У краіне райскай птушкі
Шрифт:
Нарэшце ён высадзіўся на бераг, падцягнуў лодку і пайшоў аглядаць востраў. Усе свае прылады і маржовую скуру ён пакінуў у чоўне. Толькі на плячах была штодзённая вопратка — кароткая накідка з коцікавай скуры. Прыемна было прайсціся па мяккай траве, цікавыя былі і кветкі; птушкі таксама былі незнаёмыя, маленькія, і спявалі яны неяк прыгожа, зусім не так, як усе гэтыя чайкі, качкі, альбатросы ды іншыя марскія рыбаедныя птушкі, ад чыіх крыкаў толькі галава трашчала.
Далей, ля ўзвышша, відаць быў нават гай. Манг накіраваўся туды. На наш погляд гэта быў бы вельмі мізэрны гай, але Манг і такому быў рады. У іхняй старонцы былі толькі рэдкія скурчаныя дрэвы, якія з апошняй моцы чапляліся за голы камень, а тут яны былі прыгожыя, ветлівыя.
Ен прайшоў гай, узлез на горку і сеў. Вечар выдаўся такі добры, які рэдка бывае ў гэтым краі. Мора бадай не варушылася; на небе ані хмаркі; сонца паволі апускалася ў ваду. А ззаду, як заўсёды, высіліся снегавыя горы, і ў адным месцы ледавік спускаўся да самай вады. Ен, здаецца, быў зусім блізка, вось за той скалой, а сапраўды да яго было кіламетраў пяцьдзесят.
Манг сядзеў, адпачываў і задуменна любаваўся прыгожасцю прыроды.
Але што гэта там такое? Здаецца, чалавек у чоўне капошыцца ля берага! І акурат ля Мангавага чоўна. Вось ён ад'язджае і цягне за сабой другі човен, Мангаў!
Гэта ж Нгара, будзь ён пракляты! Па гэтай паганай птушынай вопратцы відаць.
Зароў Манг не сваім голасам, сціснуў кулакі і зубы і пабег што моцы да берага.
— Стой! Нгара! Стой! — крычаў ён засопшыся. Але кану няўхільна адсоўваліся. Пакуль Манг падбег да вады, Нгара ўжо быў на такой адлегласці, што яму не было чаго баяцца.
Нават прыпыніўся, каб паздзекавацца.
— Нгара! Стой! — усё крычаў Манг. — Гэта табе дарма не пройдзе. Калі не я, дык мой бацька і Кос цябе заб'юць. Бяры, калі хочаш, маржовую скуру, але кану пакінь.
— Ты мне аддаеш скуру тады, калі я яе ўжо ўзяў,— насмешліва адказаў Нгара, — а кану я лепш пакіну ў моры. Тады, прынамсі, ты не будзеш мне больш сустракацца на дарозе і пагражаць, як цяпер. Бацька ж будзе думаць, што ты ўтапіўся ў моры.
І ён паплыў далей.
— Пачакай! Нгара! — зноў пачаў Манг. — Вазьмі сабе і ўсе іншыя мае рэчы. Толькі адну кану пакінь.
— Ха-ха-ха! — зарагатаў той. — Дурань ты! Дык я ж ужо і так узяў усё гэта. Ну, жадаю табе ўсяго лепшага на новым месцы. Жыві сабе тут шчасліва.
І ён хутка паехаў далей. Дарэмна Манг крычаў, трос кулакамі, пагражаў, нават прасіўся. Чоўны адплывалі ўсё далей і далей і праз некалькі часу зніклі ў змроку. Схавалася і сонца.
Манг застаўся адзін на бязлюдным беразе, без ніякай прылады ў руцэ. З роспачы паваліўся на зямлю, пачаў біцца галавой і раўці, рваць на сабе валасы. Потым прыпадак прайшоў. Манг сеў, супакоіўся і так прасядзеў на месцы ўсю ноч… Паветра было цёплае, вада пяшчотна плюскатала ля ног, з-за гор паказаўся маладзік; так ціха і мірна было навокал, што нават ніхто не мог бы сабе ўявіць усю тую трагедыю, якая адбывалася тут у гэты момант.
Першыя праменні сонца вярнулі Мангу бадзёрасць, ён выпрастаўся, страсянуўся, азірнуўся навокал. Усё было нават лепей, чымся там, на бацькаўшчыне. Толькі кану не было. Але ад гэтага да смерці яшчэ далёка. Ен яшчэ паспее сам сабе пашыць кану, тым болей, што і дрэвы тут ёсць. Але ж затое і памсціцца ён тады гэтаму Нгару!
Пры гэтай думцы ён і зусім забыўся на небяспеку. Хутчэй узяцца за работу, колькі б часу гэта ні патрабавала! Але ў руках ён не меў нічога; нават складанчык застаўся ў чоўне. Ну, што ж, прыйдзецца як-небудзь іначай. Яго бацькі і ён сам раней абыходзіліся і без нажа.
Ен зараз жа назбіраў на беразе шмат розных сухіх чарапашак і пайшоў да гаю. Выбраў там тонкае высокае дрэва і пачаў калупаць яго ля кораня. Каб чарапашкі былі вастрэйшымі, ён разбіваў іх на часткі. Дрэва было таўшчынёю толькі ў руку, і ён досыць хутка падрэзаў яго, а потым зламаў. Праз некалькі гадзін ён такім чынам «насек» сем жардзін: адну пад спод лодкі, а шэсць для бакоў.
Тут толькі ён прыпомніў, што да гэтага часу нічога не еў і не піў. Падышоў да берага, налавіў маленькіх ракаў і з'еў іх сырымі. Але не было вады напіцца. Каб не траціць часу на шуканне, ён згадзіўся пацярпець і зноў узяўся за працу.
Але апрацаваць жардзіны было куды цяжэй, як ссячы іх. Ламаныя канцы нельга было так пакінуць; трэба было завастрыць іх, каб можна было ўсе сем канцоў звязаць у адзін жмут. Тут ужо, апрача чарапашак, ён пусціў у ход вострыя каменьчыкі, якія таксама трэба было разбіваць на кавалачкі. Значна ён дапамог сабе яшчэ тым, што здагадаўся ўсадзіць канцы ў шчыліны між скал і круціць іх там.
Ен так захапіўся сваёй працай, ад якой залежала яго жыццё, што нават не заўважыў, як надышоў вечар. Тады толькі ён адчуў, як хоча есці, асабліва ж — піць. Але шукаць вады ўжо было позна, і ён стомлена прытуліўся да дрэва. Цяжкая праца і папярэдняя бяссонная ноч дапамаглі яму заснуць і не адчуваць голаду і смагі.
Назаўтра ён зноў праглынуў некалькі марскіх жывёлін і зноў пачаў працаваць, але пад поўдзень адчуў, што больш не можа вытрымаць без вады. Трэба было ісці шукаць яе. Але ці знойдзеш на гэтым нізенькім востраве?
Тут ён заўважыў, што на захадзе збіраюцца хмары і вецер узмацніўся.
— Пачакаю лепш дажджу, — сказаў ён сам сабе і зноў узяўся за работу.
Дождж прыйшоў неўзабаве, але такі, што Манг лепш згадзіўся б перацярпець смагу, як гэтую буру. Пачынаючы з паўдня, настала шэрая ноч, так што за некалькі крокаў нічога не было відаць. Велічэзныя хвалі, не маючы ў гэтым месцы перашкоды, вольна каціліся сюды з акіяна, нібы праз браму. Яны пагражалі заліць і той востраў, дзе быў Манг, але наперадзе стаялі на варце рыфы, якія прымалі на сябе першы ўдар і грудзьмі разбівалі хвалі. Затое ж і злаваліся яны! Такое пекла ўтварылася там, паміж рыфаў, што жудасна было слухаць.
Манг сядзеў пад дрэвам, накінуўшы на галаву сваю скуру, і тросся ад холаду. Мінута здавалася гадзінай, а такія мінуты ішлі і ішлі бясконца. Так прайшло, мусіць, гадзіны за тры.
І вось там, за рыфамі, пачуўся гудок парахода. Трывожны, жалобны…
Манг зараз жа ўскочыў і пабег да берага. Вецер валіў яго з ног, салёныя хвалі пырскалі ў твар, але ён нічога не адчуваў. З цікавасцю і жудасцю ўглядаўся ён у шэрую імглу, чакаючы, што вось-вось з'явіцца «кану белых». Ен ведаў, што ёй цяпер павінна пагражаць небяспека, але, з другога боку, сумняваўся, ці могуць наогул загінуць такія магутныя кану-волаты. У кожным разе, справа была вельмі важная.