Дзікі сабака Дзінга, альбо Аповесць пра першае каханне
Шрифт:
Дзеці самі зазірнулі ў вядро, але ўбачылі там толькі снег.
— Што гэта? — спыталіся яны. — Тут снег і больш нічога няма.
— А вось зараз, дзеці, — сказаў Фралоў.
І, запусціўшы руку ў вядро, ён дастаў з-пад снегу вялікі апельсін, потым яшчэ два і яшчэ. Дзеці крыкамі сустрэлі гэтыя плады. Яны бралі іх у рукі і адразу ж клалі назад, таму што апельсіны былі халодныя і цвёрдыя. Трымаць іх было цяжка, як жалеза, якое доўга ляжала на марозе.
— Пачакайце, дзеці, — сказаў смеючыся бацька. — Іх трэба спачатку размарозіць. І тады —
Ён апусціў апельсін у халодную ваду, і на паверхні яго праз імгненне выступіў лёд. Ён пакрываў яго тонкай скарынкай, і апельсін блішчаў, як шар на маленькай піхце. Бацька ўдарыў па скарынцы нажом, яна раскалолася на часткі, і з асколкаў лёду, якія раставалі хутка на далоні, выйшаў круглы і свежы плод. Незнаёмы і цудоўны на Поўначы быў ягоны пах і колер. І маленькі брат Фількі баяўся яго і не еў.
Сам жа Філька прынёс свой апельсін бацьку.
— З'еш яго, — сказаў паляўнічы, без усялякага здзіўлення гледзячы на гэты дзіўны плод. — Ён падараваны табе сябрамі і не можа быць шкодным. Калі б ён не быў такі вялікі, я палічыў бы яго за ягаду, што ўпала з рабіны на зямлю, і пачысціў бы ім сваю люлечку, на якой медзь так хутка цямнее ад холаду ў нашым лесе. Аднак, — дадаў ён з гонарам, — рабіна ў нас таксама бывае буйная перад марозам.
Ён адхіліў апельсін рукой. Ён быў ужо стары і не хацеў аддаваць перавагу таму, што не расло ў яго родным лесе.
Тады Філька сунуў свой апельсін за пазуху, каб падзяліцца ім з Таняй. Нічога не мог ён з'есці адзін — ні салодкага кораня, які знаходзіў у лесе, ні веснавой абалоны ліп, ні чмялінага мёду, ні кіслага соку мурашак.
Але Тані не было ў натоўпе яе гасцей. Куды яна пайшла? Яна была сёння сумная.
Філька зазірнуў у другі пакой, дзе было цёмна і на ложках ляжалі футры.
Яе і тут не было. Тады ён пайшоў на кухню і ў сенцах убачыў Таню. Яна непрыкметна прабіралася да дзвярэй. Яна была апранутая ў кажушок і, нагнуўшыся, зацягвала на шчыкалатках раменьчыкі сваіх новых тарбасаў.
Філька моўчкі адсунуўся, засланіў яе ад позіркаў гасцей.
Таня выйшла на ганак. Паветра слупамі падымалася ўгору. І на страшэннай вышыні ператваралася ў тонкія аблокі, што валачыліся па асветленым небе. І скрозь іх, нібы скрозь празрыстае шкло, затуманенае дыханнем, глядзеўся невялікі халодны месяц.
Таня ступіла на снег, стараючыся не рыпець. Лёгкая зіхатлівая імгла пасыпалася ёй на плечы, на твар. Яна правяла рукой па сваёй непакрытай галаве і выйшла за вароты. Яна перабегла вуліцу і спынілася ля дома, дзе жыла Жэня. Яна ўся патанула ў сумётах.
Таня прысела на снег і пасядзела трохі, саромеючыся зазірнуць у акно. Потым стала на сумёт. Акно было якраз перад вачыма. І скрозь шкло было бачна святло, падобнае на месяц сваёй смутнай белізной. Гэта гарэлі свечкі на ёлцы. А вакол яе рухаліся дзеці. Цені іх праплывалі міма нерухомага позірку Тані, і ў кожнай яна пазнавала Колю.
Галава яе палала на марозе.
А яна ўсё глядзела. І цені плылі і плылі, як у цьмяным царстве вады. І толькі адна заставалася нерухомай, больш глыбокай і нерухомай, чым іншыя, — цень вялізнай рыбы з апушчаным хвастом. Але і яна таксама паплыла. Яна рухалася то ўверх, то ўніз, то станавілася ўпоперак усяго шкла. І нават бурбалкі, што яна выпускала з рота, былі добра бачны.
«Што гэта? — з дзікім страхам падумала Таня. — Дык гэта ж акварыум Жэні, які стаіць на акне».
Але вось чыесьці цёмныя рукі пацягнуліся да акна, і рыба знікла. Знікла і ўся чароўная карціна, якая доўга займала Таню. Нехта спіной засланіў акно.
Блізка стукнулі дзверы на ганку. Таня хутка прысела. Яна слізганула з сумёта і, пераскокваючы цераз снег, цераз лёд, праз мёрзлыя дошкі палісада, памчалася прэч.
Яна бегла немаведама куды, блукала без напрамку, пакуль хваляванне яе не сціхла. Але якая глыбокая журба ўсё яшчэ цясніла яе істоту!
Таня не адважвалася зайсці ў свой дом. Яна пастаяла яшчэ на двары пад плотам за ствалом бярозы, якая схавала яе ад усіх.
— Што гэта са мной? — гаварыла яна, невядома да каго звяртаючыся. — Што са мной? Адкуль усё гэта, скажыце мне хто-небудзь!
Бяроза маўчала, і шумела адна толькі яліна, неахвотна прапускаючы скрозь хвою халоднае паветра.
Філька выйшаў без шапкі на ганак і ціха паклікаў Таню. Яна не азвалася. Ён зазірнуў нават за браму і пайшоў назад. І толькі калі ён схаваўся, Таня вярнулася ў дом. Яна ўвайшла ў свой пакой, дзе дзеці па-ранейшаму кружыліся вакол яе бацькі. А на крэсле стаяў Коля і мяняў згарэлыя на піхце свечкі. Калі Таня ўбачыла яго, у яе перахапіла дыханне. Яна пахіснулася. Валасы яе былі вільготныя ад інею, уся вопратка ў снезе.
— Таня, дзе ты была? — спытаў з трывогай бацька.
— Я выходзіла на вуліцу падыхаць. У мяне закруцілася галава.
— Тады ідзі лажыся на мой ложак, — сказала маці.
Коля саскочыў з крэсла і падышоў да Тані зусім блізка.
— Пачакай, — сказаў ён, — я хачу паказаць табе свой падарунак. Я хадзіў па яго далёка да знаёмага кітайца.
Ён прынёс ёй спачатку цэлую кучу матылёў — тонкіх чарвячкоў, чырванейшых за ягады шыпшыны ў лесе. Яна паклала іх на печ, дзе сушыліся дровы. Потым ён паказаў ёй маленькі акварыум, дзе плавала залатая рыба. Яна была вялікая, з апушчаным хвастом, падобным на доўгую сукенку. Яна штурхалася ў шкло. Яна ледзьве змяшчалася ў сваіх празрыстых сценах. Лісточкі зеляніны плавалі зверху па вадзе.
Таня сказала:
— Ты хадзіў па яе да кітайца? І зусім дарэмна. Я не трымаю, як Жэня, рыбак за шклом на акне. Прыйдзецца яе засмажыць.
Коля ссунуў бровы, вочы яго пацямнелі, зрабіліся непранікальныя. Ён як быццам не чуў слоў Тані. Толькі рукі яго аслабелі, акварыум захістаўся, рыба, пляснуўшы хвастом, усплыла наверх, і некалькі кропель вады вылілася цераз край на падлогу.
Коля падышоў да старой, якая ўвесь вечар стаяла ў дзвярах.
— Няня, — сказаў ён, — засмажце гэтую рыбу з бульбай. Таня просіць.