Здубавецьця (кнiга) (на белорусском языке)

Бородулин Рыгор

– Чым вы можаце давесьцi, што карова вашая?

– Я ёй кажу: цясютка, а яна мне ў адказ: мммууу...

Туды й чапляй

У Вушачы было дзьве мацi-гераiнi. Абедзьве былi вясёлыя й вострыя на язык. Iх так i звалi - гераiнi. Аднае зь iх трэба было ўручыць адпаведны ордэн. Даручылi намесьнiку старшынi райвыканкама, крыху сарамлiваму не па пасадзе. Вiншуе гераiню i чапляе ордэн. Яна:

– Куды ты мне чапляеш?

– Ну, вядома, на грудзi.

– Чым заслужыла, туды й чапляй!

Вiдаць, i ты...

Ажанiўся бедны з яшчэ бяднейшай. Зжылiся, як кажуць,

на самоў хвост. Прыйшла вясна. Iдзе жанацiк, а яго ветрам у бакi водзiць. На траву выйшаў бычок. Схудалы. Скура ды косьцi. Глядзеў-глядзеў на яго жанацiк дый кажа:

– Вiдаць, i ты, бычок, жанаты...

А ты лыжачкай

Завiтаў у хату салдат. Маладзiца засмажыла служываму яечню ў калена, як кажуць вушацкiя. Паставiла на стол. Пасадзiла разам з салдатам i сынка. Сама завiхаецца каля печы (так i рупiць ужыць гэтую класiчную фразу з нашае побытнае прозы). Ледзь малы памкнецца да патэльнi, госьць коле ягоную руку вiдэльцам.

Малы крыўдзiцца:

– Мама, мама, а салдат вiдэльцам.

– А ты, сынок, лыжачкай...

Нi кашкi, нi малачка

Зайшоўся салдат да маладзiцы пераначаваць. Здарожыўся. Сядзiць. А насупроць яго гаспадыня ў адной спаднiцы бяз нiчога сподняга i ў вясёлай паставе. Гаспадыня й пытаецца ў падарожнага, што яму даць, цi кашкi, цi малачка. Салдат адказвае:

– Нi кашкi, нi малачка, толькi сядзi, бабка, як сядзела...

Як сонца падымецца

На iльнозавадскiм пасёлку жыў Пiлiп. Скрыпач. Ахвотнiк да маладзiц. Суседская дачка была як дзьве кроплi вады падобная да ягонай. Жонка была западлiвая. Казалi, што калi песьцiла ў ложку Пiлiпа, на сэрца клала мокрую анучку, - каб сэрца ў жонкi ня стала, а хлапчукi, падобныя да Пiлiпа, нараджалiся ў маладзiчак. Ды гады пачалi браць сваё. I пайшоў Пiлiп у Вушачу расстарацца вады ад немачы. Знахарка, якая лiчылася такой, была вясёлая на язык. I параiла. На ўсход сонца стаць, спусьцiўшы порткi. Як сонца пачне падымацца, i ўсё астатняе таксама...

Абы цяляткi

У аднаго вушацкага доўга ня было дзяцей. Нарадзiўся сынок. Радасьць. Ды злыя на язык хацелi ахаладзiць шчасьлiвага бацьку, намякаючы, што ня ён творца. I адказаў гаспадар нядобразычлiўцам:

– Чые бычкi нi бычкi, абы мае цяляткi...

Ня езьдзiў на валах

Вушацкi сувязiст Апёнак ставiў громаадвод у калгасе былой Заходняй вобласьцi. Мяжа йшла ў нас дужа недалёка. Нахапiўся вечар. Апёнак сабраўся йсьцi дамоў. Старшыня кажа: вазьмi ровар i едзь. Сувязiст аднекаўся, бач, лепей пехатою пойдзе. Назаўтра скардзiцца старшыню, што замарыўся, пакуль дамоў дайшоў. Старшыня напамiнае пра ровар. Апёнак гаворыць, што ён на валах нiколi ня езьдзiў. Старшыня тлумачыць - ровар ня вол, а веласiпед.

Апёнак злуецца:

– Так бы й казаў, што веласiпед. А то ровар, ровар. Падумалася мне, што гэта вол.

Перажывём неяк

У Вушачы быў, так бы мовiць, мастак, што ў асноўным пiў, як у бот лiў. Часам на чарнiла (фарбы былi казённыя) зарабляў, ледзьве пэцкаючы няхiтрыя савецкiя плакаты раённага маштабу ды афiшы, калi якое кiно будзе. Сустракаю гэнага мастака пад час хрушчоўскае кампанii барацьбы з фармалiстамi й абстракцыянiстамi.

Як i належыць - пьяны-пьяны. Суцяшае сябе й мяне за кампанiю:

– Ну, нiчога. Нас усiх б'юць, перажывём неяк.

За свае грошы

На прастольнае савецкае сьвята ўдзельнiк вайны валiцца аблiччам у лужыну, падымаецца ды зноў у тую ж лужыну. Жанчына заўважае:

– Божа, сiла твая сьвятая! За свае грошы так мучацца.

Моўчкi

У раённай вушацкай гасьцiньнiцы нiяк ня можа ўгаманiцца п'яная шафярня. Раве музыка. Жанчына, слабая на нервы, крычыць:

– Дайце жыць!

– Жывi моўчкi!
– чуецца ў адказ.

Скрабок

Мужык быў падмяталам. Жонка цьвялiлася зь яго, iначай як скрабок i ня звала. Ня вытрываў, такога чосу даў, гаварыць жонка ня можа, дык хоць кiпцюрамi шкрэбае па падлозе. Усё роўна - скрабок!

Прынёс

Пастухi пасуць авец. Ранiца. Туманок. З хмызу падкраўся воўк дый ухапiў ягнятка. I ўцякае з дабычай на сьпiне ягнятнiк. (Мама некалi мне тлумачыла вузкiя прафесii ваўкоў. Той, якi коней рэжа - канятнiк, жарабят - жарабятнiк, на гусей палюе - гусятнiк.) А пастухi галёкаюць з двух канцоў:

– Цi гэта воўк?

– Аняго ж (iдзе ўстойлiвы выраз) заяц.

– Цi ён панёс?

– Аняго ж (зноў той жа выраз) табе прынёс.

Пакуль турукалiся, шэрага й сьлед прастыў. Разважлiвы вушацкi характар ня заўсягды карысьць прыносiць.

Ня круг

Вушацкiя любiлi прыгавор: "Куме мой, куме, дурны твой вуме. За аднаго абеду сем вёрст еду". Казалi й пра такiх, у каго ў роце мухi жэняцца: каша ў печы, а малако ў клецi, дык у клець з кашай па малако хадзiлi. I сапраўды старцу вярста ня круг.

Толькi з панам Богам

Пасьля вайны ў Заходняй Беларусi шмат хто iмкнуўся паехаць у Польшчу. (Хоць пасьля пiсалi: ожэл бялы, але жонд радзецкi). Агiтатарам з Усходняй было дадзена заданьне чынiць перашкоды. У бальшыне сваёй ад'язджанцы гэтыя былi палякамi касьцельнымi. I вось на адным сходзе ўшацкi актывiст вырашыў пасадзiць маладзiцу ў галёш. Просiць:

– Ну, калi ты полька, пагавары са мной па-польску.

Маладзiца адсекла:

– Па-польску я толькi з панам Богам размаўляю, а з такiм чортам як ты й гаварыць ня хачу.

Зала грымнула рогатам. Агiтацыя была зьведзена на нiшто. Атрымалася па Марксу: сьмеючыся, чалавецтва расстаецца з сваiм мiнулым.

Каб яшчэ кудзеля...

Мацi хварэла. Дачка прала кудзелю. Кудзелю спрала. Мацi памерла. Дачка галосiць:

– Каб яшчэ кудзеля была, дык мая мамка б жыла...

Ня носяць запазухай

На вушацкае зямлi гэтулькi камянёў, аж людзi вераць, што камянi растуць. Было, цэкоўскi iнсьпектар адвячоркам пасьля абеду, якi ў вячэру перарос, едучы ў райкомаўскай машыне, хвалiў начальства за такую ўвагу да авечкагадоўлi. Яно й на цьвярозую галаву ў тумане валуны лёгка за авечак прыняць.

I дагэтуль распавядаюць, як нехта ехаў на працу ў наш раён з Магiлёўшчыны ды браў з сабою два камянi - гнёт на гуркi, на капусту. Яму адразу параiлi выкiнуць, бо на вушацкае зямлi камянёў хопiць на ўсё. Толькi камень запазухай вушацкiя ня носяць.