды.
— Так. З-за кантакту. Думаю, што, па сутнасцi, усё вельмi проста. Кантакт азначае абмен нейкiм вопытам, паняццямi, ва ўсякiм разе вынiкамi, нейкiмi высновамi, а калi нiчога для абмену няма? Калi слон — не вялiзная бактэрыя, то i Акiян не можа быць вялiзным мозгам. З абодвух бакоў, вядома, могуць адбывацца пэўныя дзеяннi. У вынiку аднаго з iх я зараз бачу цябе i стараюся растлумачыць табе, што ты мне даражэйшая, чым дванаццаць гадоў жыцця, аддадзенага планеце Салярыс, я хачу знаходзiцца з табой i надалей. Мо тваё з’яўленне павiнна было стаць пакараннем, мо шчасцем, а мо толькi мiкраскапiчным даследаваннем. Доказам дружбы, злосным ударам, здзекам? Мо ўсiм гэтым адначасова альбо, што больш верагодна, — нечым зусiм iншым. Але ў рэшце рэшт нас не датычаць задумкi нашых бацькоў, якiя зусiм не падобныя мiж сабою. Ты можаш сказаць, што ад iх задумак залежыць наша будучыня, i я пагаджуся з табой. Але я не магу прадбачыць будучыню. Гэтаксама, як i ты. Я нават не магу сцвярджаць, што буду кахаць цябе заўсёды. Калi ўжо гэтулькi здарылася, то можа адбыцца ўсё, што хочаш. Мо заўтра я ператваруся ў зялёную медузу? Тут мы бяссiльныя. Але пакуль можам, мы будзем разам. А гэта не так мала.
— Паслухай, — сказала Хэры. — Я хачу спытацца. Я… я… вельмi падобная на яе?
— Была вельмi падобная, — адказаў я, — а цяпер не ведаю.
— Што?
Хэры ўстала. Яна пазiрала на мяне шырока расплюшчанымi вачыма.
— Ты яе ўжо засланiла.
— I ты перакананы, што ты не яе, а мяне кахаеш? Мяне?..
— Так. Менавiта цябе. Не ведаю, баюся, што, калi б ты сапраўды была ёю, я не мог бы цябе кахаць.
— Чаму?
— Бо я паступiў несправядлiва…
— У адносiнах да яе?..
— Так. Калi мы былi…
— Не трэба…
— Чаму?
— Я хачу, каб ты ведаў, што я — гэта не яна.
РАЗМОВА
Пасля абеду наступнага дня я знайшоў на стале ля акна запiску Снаўта. Ён паведамляў, што Сарторыус перапынiў працу над анiгiлятарам, каб апошнi раз выпрабаваць уздзеянне жорсткага выпраменьвання на Акiян.
— Каханая, — сказаў я, — мне трэба схадзiць да Снаўта.
Чырвоная зорка гарэла ў шкле i дзялiла пакой на дзве часткi. Мы знаходзiлiся ў блакiтным ценi. За мяжой ценю ўсё здавалася медным, i, вiдаць, калi б кнiга ўпала з палiцы, яна зазвiнела б.
— Гаворка пра эксперымент. Я толькi не разумею, як лепш. Ведаеш, я хацеў бы… — я змоўк.
— Не апраўдвайся, Крыс. Я вельмi хацела б… Хiба толькi не доўга?..
— Гэта зойме пэўны час, — адказаў я. — Паслухай, а мо ты пойдзеш са мной i пачакаеш мяне ў калiдоры?
— Добра. А калi я не вытрымаю?
— Што з табой, уласна, адбываецца? — спытаўся я i адразу ж дадаў: — Я пытаюся не з цiкавасцi, вядома, але, магчыма, калi разбярэшся, ты з гэтым i сама справiшся.
— Я баюся, — адказала Хэры i збялела. — Я не магу табе сказаць, чаго я баюся, нават не баюся, а проста раствараюся. Апошнiм часам я адчуваю гэткi сорам… Як табе растлумачыць… А пасля ўжо нiчога, пуста. Таму я думала, што я хворая… — Хэры здрыганулася.
Апошнiя словы яна прамовiла ледзь чутна.
— Мо такое адбываецца толькi тут, на гэтай чортавай Станцыi, — прамовiў я. — Я пастараюся зрабiць усё, каб мы як мага хутчэй пакiнулi яе.
— Ты лiчыш, гэта мажлiва? — Хэры шырока расплюшчыла вочы.
— Цалкам. Зрэшты, я ж не прыкуты… Дарэчы, трэба спачатку дамовiцца са Снаўтам, а там паглядзiм. Як ты думаеш, колькi ты можаш быць адна?
— Хто яго ведае… — апусцiўшы галаву,
— Я хачу, каб ты не слухала, пра што мы гаворым. Я не маю нiякiх сакрэтаў, але я не ведаю, не магу ведаць, што скажа Снаўт.
— Не працягвай. Я разумею. Добра. Я буду стаяць так, каб чуць толькi твой голас. Больш мне нiчога не трэба.
— Зараз я пазваню яму з лабараторыi. Я не буду зачыняць дзвярэй.
Хэры кiўнула. Я прайшоў праз сцяну чырвоных сонечных промняў у калiдор, якi, нягледзячы на штучнае асвятленне, здаваўся амаль чорным. Дзверы малой лабараторыi былi адчынены. Люстраныя рэшткi сасуда Дзюара, якiя ляжалi на падлозе каля вялiзных ёмiстасцей з вадкiм кiслародам, усё яшчэ нагадвалi пра начное здарэнне. Засвяцiўся маленькi экран. Калi я зняў трубку i набраў нумар радыёстанцыi, блакiтная занавеска, якая знутры закрывала матавае шкло, рассунулася, i Снаўт, нагнуўшыся з высокага крэсла, зiрнуў мне проста ў вочы.
— Вiтаю цябе, — прамовiў ён.
— Я прачытаў запiску. Хацеў з табою пагаварыць. Можна прыйсцi?
— Прыходзь. Зараз?
— Ага.
— Калi ласка. Ты… не адзiн?
— Не, адзiн.
Яго худы, бронзавы ад загару твар з глыбокiмi маршчынамi на лбе плыў у выпуклым шкле, як дзiўная рыба ў акварыуме.
— Ну-ну, — прамовiў ён шматзначна. — Я чакаю.
— Мы можам iсцi, каханая.
Я iмкнуўся гаварыць ажыўлена, заходзячы ў кабiну праз чырвоныя промнi, за якiмi бачыў толькi сiлуэт Хэры, але голас мой сарваўся. Хэры прырасла да крэсла: засунула рукi пад падлакотнiкi i сашчапiла пальцы. Яна занадта позна пачула мае крокi альбо не паспела хутка памяняць сваю страшную позу — не ведаю, але я паспеў убачыць, як яна змагаецца з той незразумелай сiлай, што схаваная ў ёй. Маё сэрца сцiснула сляпое, шалёнае абурэнне, змешанае са шкадаваннем. Мы моўчкi пайшлi па доўгiм калiдоры; рознакаляровая эмаль на яго сценах па задуме архiтэктара павiнна была пазбавiць ад аднастайнасцi знаходжанне ў металiчнай шкарлупiне. Я яшчэ здалёку заўважыў адчыненыя дзверы радыёстанцыi. Адтуль у глыбiню калiдора падала доўгая чырвоная паласа — i сюды даходзiла сонца. Я паглядзеў на Хэры — яна нават не спрабавала ўсмiхацца, засяроджана рыхтуючыся да барацьбы з сабой. Выпрабаваннi, якiя чакалi Хэры, ужо зараз змянiлi яе твар — ён стаў белым i худым. За некалькi крокаў да дзвярэй Хэры спынiлася, я павярнуўся да яе, кончыкамi пальцаў яна падштурхнула мяне, быццам кажучы: «Iдзi». I тут мае планы, Снаўт, эксперымент, уся Станцыя — усё здалося мне гэткiм дробязным у параўнаннi з тымi пакутамi, якiя чакалi тут яе. Я адчуў сябе катам i хацеў ужо вярнуцца назад, але шырокую сонечную паласу, надламаную на сцяне калiдора, засланiў цень чалавека. Я хуценька зайшоў у кабiну. Снаўт чакаў мяне ля дзвярэй. Чырвонае сонца стаяла проста за iм, i пурпуровы водблiск гарэў у яго сiвых валасах. Мы даволi доўга моўчкi пазiралi адзiн на аднаго. Здавалася, Снаўт вывучаў мяне. Аслеплены сонцам, я дрэнна бачыў выраз яго твару. Я абышоў Снаўта i спынiўся каля высокага пульта, на якiм тырчалi гнуткiя сцяблiны мiкрафонаў. Снаўт марудна павярнуўся, спакойна назiраючы за мной з ранейшай грымасай, якая ўспрымалася то як усмешка, то выдавала стомленасць. Не зводзячы з мяне вачэй, Снаўт падышоў да металiчнай, на ўсю сцяну шафы, перад якой з абодвух бакоў узвышалiся абы-як зваленыя кучы радыёдэталяў, тэрмiчныя акумулятары i розны iнструмент, паставiў туды крэсла i сеў, абапiраючыся спiнай на эмалiраваныя дзверцы.
Наша маўчанне станавiлася дзiўным. Я засяроджана прыслухоўваўся да цiшынi, што панавала ў калiдоры, дзе засталася Хэры, але адтуль нiчога не было чуваць.
— Калi ў вас усё будзе гатова? — спытаўся я.
— Мы маглi б пачаць хоць сёння, але запiс запатрабуе яшчэ крыху часу.
— Запiс? Ты маеш на ўвазе энцэфалаграму?
— Ага, ты ж згадзiўся. А што?
— Ды так, нiчога.
— Я слухаю цябе, — прамовiў Снаўт праз нейкi час.
— Яна ўсё ведае… пра сябе, — ледзь чутна прамовiў я.