Буранны паўстанак (на белорусском языке)
Шрифт:
I нехта ж спынiў для яе цягнiк на раз'ездзе! Нехта! Ды вядома хто Казангап, хто ж яшчэ! Толькi ён не зрываў, вядома, кран, як Едыгей у дзень смерцi Сталiна, а дамовiўся, упрасiў начальнiка раз'езда спынiць якi-небудзь пасажырскi цягнiк. Гэты можа... I Укубала, мусiць, памагла, каб хутчэй ехалi адсюль! Ну чакайце! I помста закiпела ў ягоных грудзях - хацелася як найхутчэй сабрацца з сiламi i скрышыць усё на гэтым праклятым богам раз'ездзе, разнесцi ўшчэнт, каб аскепка не засталося! Сесцi на Каранара i падацца ў саразекi, здохнуць там ад адзiноты i сцюжы! Так ён сядзеў на пакiнутым месцы знясiлены, спустошаны,
Потым ён заявiўся дадому. Укубала моўчкi ўзяла кажух, шапку, валёнкi аднесла ў кут. Па застылым, як камень, шэрым твары Бураннага Едыгея цяжка было пазнаць, пра што ён думае i што будзе рабiць. Вочы ягоныя здавалiся невiдушчымi. Яны нiчога не выказвалi, затаiлi ў сабе нейкi нечалавечы высiлак. Укубала ўжо колькi разоў у чаканнi мужа ставiла самавар. Самавар кiпеў, яму хапала вугалю.
– Чай гарачы, - сказала жонка.
– Кiпiць.
– Астыне чай, - паўтарыла жонка.
Едыгей моўчкi глянуў на яе i пачаў хлябаць кiпень. Ён не адчуваў гарачынi.
– Зарыпа паехала адсюль з дзецьмi, - сказала нарэшце Укубала.
– Ведаю, - не ўзнiмаючы галавы ад кiпеню, коратка буркнуў Едыгей. I, памаўчаўшы, спытаў, не ўзнiмаючы галавы ад пiялы: - Куды паехала?
– Пра гэта яна не сказала, - быў адказ Укубалы.
На тым яны змоўклi. Едыгей цяпер думаў толькi пра адно: толькi б стрываць, толькi б не раскiдаць тут усё, не разбудзiць дзяцей, толькi б не нарабiць бяды...
Скончыўшы пiць чай, ён зноў пачаў збiрацца на вулiцу. Зноў надзеў валёнкi, кажух, шапку.
– Ты куды?
– спытала жонка.
– Жывёлу паглядзець, - буркнуў ён каля дзвярэй.
Кароткi зiмовы дзень паспеў тым часам скончыцца. Увачавiдкi цямнела, гусцела паветра наўкол. I мароз прыкметна залягаў, пазёмка бралася, ускiдваючыся пакручастымi грывамi. Едыгей пахмура iшоў да загона. I, увайшоўшы, злосна кiнуў вокам, прыкрыкнуў на неспакойнага Каранара:
– Ты ўсё не ўтаймуешся! Спачыну табе няма! Ну дык ты ў мяне, свалата, дачакаешся! Размова будзе кароткая! Цяпер ты атрымаеш сваё!
Едыгей злосна выцяў Каранара ў бок, пачаў брыдка лаяцца, рассядлаў, адкiнуў прэч сядло i зняў з нагi ланцуг. Затым ён узяў Каранара за повад, у другой руцэ зацiснуў бiч, накручаны на пугаўё, i павёў у стэп на павадзе жывёлiну, што ўраз адчула роспач i тугу - завыла, застагнала. Колькi разоў гаспадар азiраўся, пагрозлiва замахваўся, тузаў за повад Каранара, каб той перастаў стагнаць i выць, але было тое дарэмна - ён плюнуў i, не звяртаючы нi на што ўвагi, iшоў панура глыбокiм снегам, пазёмкай - у поле, што захiналася паволi смугой. Ён цяжка дыхаў, але iшоў безупынку. Доўга iшоў, апусцiўшы змрочна галаву. Адышоўшы далёка за пагорак, ён прытрымаў Каранара i даў яму добрага пытлю. Скiнуўшы на снег кажух, ён прывязаў повад да рэменя ад ватоўкi, каб вярблюд не вырваўся i не збег i каб мець рукi свабоднымi, i, узяўшы ў абедзве рукi пугаўё, пачаў лупцаваць бiчом атана з усяе моцы, нiбы помсцячы яму за сваю бяду. Ярасна, бязлiтасна бiў ён Бураннага Каранара, удар за ўдарам, хрыпуча, маячыся i праклiнаючы:
– На табе! На! Ваўкарэзiна! Гэта ўсё праз цябе! Гэта ты ва ўсiм вiнаваты! I цяпер я цябе адпушчу, бяжы куды вочы глядзяць, але перш я цябе скалечу! На табе, на табе! Ненажэра! Табе ўсё мала. Табе б адбiцца ад рук, ад гаспадара. А яна тым часам паехала! I нiкому з вас няма справы, што рабiць цяпер мне! Як мне цяпер жыць на свеце? Як мне жыць без яе? Калi вам усё адно, дык i мне ўсё адно - вось табе! Вось табе, сабака!
Каранар крычаў, iрваўся пад ударамi бiча, i, ашалеўшы ад страху i болю, збiў гаспадара з ног, i пабег, пацягнуў яго за сабой. Ён валок гаспадара з няўцямнай, страшэннай сiлай, валок як бервяно, толькi б пазбавiцца ад яго.
– Стой, стой!
– ускрыкваў Едыгей, захлiпаючыся.
Шапка зляцела, галава ўзрывала снегавыя гурбы, снег сыпаўся за шыю, за пазуху, у руках блытаўся бiч, i нiчога нельга было зрабiць, каб неяк спынiць атана, адвязаць повад ад рэменя на поясе. А той валок яго роспачна, безразважна, бачачы ва ўцёках паратунак. Хто ведае, чым бы гэта ўсё скончылася, каб Едыгею не ўдалося нейкiм цудам разблытаць рэмень, сарваць спражку i тым выратавацца, бо iнакш затохся б ён у гурбах. Калi ён ужо схапiўся за повад, вярблюд правалок яго яшчэ колькi метраў i стаў. Гаспадар трымаў яго з усiх сiл.
– Ах ты, - аддыхваючыся, мармытаў Едыгей.
– Дык ты так? Ну дык вось табе, скацiна! I прэч, прэч з вачэй маiх! Бяжы, пракляты, каб нiколi больш не бачыць цябе! Няхай цябе застрэляць, як шалёнага сабаку! Усё праз цябе! Здыхай у стэпе. I каб духу твайго блiзка не было!
– Каранар адбягаўся з крыкам у ак-майнакскi бок, а Едыгей даганяў яго, бiў бiчом, падганяў, адракаючыся ад яго i праклiнаючы. Надышоў час расплаты i разлукi. I таму Едыгей доўга яшчэ крычаў услед:
– Прападай, згiнь, чортава жывёлiна! Бяжы! Здыхай там, ненажэра! Каб табе кулю ў лоб пусцiлi!
Каранар бег усё далей прыцемненым стэпам i хутка прапаў у завiрушнай iмгле, толькi чулiся зрэдзь ягоныя трубныя воклiчы. Едыгей уяўляў сабе, як усю ноч навылёт, без аддыху, будзе бегчы ён скрозь завiруху туды, да ак-майнакскiх матак.
– Цьфу!
– плюнуў Едыгей i павярнуў назад шырокiм, пакiнутым ягоным целам следам. Без шапкi, без кажуха, з гарачым тварам, брыў ён у цеменi, валочачы бiч, i раптам адчуў жудкае спусташэнне, знямогу. Ён упаў на каленi ў снег i, сагнуўшыся ў тры пагiбелi, закрычаў, зарыдаў глуха i роспачна. Потым сцiх, слухаючы адзiноту саразекаў i - сваю. Ён чуў, - сунецца вецер па стэпе, лёгка пасвiстваючы, выклiкае, наклiкае снег. Кожная сняжынка, мiльён сняжынак, нячутна шэпчучы, здавалася яму, казалi адно: што не адолець яму цяжар разлукi, што няма сэнсу жыць без каханай жанчыны i без тых малых, да якiх ён прыкiпеў душой, як не кожны бацька. I яму захацелася памерцi тут, каб занесла яго тут жа снегам.
– Няма бога! Нiчога ён не разумее ў жыццi. Дык чаго ж чакаць ад iншых? Няма бога, няма яго!
– сказаў ён сам сабе асуджана ў той гораснай адзiноце сярод начных саразекаў. Да гэтай пары ён нiколi не казаў услых такiх слоў...
I плыла Зямля па кругах сваiх, вясновыя вятры абмывалi яе. Плыло наўкруг Сонца i, круцячыся вакол асi сваёй, несла на сабе тым часам чалавека, якi ўкленчыў на снезе, пасярод снегавой пустынi. Нi кароль, нi iмператар, нi якi другi валадар не паў бы на каленi перад белым светам, смуткуючы пра страту дзяржавы i ўлады, як тое зрабiў Буранны Ёдыгей у дзень разлукi з любай жанчынай... I плыла Зямля...