Вечар
Шрифт:
З'яўляецца Ганна. З сумкай хлеба, стомленая і вясёлая.
Ганна. Канчай маліцца — будзем весяліцца…
Васіль. Хлеба купіла?
Ганна. Ага…
Васіль. А пенсію прынесла?
Ганна. Пенсію не далі… Ты, кажуць, з завітушкамі распісваешся, а я без завітушак… Сам сходзіш… (Прысела на лаўку, зняла хустку.) Ну,
Васіль (глядзіць здзіўлена). Што табе даць?
Ганна. Страсяні касцямі — пакажы самадзейнасць!
Васіль. Ды ты, мабыць, піва ў сталоўцы выпіла?
Ганна. Пісьмо табе прынесла…
Васіль (захваляваўся, але наўмысна спакойна). Ад каго?
Ганна. Ну, ад каго ты думаеш?
Васіль (рашуча). Давай!
Ганна. Не-не-не! Табе радасць, дык ты ўжо і мяне парадуй… Згоцай «Лявоніху» з прыпеўкамі…
Васіль. Не дуры галавы! Адкуль пісьмо?
Ганна. Ой, язык зламаць можна! Нешта такое джык-гам-гаў…
Васіль. Джэсказган!
Ганна. Во-во!
Васіль. Ад Грышкі…
Ганна. «Лявоніху», Васіль, «Лявоніху»…
Васіль. Ну, што ты як маленькая, чэснае слова…
Ганна. А так — забі, не аддам!
Васіль. А, ёлкі-маталкі! (Падышоў, схапіў сумку, пашукаў і не знайшоў.) Аддай, табе кажуць, а то зараз самую шчупаць пачну!
Ганна. Ой, спужаў! Мяне ўжо можна шчупаць…
Васіль. Цьфу!
Ганна. «Лявоніху», Васіль, а то зараз пайду!
Васіль. Дык я ж растрасуся…
Ганна (паднялася). Пайду! І аддам толькі пад вечар…
Васіль. Каб ты згарэла! (Разы са два тупнуў.)
Ганна. Не, не… Пад музыку. (Заспявала.)
Ой, Лявоніха, ня жонка была, Нямытую рубашонку дала, Нямытую-некачаную, У суседа…Ну, чаго ты колам стаў?! Танцуй! (Спявае.)
Нямытую-некачаную, У суседа пазычаную…Весялей, весялей…
Туры-туры-турытушачкі, Туры-туры-турытушачку!Васіль скача.
А цяпер упрысядкі! І-і-і-эх!
Васіль
Васіль (схапіўся за спіну). Ой!
Ганна. Чаго й та ты?
Васіль (стаіць, сагнуўшыся, як пытальнік). Порхаўка старая! Прысядкі ёй трэба! З маім здароўем — «Лявоніху»! Хадзі во, разгінай мяне, каб табе не ведаю што… У мяне ж сярэдзіна!
Ганна. А, Госпадзі! (Падбегла.) Што ж рабіць?
Васіль. Увапрыся далоняй у сярэдзіну… Ды не кулаком, а далоняй! Так… так… Не, вышэй трохі… Во чокнутая! Ці ж можна так з чалавека здзекавацца?
Ганна. Ну ладна табе…
Васіль. Дай толькі разагнуцца — ты ў мяне балетам заскачаш! Во так трымай. Цяпер бяры за галаву… Так… (Камандуе.) Разгінай!
Ганна спрабуе «разгінаць».
(Стогне.) Нічога не выйдзе… Цягні на лаўку, пакладзі як-небудзь… Сам буду разгінацца.
Ганна (вядзе старога да лаўкі). Аёечкі, каб жа я ведала…
Васіль (сярдзіта). Галавой думаць трэба… Самадзейнасці ёй захацелася…
Ганна падвяла Васіля да лаўкі, асцярожна-асцярожна паклала яго на яе.
(Паволі выпрамляецца.) Давай пісьмо!
Ганна (дастае з-пад кофты). На, на…
Васіль, лежачы, разрывае канверт, нецярпліва выцягвае белы лісток.
Васіль. У цябе акуляры з сабой?
Ганна. Зараз, зараз… (Дастае з сумкі.) На…
Васіль надзявае акуляры. Ганна ўздыхнула, адышла да плота, глядзіць.
Васіль жмурыцца, здымае акуляры.
Васіль. Ты ў іх бачыш што-небудзь?
Ганна. Усё чыста.
Васіль. Туман нейкі, і ўсё… (Перавярнуў акуляры дужкамі ўперад.) Во! Другое дзела… Ты ж іх не тым бокам носіш! (Прачытаў некалькі радкоў, спахмурнеў, адразу, забыўшыся пра сярэдзіну, падняўся, сеў, паклаў на калені пісьмо, акуляры. Сумна глядзіць перад сабой.)
Ганна (устрывожана). Ну?! Што там у яго?