Авантуры драгуна Пранціша Вырвіча
Шрифт:
Пранціш прагна прыпаў да яе вуснаў, потым змусіў сябе адарвацца, хаця галава знаёма круцілася. Amantes sunt amentes. [15]
— Тады бяжым! Зараз жа!
І зноў яна нават не перапытала, куды бегчы, навошта… Не згадала, што трэба штосьці з сабой прыхапіць. І ён ведаў, што яна сапраўды пойдзе за ім паўсюль, і вытрымае ўсё, і нічога не папросіць… Асаблівага плану ў драгуна не было, ён ведаў адно: ён мусіць забраць гэтую дзяўчыну з сабой зараз жа і ніколі не адпускаць. Можна рушыць у Падняводдзе. Дамок там стаіць, зямлю
15
Закаханыя — гэта вар’яты (лац).
Пранціш зняў з сябе кунтуш, захутаў дачку крывіцкага паўстанца і ірвануў раму вакна… І хаця яно было зачыненае наглуха, пад націскам распаленага драгуна дасталася з праёму, як рамка з вулею.
Вырвіч ужо адной нагой стаў на падваконне, калі ў калідор забег раз’ятраны Лёднік:
— Стой, блазнюк! Што ты творыш!
— Бутрым, не мяшайся! — крыкнуў Пранціш, але Лёднік ужо агаліў шаблю і адным скачком апынуўся ля вакна.
— Пану цацак мала? — доктар быў угневаны, як ніколі. — Карчмарак паціскаў, цяпер артыстку захацелася?
Вырвіч выхапіў шаблю.
— Я з ёй ажанюся! Сёння ж абвянчаемся!
У калідоры паказаўся Батыста, які, аднак, умешвацца не стаў, бо туды, дзе блішчаць шаблі, набліжацца не любіў. Проста скрыжаваў на грудзях рукі і перадаверыў разбірацца са сваім вучнем віленскаму прафесару. Лёднік крыва пасміхнуўся.
— Жаніцца, значыць, сабраўся? А як жа Ганулька Макавецкая?
— Я яе не люблю!
Пранціш упарта нахіліў галаву, трымаючы шаблю напагатове.
— А гэтую актрысу, прыгонную, між іншым, з прыгажосці якой скарысталіся шмат разоў, хто хацеў, любіш? Прабач, не веру. Проста пабачыў чужую прыгожую забаўку і захацеў прыўлашчыць.
Міхалішыўна вінавата апусціла галаву, яе вусны дрыжэлі. Пранціш наставіў на Лёдніка лязо.
— Я яе кахаю! Яна вінаватая ў тым, што з ёй адбылося, не больш, чым ты, разумнік, калі ў рабстве быў! Яна чысцей за цябе! Дай сысці!
— А ты яе спытаўся, можа, яна проста ад гора гатовая збегчы з кім заўгодна? А актрыса яна выбітная. Сыграе любую любоўную пакуту…
Пранціш, схаладнеўшы, кінуў позірк на Раіну, у яе вачах стаялі слёзы.
— Мія кара, заканчвай з гэтым жаўтадзюбікам. Пацешылася, і хопіць, — голас Батысты быў вальяжна-насмешны. — А то зараз увесь дом выстудзіш. Не выспімся, а нам з’язджаць рана…
Лёднік выпрабавальна глядзеў на Раіну. Тая смела сустрэлася з ім вачыма.
— Я не прыкідваюся. Я гатовая быць пакаёўкай пана Вырвіча, чорную работу рабіць, абы з ім…
— Ты будзеш пані Вырвіч, альбо я ўвесь свет нашаткую! — заявіў Пранціш, і адчуваў у сабе сілы здзейсніць пагрозу. — Без цябе мне нічога не трэба, нават самога жыцця! Усё, што маю, прадам, калі спатрэбіцца, а цябе выкуплю!
— Не гаварыце так, пан Пранціш… — па шчоках Міхалішыўны каціліся слёзы ўжо ручаямі.
— Хопіць разыгрываць сцэну з Рамэа і Юліі…— незадаволена кінуў Батыста. — Доктар, ды ўтаймуйце вы ўжо свайго маладога сябра!
— І праўда, хопіць драмы… — прагаварыў Лёднік, і Пранціш ускінуў шаблю.
— І ты будзеш біцца са мной, блазнюк? За прыхамаць, якая прынясе ўсім толькі гора? — Лёднік пакруціў шабляй, як бы лёгенька, але лязо са свістам разрэзала паветра. — У цябе ўсё роўна ніякіх шанцаў супраць мяне, сам ведаеш…
— Ведаю… Але буду біцца! — Пранціш пільна сачыў за кожным рухам доктара. — І калі ты мяне не заб’еш зараз — я ўсё роўна вярнуся за Раінай!
— І пану не будзе сорамна, што ажаніўся з мужычкай? Ты ж пра князёўну, між іншым, марыў, — здзекваўся доктар.
— Вось я яе і знайшоў, — упарта прагаварыў Пранціш, не зважаючы на шчыры рогат Батысты. — Давай, Бутрым, не марудзь! Альбо адпусці нас, альбо давай біцца!
Міхалішыўна дрыжэла, пазіраючы з адчаем на адкрытае вакно… Але доктар схаваў шаблю ў ножны і пахмура кіўнуў у бок другога канца калідора.
— Пазнаю пана Вырвіча. Ні плана ніякага, ні разумных дзеянняў… Выбухнуць, кінуць, рынуць, і хоць трава не расці… Пайшлі ў залу, дамовімся па-даросламу. Слова даю, трымаць вас больш не стану, захочаце — сыдзеце. Acta est fabula. [16]
16
П’еса адыграная (лац).
Вырвіч змрочна паглядзеў на Лёдніка, але шаблю хаваць не стаў, абняў левай рукой Раіну і павёў услед за доктарам і Батыстам.
Свечы свяцілі яшчэ больш цьмяна, быццам іх абразіла магічнае загашэнне.
— Ну што, пан егіпецкі жрэц, колькі вы хочаце за вашу асістэнтку? — стамлёна прагаварыў Лёднік. Батыста раззлаваўся.
— Ды я за яе ў свой час пяцьсот дукатаў адваліў! А колькі ўклаў у ейнае навучанне, каб адшліфаваць гэты талент! Ды цана найменш удвая ўзрасла!
— Значыць, тысяча дукатаў…—задумліва прамовіў Лёднік, адчыніў валізу і раптам кінуў на стол цяжкі мяшок.
— Пералічыце і давайце сюды паперы…
Пранціш разгубіўся: адкуль у доктара з сабою такое багацце?
А Батысту як вада з гусі.
— Грошы немалыя… Але з дапамогай графіні Батысты я магу зарабіць яшчэ больш. Да таго ж, пан Лёднік, вы не думаеце, што ў мяне могуць быць свае сардэчныя схільнасці? Я ажаніцца са сваёй прыгажунькай сабраўся… Ужо столькі гадоў разам, у адным ложку, пачуцці правераныя… Лепшую наўрад знайду.
— Знайдзі хаця б тую, якую ванітаваць ад тваіх дотыкаў не будзе! — выкрыкнула Міхалішыўна, і Батыста злосна прыжмурыўся. Цяпер ясна, калі Раіна застанецца ў гэтым доме, яе чакае самае суровае пакаранне. І Пранціш вырашыў біцца да апошняга…
— Значыць, тысячы дукатаў пану за ягоную асістэнтку мала… — задумліва прагаварыў Лёднік.
— Запэўніваю, у вас ніякіх грошай не хопіць! — насмешна пацвердзіў Батыста. — А паводле закону, калі звезяце маю маёмасць, я заўтра ж падам у суд, і дзеўку мне вернуць з жаўнерамі, а вы сядзеце ў вязніцу.
Лёднік на насмешкі італьянца ўвагі не звярнуў, зноў палез у валізу і дастаў знаёмы квадратны куфэрак, абцягнуты пунсовым аксамітам, адчыніў.
— Карона вульгарыс, звычайная, трохі памятая, але пазнавальная, арнамент друідычны…