Тэрэза Дэскейру (на белорусском языке)
Шрифт:
"Бедны Бернар, а ён жа не горшы за iншых. Аднак жаданне ператварае мужчыну, якi наблiжаецца да жанчыны, у пачвару, i яна ўжо не мае нiчога агульнага з тым чалавекам. Нiшто так не аддаляе нас ад нашага супольнiка, як яго непрытомнае пачуццёвае шаленства. Я заўсёды бачыла, як Бернар тапiўся ў вiры пажадлiвасцi, а я ўся замiрала, нiбы гэты вар'ят, гэты эпiлептык пры любым маiм руху мог задушыць мяне. Найчасцей ужо на мяжы апошняй асалоды ён раптам заўважаў сваю адзiноту; яго панурае шаленства адыходзiла: Бернар адступаў, адчуваючы, што я, нiбы адкiнутая хваляй на бераг, ляжу, сцяўшы зубы, адна, халодная, ледзяная, знямелая..."
Адно-адзiнае пiсьмо ад Анны - яна не вельмi любiла пiсаць, але чамусьцi кожнае яе слова было прыемным Тэрэзе: бо ў пiсьмах мы гаворым не столькi пра нашы сапраўдныя пачуццi, колькi пра тыя, якiя мы павiнны былi б адчуваць, каб зрабiць прыемнае адрасату. Анна скардзiлася, што не можа больш хадзiць у бок Вiльмiжа, бо туды прыехаў малады Азеведа. Яна бачыла толькi здалёк яго шэзлонг сярод папарацi - туберкулёзнiкi
Не чакаючы ад Анны новых вестак, Тэрэза часта перачытвала гэтае пiсьмо i была вельмi здзiўлена, калi на наступны дзень пасля перапыненага наведання Мюзiк-хола ў звычайны час дастаўкi пошты пазнала на трох канвертах почырк Анны дэ ля Траў. Аддзелы "да запатрабавання" з розных паштамтаў пераправiлi ў Парыж пакет пiсем, бо маладажоны не спынялiся ў некаторых гарадах, спяшаючыся "вярнуцца ў сваё гняздзечка", як казаў Бернар. А сапраўднай жа прычынай паспешлiвасцi было тое, што яны не маглi ўжо быць разам: муж засумаваў па сваiх паляўнiчых стрэльбах, сабаках, вясковай харчэўнi, дзе частавалi "на рэдкасць прыемным кiсленькiм вiном, якога нiдзе не знойдзеш"; а тут яшчэ гэтая жанчына, такая халодная, насмешлiвая - нiяк не можа спасцiгнуць асалоды кахання i не хоча з iм гаварыць пра цiкавыя рэчы!.. А Тэрэзе хацелася хутчэй вярнуцца ў Сэн-Клер так, як хочацца вязню, што пакутуе ў перавалачнай турме, глянуць на той востраў, дзе пройдзе ўвесь яго астатак жыцця. Па паштовых штэмпелях Тэрэза лёгка высветлiла, якое з пiсем было адпраўлена самае першае. Яна акурат распячатвала канверт, калi Бернар штосьцi ўзбуджана сказаў. Праўда, ягоных слоў Тэрэза не зразумела, бо акно было адчынена, а па вулiцы якраз праязджаў аўтобус. Бернар перастаў галiцца, каб прачытаць пiсьмо ад сваёй мацi. Тэрэза як цяпер бачыць гэтую сцэну: муж у кашулi з закасанымi рукавамi; мускулiстыя рукi i твар - звычайна бледны, цяпер на вачах налiваўся крывёю... У гэтую лiпеньскую ранiцу стаяла страшэнная спякота. Нiбы праз клубы дыму сонечнае праменне прабiвалася да зямлi. I сцены пакояў, балкон, фасады навакольных будынкаў рабiлiся ад гэтага яшчэ больш шэрымi i страшнымi. Бернар ужо стаяў ля Тэрэзы. Ён ужо амаль крычаў: "Ты бачыў яе! Да чаго дакацiлася!.. Вось... твая сябровачка Анна!.. Гэта ж трэба!.. I хто мог падумаць, што мая малодшая сястра..."
I, убачыўшы запытальны позiрк Тэрэзы, з нянавiсцю працягваў:
– Ты ведаеш, яна знюхалася з гэтым Азеведа! Так, так! З тым туберкулёзнiкам, для якога зрабiлi прыбудову ў Вiльмiжа! I разумееш, гэта вельмi сур'ёзна... Яна сказала, што дачакаецца паўналецця i... Мама пiша, што яна зусiм страцiла галаву. Абы пра гэта не ўведалi Дэгiлемы. Малады Дэгiлем можа адмовiцца зрабiць прапанову... У цябе ёсць пiсьмы ад яе? Ну, давай паглядзiм, можа, што яшчэ...
– Пiсьмы я буду чытаць па парадку. I, увогуле, не ведаю, цi змагу табе iх паказаць.
О, ён зноў пазнаваў сваю жонку! Ёй толькi дай магчымасць: усё ўскладнiць, заблытае... Але цяпер не гэта галоўнае. Трэба, каб Тэрэза вярнула Анну да розуму:
– Мае бацькi вельмi спадзяюцца на цябе. Ты можаш зрабiць з ёю ўсё, што захочаш. Так што цябе чакаюць, як паратунку.
Пакуль яна адзявалася, ён схадзiў на тэлеграф, даў тэлеграму i заказаў два месцы на паўднёвы экспрэс. Калi ён вярнуўся, Тэрэза складала ў чамаданы рэчы:
– Чаму ты не чытаеш пiсьмаў?
– Чакаю, хачу пабыць адна.
Бернар пайшоў, а Тэрэза доўга яшчэ нерухома сядзела, палiла, гледзячы на пазалочаныя лiтары шыльды, што матлялася на будынку насупраць. Нарэшце яна выняла з канверта пiсьмо. Не, не, не можа быць: няўжо гэта тая мiлая дурнiца, тая манашка са сваёй абмежаванасцю i прастатой пiсала гэтыя палкiя радкi? Няўжо яе сухое сэрца - (а Тэрэза ў гэтым нiколi не сумнявалася) - магло нарадзiць на свет гэтую чароўную песню песень, гэтую шчаслiвую скаргу жанчыны, што ўпершыню спазнала таямнiцу кахання:
"...Калi я сустрэла яго, не магла паверыць, што гэта ён. Ён гуляў са сваiм сабакам, бегаў i весела смяяўся. I хiба магла я ўявiць, што гэта - той хворы... А ён жа, аказваецца, зусiм не хворы. Проста бацькi берагуць яго, бо вельмi напалохалiся смерцi ягонай сястры, якая хварэла на туберкулёз. Ён нават не выглядае кволым. Ён хутчэй за ўсё хударлявы ад прыроды. I да таго ж добра распешчаны... Ты мяне не пазнала б, Тэрэза, калi б убачыла, як я бягу па яго плашч, калi заходзiць сонца i гарачыня спадае. Я ж так баюся, каб ён не прастудзiўся..."
Калi б Бернар зайшоў у гэты час у пакой, ён убачыў бы на ложку не сваю жонку, а нейкую новую, невядомую, чужую, безыменную iстоту.... Тэрэза кiнула цыгарэту i ўзялася за другое пiсьмо:
"...Я буду чакаць, колькi спатрэбiцца, але дачакаюся. Я не баюся нiякiх перашкод. Маё каханне нават не заўважае iх. Бацькi трымаюць мяне ў Сэн-Клеры, але Аржалуза не так далёка, каб мы з Жанам не маглi сустракацца. Цi памятаеш ты наш будан? Гэта ж ты, дарагая, адкрыла яго для мяне! I там было суджана мне зведаць такую радасць... Але не падумай, што мы робiм нешта благое! Ён такi далiкатны! Ты нiчога не ведаеш пра такiх мужчын. Ён многа вучыўся, многа чытаў, - так, як i ты: але ў мужчыну гэта мяне не раздражняе i я не думаю нават, каб яго на чым-небудзь злавiць цi падкалоць. Чаго б я толькi не аддала, каб быць такой адукаванай i разумнай, як ты!.. Дарагая, гэта ж, мусiць, такое вялiкае шчасце, - якiм ты ўжо цешышся, а для мяне яно яшчэ наперадзе, - калi толькi адно прадчуванне яго прыносiць столькi асалоды i радасцi! Калi ў нашым будане, куды мы з табой, бывала, прыходзiлi са сваiм сняданкам, я сяджу з Жанам i яго рука замiрае ў мяне на грудзях, а сваю я прыцiскаю туды, дзе б'ецца яго сэрца (гэта ён заве "апошняй дазволенай ласкай"), - я адчуваю такое шчасце, што яно здаецца мне чымсьцi матэрыяльным. I я гавару сабе, што i за гэтай радасцю стаiць нейкая новая, iншая, якая чакае нас. I калi збялелы Жан пакiдае мяне, адзiн успамiн пра нашы пяшчоты i ласкi, адно трымценне перад тым, што будзе заўтра, робяць мяне глухой да скаргаў, просьбаў, папрокаў гэтых бедных людзей, якiя не ведаюць i нiколi не ведалi таго, што ведаю я цяпер. Дарагая, прабач: я гавару табе пра шчасце, як быццам ты не спазнала яго ўжо да канца! Я ж у параўнаннi з табой усяго толькi наiўная паслушнiца! Але я ўпэўнена, што ты будзеш з намi, ты будзеш супраць тых, хто хоча нас разлучыць..."
I трэцяе пiсьмо: усяго некалькi радкоў, напiсаных на скорую руку:
"Дарагая, хутчэй прыязджай! Яны разлучылi нас. З мяне не спускаюць вачэй. Яны ўпэўнены, што i ты будзеш з iмi заадно. Я iм сказала, што ўсё будзе залежаць ад цябе. Я табе ўсё растлумачу: ён не хворы, не... Я шчаслiвая - i я пакутую. Я шчаслiвая, што пакутую за яго; я люблю яго хваробу, як знак яго кахання, яго кахання да мяне..."
Далей Тэрэза не чытала. Укладаючы пiсьмо назад у канверт, яна ўбачыла там фатаграфiю. Падышла да акна i ўгледзелася ў здымак: малады чалавек... галава як быццам бы занадта вялiкая, - мусiць, таму, што вельмi ўжо густыя валасы. Тэрэза пазнала i месца, дзе рабiўся здымак: гэта грудок, за якiм пасвiлi авечак. На самым версе стаяў Жан Азеведа, якi чымсьцi быў падобны да бiблейскага Давiда. Куртка вiсела ў яго на руцэ; кашуля крыху расшпiлена на грудзях... "Гэта ён заве апошняй дазволенай ласкай" - прыгадалiся Тэрэзе словы з пiсьма... Тэрэза кiдае позiрк у люстэрка i палохаецца свайго ўласнага твару. Праз сiлу расцiскае яна зубы, змочвае адэкалонам скронi i лоб. "Анна спазнала гэтую радасць... А я? Я... А чаму не я?" Фатаграфiя засталася на стале; побач ляжала шпiлька...
"Так, я зрабiла гэта, - пад грук вагонных колаў шэпча Тэрэза, - вось ужо 2 гады, як тады ў пакоi атэля я праткнула шпiлькай фатаграфiю гэтага юнака ў тым самым месцы, дзе сэрца. Не са злосцi, не. А спакойна, нiбы гэта было самай звычайнай справай. Потым я выкiнула гэтую праколатую фатаграфiю ў туалет i спусцiла ваду".
Бернар застаў яе засяроджанай i сур'ёзнай. Так выглядае чалавек, якi доўга вагаўся, думаў i нарэшце прыняў канчатковае рашэнне. Але нашто яна столькi палiць? Сама сябе труцiць! Тэрэза выказала яму сваю думку пра гэтую гiсторыю з Аннай. Не варта надаваць вялiкага значэння капрызам дзяўчацi. Яна паспрабуе яе ўгаварыць i ўсё ўладзiць... Бернару так хацелася пачуць гэта. Ён павесялеў, тым больш што ў кiшэнi ляжалi бiлеты на цягнiк. Да таго ж i самалюбства яго было задаволена: як-нiяк сям'я просiць дапамогi ў яго жонкi. Ён заявiў, што колькi б гэта нi каштавала, але на развiтанне з Парыжам ён абавязкова звозiць жонку паснедаць у добры рэстаран у Булонскiм лесе. У таксi ён не сцiхаючы гаварыў пра свае планы на паляўнiчы сезон: яму карцела хутчэй паспрабаваць на паляваннi маладога сабаку, якога павiнны былi ўжо выдрэсiраваць. Мацi пiша, што яго кабыла паправiлася i больш не кульгае...
У рэстаране народу было мала. Затое незлiчоная колькасць прыслугi крыху бянтэжыла. Да паху закусак прымешваўся водар геранi... Бернар нiколi яшчэ не пiў рэйнвейну, але сёння - так i быць: не кожны ж дзень свята! Шырокiя мужавы плечы засланялi ад Тэрэзы залу. За вялiкiмi вокнамi цiха, бязгучна, нiбы ў нямым кiно, праязджалi i спынялiся машыны. Тэрэза бачыла, як у мужа каля вушэй перакочвалiся жаўлакi. Яна ведала, што гэта скарачаюцца скроневыя мышцы. Адразу пасля першых глыткоў вiна Бернар моцна пачырванеў: гэтаму здароваму вясковаму чалавеку ўжо некалькi тыдняў бракавала прасторы, руху, ад якiх хутчэй згарае ў арганiзме штодзённая порцыя стравы i спiртнога. Тэрэза не адчувала нiякай нянавiсцi да яго, але як жа ёй хацелася пабыць адной, падумаць пра свае пакуты, прыгадаць, дзе i калi ёй асаблiва было цяжка... Няхай бы ён проста знiк з вачэй, каб не трэба было прымушаць сябе есцi, усмiхацца, сачыць за выразам свайго твару; каб можна было хоць у думках вольна засяродзiцца на сваiм горкiм патаемным адчаi: гэтая маленькая iстота, твая сяброўка, уцякла з бязлюднага вострава, а табе ж думалася, што яна будзе там жыць побач з табой да канца дзён сваiх... Яна перайшла праз бездань, што аддзяляе цябе ад усiх людзей, паядналася з iмi, - словам, жыве цяпер на другой планеце... Але ж не, якая там "другая планета"! Анна заўсёды належала да тыпу простых натур. А можа, гэта быў толькi падманлiвы прывiд, калi Тэрэза ўглядалася ў юны тварык сяброўкi, а тая спала, паклаўшы галаву ёй на каленi?.. Сапраўднай Анны дэ ля Траў Тэрэза нiколi не ведала - той Анны, якая цяпер бегае ў будан на спатканнi з Жанам Азеведа...
– Што з табой? Чаму ты не ясi? Не трэба iм нiчога пакiдаць! Шкада за такiя грошы! Можа, табе нядобра ад спёкi? Абы толькi не стала дрэнна! А можа, цябе нудзiць? Як? Ужо?..
Тэрэза ўсмiхнулася. Усмiхнулiся толькi яе губы. Сказала, што думае пра Аннiны прыгоды. Бернар адказаў, што ён наконт гэтага зусiм спакойны, раз ужо Тэрэза ўзялася за гэтую справу. I тады яна папыталася, чаму бацькi супраць гэтага шлюбу. Ён падумаў, што яна жартуе, i папрасiў не зводзiць размовы да парадокса:
– Па-першае, як ты ведаеш, гэтыя Азеведа - жыды. Мама добра ведала старога Азеведа - таго самага, якi адмовiўся хрысцiцца.