Здубавецьця (кнiга) (на белорусском языке)

Бородулин Рыгор

– Я за ўсю вайну й медаля ня заслужыў, а ты, жонка мая верная, за ноч крыж атрымала...

Цi б я...

Любiлi вушацкiя показку пра старога кавалера, як ён усё ўмеў абгрунтаваць:

– Цi б я гальштук ня насiў? Надзену, а хто-небудзь цоп i панёс сабе.

Цi б я на рыбу ня схадзiў? Злавi, а пасьля ня ведай, што зь ёй рабiць. Калi яе ля ракi варыць, раскладзеш агонь, а лес загарыцца. А пакуль дамоў занясеш, згнiе.

Цi б я на базар ня пайшоў ды ня купiў скаромiны якой? Ды грошы ў руках

ня будзеш несьцi, выставiўшы, а ў кiшэню пакладзеш, басякi падцiкуюць - хоп, i ня зловiш. Так i ем поснае.

Цi б я ня жанiўся? Жанюся, а жонку возьмуць ды перахопяць.

Цi б я ня купiў парасё? Ды парасё нанач адно ня пакiнеш - ваўкi сьцягнуць. А ў хаце зь iм ня спаць.

Так i жыву аб нiчым, нiшчымнiцай даўлюся, неабмыты, неабшыты, непрыкаяны, непрыхаiны.

Пырскi

Вушацкi малец быў на заробках там, "где золото роют в горах". Вярнуўся з нейкiмi шэлегамi, якiя тут жа i пусьцiў на вецер у "Вецярку". У кожным райцэнтры такiя ўстановы былi абавязкова. Пiў, ня прасыхаючы, мок у гарэлцы.

Вушацкiя жанчыны казалi як бы спагадлiва:

– Прыехаў з залатых пырскаў...

Пырскаў хапала напачатку ад шампанскага, а напрыканцы ад пiва.

Хор

Так казала вушацкая цётка пра сьпевы:

– Пачынаюць, як камары, тады, як мухi, тады, як аваднi, а тады як гiкнуць!

За што?

Мама распавядала, як у трыццатыя гады прывялi ў суд старую. Ёй пад восемдзесят гадоў. Прыйшлi дзецi, унукi, праўнукi. Чытаюць прысуд - дзесяць гадоў. Уся радня ў сьлёзы. А старая нiчога ня разумее:

– За што? Цi ж я крала? Я ж на сваiм шнурку два снапкi на нiткi ўзяла.

Показка спачувае: за маё жыта i я ж бiта. А тут бабка за свой лянок.

Адметны

У партработнiка пасьля вайны галiфэ былi абшытыя скурай, працiралiся ад паседжаньняў. Усё яшчэ пад камiсараў старалiся саўслужбакi. А вушацкiя яго адразу ж празвалi - хромавая срака.

Добра

Маладзiца, у якой зноў завёўся прытыка (так вушацкiя завуць прымакоў), радуецца:

– За пнём галава, за калодай ногi. Добра, калi ў хацi якi шавель ёсь...

Проста хацеў

Званок у вушацкую мiлiцыю - у Сарочыне (вёрст з дзесяць ад мястэчка) аварыя! Мiлiцыя. Хуткая дапамога. Прылятаюць - нiкога няма, нiчога ня стрэслася. Выходзiць спакойны, пад добрай чаркай дзядзька:

– Ды нiчога ня было, я проста хацеў заехаць у Вушачу...

Давезьлi. Заехаў дзядзька за колькi хвiлiн на пятнаццаць сутак.

Старцы пабiлiся за сухарцы

Каб неяк скрасiць нуду дарогi й голад хоць на словах ашукаць, старцы разважаць пачалi. Адзiн папросiць хлеба, другi малака. Той, хто будзе прасiць хлеба, задуменна й кажа:

– Укушу я хлеба ды хлiб-хлiб малака.

– Ах ты такi-растакi, я малако буду прасiць, а ты па два разы хлiбаць?

I сварка

ў бойку перайшла - счубiлiся. I на паўшкi пайшлi. Як ня пазабiвалi адзiн аднога, яшчэ да вёскi ня дайшоўшы. I нi вячэры, нi цяцеры...

Сама

Маладзiца галосiць, запытваючыся, цi то ў мужа, якi ляжыць на куце на паповых санях, цi то ў тых, хто прыйшоў разьвiтацца з суседам:

– А хто ж мяне пабуджаць будзiць?

Адна ня вытрымала дый кажа:

– Сраць захочаш, сама ўскочыш.

Местачковы дыялог

– А што ў цябе зялёнае ў роце?

– А хiба знатка? Гэта ж я тваю зялёнку выпiла.

На пахмельле й зялёнка, як самагонка.

Драматургiя побыту

Мая апошняя радня па бацькавай лiнii, пратарэклiвая цётка Марушка скардзiцца:

– У зялезным магазiне тапароў людскiх няма, толькi такiя, як галовы па тэлевiзару адсякаюць...

Выходзiць, цётка i алебарды бачыла.

Ён, паночак...

Прывяла маладзiца малога да доктара. У яго, кажа, з жыватом нешта. Доктар пачынае пытацца:

– Дык яго слабiць?

– Не.

– Яго крапiць?

– Не.

– Тады ён здаровы. Навошта да мяне прывяла?

– Дык ён, паночак, дрышчыць...

Свой адлiк

Адна дзеўка йшла на Пятра дый прыгаворвала сваёй касматачцы:

– Знай, пятля, калi было Пятра, намуразалася, як вiшань...

У кожнага свой адлiк часу.

Рэшата

Пра дзяўчыну, слабую на перадок, канкрэтна пра ейную масёху казалi вушацкiя:

– Гэта ўжо такое рэшата, што й пасеiна адна ня затрымаiцца.

Вобраз рэшата прынiжаны, затое выразна.

Як гэта?

Вушацкая студэнтка загуляла ў Менску. Просiць, каб мацi пайшла ў бальнiцу, узяла даведку, што яна дома прахварэла. Трэба вучобу на год "отсрочить". А мацi нiяк ня можа ўзяць да толку:

– Як гэта адсрачываць? Цi табе, дачушка, далi мяшалкай па срацы?

Захацелi сьцiснуць

Мама прыйшла з канцэрта й пра сучасную моду кажа:

– Паразьдзiралi ўсё, дык спаднiцамi захацелi сьцiснуць...

Выходзiць, што й з моды ёсьць выгоды.

Цяпер

Вушацкая жанчына заўважае:

– Цяпер дзевак замуж аддаюць цельных - тры месяцы пабудзiць i ацелiцца. Ня глядзяць, што цельная, бяруць. Раней бальшыной бралi няцельных, а цэлых.

Па клопату

Старыя цёткi кажуць сваiм аднагоднiцам:

– Ну што, сваiх курэй на курасаднi пасадзiлi ды ўспакоiлiся?

Адгiлела, ад'юрэла, адабрала.

Сама музыка

Мужык на худую жонку:

– Iскрыпка мая, балалайка мая.

Поўна хата музыкi.

Рамонт

У местачкоўца жонка высокая, а ён маленькi. Ды, напiўшыся, жонка б'е й б'е яго. Грокат, грукат стаiць. Выйшла гаспадыня з хаты пасьля чарговае бойкi, а суседка й пытаецца: