Лота (на белорусском языке)
Шрифт:
– Тут многа пылу, таму ты чхаеш, - сказала мiсiс Берг.
– А я вытру пыл. Тут ёсць ануча?
– спытала Лота.
– Зазiрнi ў камоду, - падказала мiсiс Берг.
Лота высунула верхнюю шуфляду.
– Ой, дык гэта ж сапраўдны ляльчын посуд!
Мiсiс Берг таксама зазiрнула ў шуфляду.
– Я зусiм забылася пра ляльчын посуд.
– Мне пашанцавала, што я знайшла яго!
– сказала Лота i пачала расстаўляць усё на стале: кубачкi, сподачкi, паднос, кафейнiк, цукарнiцу, збаночак для вяршкоў. Посуд
– Калi б Марыя ўбачыла ўсё гэта, яна б з'ехала з глузду, - смяялася Лота.
– Я сумняваюся, - сказала мiсiс Берг. У яе вачах свяцiлiся хiтрынкi. Паглядзi, Лота, можа, у другой шуфлядзе ёсць ануча?
Лота выцягнула другую шуфляду i знайшла вялiкую ляльку з блакiтнымi вачамi i чорнымi валасамi.
– Ой!
– ускрыквала Лота.
– Ой!
– Ну, добра, добра, гэта - Вiола Лу, - сказала мiсiс Берг.
– Гэта яе iмя?
– спытала Лота.
– Яна прыгожая! Зараз Бэмсi не можа легчы на ляльчын ложак, таму што там збiраецца спаць Вiола Лу... Можна мне ўзяць яе, мiсiс Берг?
– Так, калi ты будзеш даглядаць за ёй, - адказала мiсiс Берг.
– Вядома, яна будзе спаць у сваiм ложку, а Бэмсi прыйдзецца пакiнуць яго.
Лота кiўнула:
– Так. Акрамя таго, мне здаецца, яму больш спадабаецца спаць са мной.
– А зараз высунь апошнюю шуфляду, - сказала мiсiс Берг.
– Можа, ты знойдзеш там якую-небудзь вопратку для лялькi. Я памятаю, што калiсьцi шмат шыла для яе.
Калi Лота высунула апошнюю шуфляду, яна ўбачыла мноства свiтэраў, сукенак, палiто, шапачак, бялiзны, начных сарочак; i ўсё гэта было для Вiолы Лу.
– Калi б Марыя ўбачыла ўсё гэта, яна, канешне, з'ехала б з глузду, сказала зноў Лота. Яна павыцягвала ўсю вопратку з шуфлядкi, потым села на падлогу i пачала прымяраць усё на Вiолу Лу.
Мiсiс Берг знайшла стары ручнiк i дала яго Лоце, каб выцерла пыл. Але Лота адмоўна пакруцiла галавой.
– Я магу выцерцi пыл пазней, мiсiс Берг. Зараз я павiнна вырашыць, якая сукенка будзе лепшай для нядзелi.
Як цяжка было выбраць такую сукенку! Iх было так шмат! Былi чырвоныя, жоўтыя, блакiтныя, белыя, у клетку, у кропкi, нават з кветачкамi.
– Белая сукенка з вышыўкай будзе найлепшая, - вырашыла нарэшце Лота.
– Яе можна будзе апрануць толькi ў нядзелю.
– Ты маеш рацыю, - сказала мiсiс Берг.
– Яе не трэба апранаць кожны дзень.
Калi ўсё было даведзена да ладу, мiсiс Берг пагладзiла Лоту па шчацэ i сказала:
– Тут мы ўжо ўсё скончылi, i я лепш пайду дадому.
Лота кiўнула:
– Добра, але ж вы павiнны наведваць мяне. Калi вы ўбачыце Мартэнсанаў, скажыце iм, што я жыву ў сваiм уласным доме i нiколi не вярнуся да iх.
– Добра, я так i скажу, - адказала мiсiс Берг.
Калi жанчына была ўжо на сярэдзiне лесвiцы, Лота закрычала:
– Мiсiс Берг,
– Так, але ж табе прыйдзецца прыходзiць самой, - сказала мiсiс Берг.
– Мне неяк не вельмi хочацца бегаць унiз i ўверх па лесвiцы.
Якраз у гэты момант Лота паглядзела ўверх i ўбачыла кошык, якi звiсаў з крука на столi.
– Мiсiс Берг, у мяне цудоўная iдэя!..
Iдэя Лоты была прывязаць доўгую вяроўку да кошыка i апускаць яго з акна так, каб мiсiс Берг магла пакласцi туды ежу.
– Потым я паднiму яго i - ап! Вось i ежа, - сказала Лота.
– Ты разумная, - сказала мiсiс Берг. Яна рассмяялася i пайшла за ежай для Лоты. Калi яна вярнулася, Лота ўжо апусцiла кошык.
– Хоп! Вось i ежа!
– закрычала мiсiс Берг.
– Вы не расказвайце, што ў кошыку, - сказала Лота.
– Я хачу здзiвiцца.
Яна падняла кошык у пакой; у iм былi аранжад, дзве саломiнкi, халодны памiдорны блiн, загорнуты ў кавалак паперы, i невялiчкi збанок з джэмам.
– Лепш, чым у Мартэнсанаў, - сказала Лота.
– Да пабачэння, мiсiс Берг, i вялiкае вам дзякуй!
Мiсiс Берг пайшла, а Лота паклала аладку на стол i памазала яе джэмам. Потым яна скруцiла яе, узяла абедзвюма рукамi i пачала адкусваць ад яе, запiваючы аранжадам праз саломiнку.
– Не можа быць лепей, - сказала Лота.
– I нiякiх талерак! I наогул, мяне здзiўляе, чаму людзi гавораць, што вельмi цяжка весцi гаспадарку?
Калi яна скончыла есцi, яна выцерла пальцы аб анучу. Потым пачала выцiраць пыл з мэблi, выцерла стол, камоду, крэслы, ложак, ляльчын ложак, люстэрка, а таксама карцiну з Чырвонай Шапачкай i ваўком. Яна прыгатавала ложак для Вiолы Лу i для сябе з Бэмсi. Лота была так задаволена сваёй гаспадаркай, што яна заспявала песню, якую нядаўна вывучыла:
Я прыходжу ў свой маленечкi дамок,
Ноч маўчыць,
I вельмi-вельмi цёмна,
Запалю агеньчык жоўты мой,
Завуркоча кот: "Заходзь дадому!"
– Але ж у мяне няма коцiка, - сказала Лота задумлiва.
ДА ЛОТЫ ПРЫХОДЗЯЦЬ ГОСЦI
Задаволеная Лота забаўлялася з Вiолай Лу, Бэмсi i лялечным посудам даволi доўгi час. Яна яшчэ разоў пяць выцiрала пыл з мэблi. Нарэшце яна села ў крэсла i пачала думаць.
– Што ж усе робяць дома цэлы дзень?
– спытала яна ў Бэмсi.
У гэты момант яна пачула крокi, якiя даносiлiся з лесвiцы. Гэта былi Джонас i Марыя.
– А ў мяне дом, - абвясцiла Лота.
– Так, мы ведаем, - сказаў Джонас.
– Мiсiс Берг сказала нам.
– Я збiраюся пражыць тут усё жыццё, - папярэдзiла Лота.
– Гэта ты так мяркуеш, - адказаў Джонас.
Марыя падышла да посуду. Яна асцярожна памацала кубачкi, паднос, кафейнiк. Пры гэтым яна бясконца войкала ад захаплення. Потым убачыла Вiолу Лу i яе цудоўнае адзенне, разглядаць якое было адно задавальненне.