Заклад

Белаяр Сяргей

— Вось як ты загаварыў, Ромут... З-за чаго ж ты не быў такім правільным раней?

Ён не адказаў.

— Кгін, не перашкаджай людзям адпрацоўваць даўгі.

— А то што?

— Мала ці што можа здарыцца.

Гледзячы ў вочы Альгерда Бутрына, Кгін Мажэйка нечакана зразумеў, на чыім сумленні смерць геолага.

— Вяртайся да ровераў — там тваё месца!

Да парады буравіка галоўны механік не прыслухаўся.

— А мне пляваць, што Вегер забараніў! — шалеў каля шлюза Гоід Аўдошка. — Я павінен выйсці вонкі.

—

Даследаваннямі рэгаліту можна заняцца і пазней, — спрабаваў абразуміць геолага намеснік мэра.

— Да Д’ябла даследаванні! Я выкупляю душу!

Білмін Гедзь цяжка ўздыхнуў і саступіў убок.

Адчуваючы спінай непрыязныя погляды буравікоў, Кгін Мажэйка ўмешвацца не стаў.

— Дабрава, твая перагаворная прылада працуе?

— З раніцы працавала... Зараз праверу. А што?

— Да Вегера мяне не пускаюць, а мая зламалася. І менавіта ў той момант, калі яна вельмі патрабуецца.

— І мая не працуе!.. Думаеш, гэта неяк звязана з Таўтвоішам Кандрашэвічам?

— Мне вельмі моцна хочацца сказаць «не»!.. А ты чаго такая бледная?

— У калоніі становіцца неспакойна. Паўгадзіны таму павесіўся Гаіла Давіскіба.

— Зваршчык?

— Кажуць, што гэта здарылася пасля таго, як Таўтвоіш Кандрашэвіч спаліў яго пагадненне.

— І Гаіла вырашыў, што цяпер яму нізашто не вярнуць душу...

— Перадсмяротнай запіскі не знайшлі, — нагадала медык.

— Няцяжка здагадацца. У што ж ты ператвараеш калонію, Таўтвоіш?

— Кгін?

— Дзе Любава?

— Я папрасіла суседку за ёй прыгледзець.

— Ты ёй давяраеш?

— Ты думаеш?..

— Ты ёй давяраеш?

— Яна таксама хоча вярнуць прададзеную душу, — медык заціснула рукой рот. — Я бягу да яе!

— Стой!

— Куды там, — Дабрава Бутвіл выскачыла з медпункта і панеслася ў напрамку жылых блокаў.

— Няласкава ж ты абыходзішся з жанчынамі, — зарагатаў Альгерд Будрын. Следам заржалі астатнія буравікі. — Табе варта было б павучыцца, а то яны ўсе так і будуць ад цябе бегаць.

Праігнараваўшы здаравяка, галоўны механік заспяшаўся за медыкам. Буравікі не засталіся на месцы.

Ні Дабравы, ні Любавы ў жылым блоку не аказалася.

— Дзе яны?

— Не ведаю, — паглядзеўшы на буравікоў, адказала Алеся Атрышка.

Кгін Мажэйка зразумеў, што ў прысутнасці банды Будрына бібліятэкар не

скажа ні слова. Не было сэнсу прасіць яе звязацца з Вегерам.

Кгін Мажэйка адправіўся да Таўтвоіша Кандрашэвіча.

Ахоўнікаў у інжынера-геліяэнергетыка дадалося — у жылым блоку было не праціснуцца.

— Ад таго, як хутка ты выканаеш маё даручэнне, залежыць, як хутка ты вернеш душу, — Даманчук з панурым выглядам пакінуў памяшканне. — О, Кгін! Зайшоў пабалбатаць са старым сябрам?

— Яна ў цябе?

— Калі ты пра Дабраву, то так. Нарэшце яна пагадзілася прыняць мае заляцанні.

Гнеў асляпіў.

Галоўны

механік павольна далічыў сам сабе да дзясяці. Але і пасля гэтага жаданне кінуцца на інжынера-геліяэнергетыка і задушыць яго слабыйшым не стала.

— Дыхай глыбей, Кгін! Рана ці позна гэта павінна было здарыцца. Жанчыны, яны такія — сёння «не», а заўтра — «так»... Вось толькі не трэба на мяне кідацца, Кгін. Не зайздросці, жаночаму сэрцу не загадаеш. І хопіць лаяцца!

Кгін Мажэйка ледзь стрымаў сябе. Дапамагло разуменне таго, што аднаму не даць рады.

— Я буду тваім рабом — год, два, хоць усё жыццё, толькі адпусці яе!

— Мы ўжо казалі пра гэта. Заклад да перамогі!

— Таўтвоіш, будзь жа чалавекам.

— Маё апошняе слова «не»! Пачатае павінна быць скончана!

— Ты ператварыўся ў пачвару... У мяне больш няма сябра Таўтвоіша Кандрашэвіча! — Кгін Мажэйка выйшаў, шкадуючы аб тым, што нельга ад душы ляпнуць дзвярыма.

Дабрацца да Вегера галоўнаму механіку зноў не далі. І на гэты раз вадзіцелі былі настроены куды больш агрэсіўна.

— Прэч! — рыкнуў Візкгірд Юндзіла, а яго таварышы ўзяліся за гаечныя ключы.

— Паслухай, Візкгірд, няўжо вы не бачыце, што Кандрашэвіч гуляе вамі як пешкамі? Ён дае вам адчуць сябе важнымі, але толькі для таго, каб умацаваць уласную ўладу!

— Прэч, а не то мы пералічым табе косці!

«Зробіць, — падумалася Кгіну Мажэйку, — і не будзе мучыцца згрызотамі сумлення...»

— Не, спадар мэр, сувязі з Зямлёй няма, — даляцеў да слыху галоўнага механіка, калі ён праходзіў міма прачыненых дзвярэй цэнтра сувязі, голас Дуята Драмашкі. — Я раблю ўсё магчымае. Не, унутраную сувязь пакуль не паправілі. Так, я паспрабую.

У тым, што сувязь знікла зусім не выпадкова, Кгін Мажэйка ніколькі не сумняваўся.

Пабываўшы ў боксе і наткнуўшыся на варожыя позіркі каланістаў, галоўны механік адправіўся ў жылы блок, думаючы пра тое, што рабіць далей. Таўтвоіш Кандрашэвіч меў рацыю — для таго, каб падпарадкаваць сабе людзей, трэба толькі жаданне.

Кгіну Мажэйку было непрыемна ад таго, што нават самая маленькая ўлада беспаваротна змяняла чалавека. І чым нікчэмнейшым быў чалавек, тым больш яму хацелася ўлады. Станавіўся зразумелы план інжынера-геліяэнергетыка.

— Падумаць толькі, як недалёка мы адышлі ад першабытнага чалавека...

Заняты непрыемнымі разважаннямі, галоўны механік не заўважыў, як адсталі Альгерд Бутрын з буравікамі. І як ажыла цень паміж дзвюма акумулятарнымі батарэямі.

Апошняе, што ўбачыў Кгін Мажэйка перад тым як сысці ў небыццё, быў надпіс: «Вегер — забойца!», намаляваны чырвонай фарбай.

Расплюшчыць павекі аказалася не так ужо і проста. Некалькі імгненняў галоўны механік спрабаваў зразумець, у што ён утаропіўся, пасля зноў заплюшчыў вочы. Галава раскалвалася, у вушах звінела, вельмі хацелася піць.