На імперыялістычнай вайне
Шрифт:
— Сціхнеш ты ці не?! — крычыць нявестка.
— У-у-у! — румзае малая і ніяк не сціхае.
Тады матка бярэцца ізноў біць яе.
— Ну дос ужо, дос! — ратуе, нарэшце, унучку баба, калі бачыць, што кары ўжо досыць. — Хадзі ж ка ты ка мне, мая ж ты любенькая! Хадзі ж ты ка мне, мая худзенькая румзачка! Не плач жа, не плач, а то матка ізноў будзе біць… Цыц!
— Не бярыце яе, на боскую міласць! Гэтак чыста паспатворым дзяцей… — з блізкімі слязьмі крычыць нявестка.
— А ўжо ж… я вінавата: я паспатворыла… — I ў голасе
Так пачынаецца сварка.
— Калі ішоў на вайну, хай бы з сабою браў, як мне тутацька… ні разачку… спакою няма…
I нявестка заплакала. Спачатку ўсё ў хаце прыціхла, толькі яна плакала. Але яна потым скляла дзяцей:
— Каб ужо хоць пагібель на іх ад мае галавы…
— Цыц! — узвышае тады голас тата. — Што ты дзяцей клянеш? Яны чым вінаваты?
— А праваліся ён і паёк разам з імі, як за яго мяне грызуць а грызуць.
На дзяцей выдаюць ад казны паёк, па рублю, два і тры рублі ў месяц, але грошы нявестка не аддае ў гаспадарку, і ў гэтым хаваецца прычына сварак.
— Хто цябе грызець і за што? Ці мы сабакі якія, га?
Нічога не адказвае нявестка на татавы словы, каб сваімі моўчкамі яшчэ болей усім дапячы; узяла дзіцёнка, захліпала слязней і палезла на запечак, не еўшы крупені.
«Так і заўсёды, так і заўсёды, — разважаю я, сёрбаючы пракіслую ўжо крупеню з бобам. — Дзе ж тут скажаш, каб прыбіралі ў хаце…»
— Я не буду жыць удаму… Я паеду служыць у горад… — неспадзявана для сябе нават самога кажу я, не паднімаючы вачэй, ціха і цвёрда.
— А ча табе ехаць? Ай заскучаў па гарадской жысці? — адгукаецца тата вінаватым, але наўмысля спакойным голасам, як бы нічога асаблівага не было. — Ну, ча табе ехаць? Месяцу яшчэ з намі не пабыў, не адпачыў пасля раны… Што ж, перагародку рабі ў хаце, як казаў… Хто без цябе зробіць? Мы так, як тыя свінні, увесь век у балоце жыць будзем. А ты ж свету пабачыў, табе чысцей хочацца…
— Згары яна! — само сабою выскачыла з вялікаю злосцю. — I праўда, жывём па-свінячаму. Да нас запрасіць нікога няможна, бо сорамна за нашы парадкі.
— Хваліць бога, дагэтуль людзі не абходзілі, а жывём па дастатках, — пакрыўдзіўся і тата. Памаўчаўшы і голасна сёрбаючы крупеню з самага ўжо дна, ён дадае: — Мы, сынок, не паны і не жыды, каб кожнаму пад нос талерачку падстаўляць… Мы і з аднае міскі дастанем, абы даваў бог што даставаць…
— А на хваробу мы гадуем дзвюх кароў, калі абедзве ялаўкі, як падлы, — крычу я мімаволі. — Дзяцём малака няма!
— А для пагною, сынок! — з наўмыснаю пакораю і цвёрдасцю адказвае тата. — А што ялаўкі — бык летась трапіўся маладзенькі зусім…
Потым моляцца нанач богу і кладуцца спаць.
Тата з размахам ксціцца, і кланяецца, і шэпча то дужэй, то цішэй. Мама горача дробненька мармыча, але ўсё бегаючы, бо і памаліцца не мае часу. Яна прыпыняецца толькі, каб пераксціцца, а то — сцірае з лаўкі, прыстаўляе к
— Забарані, божухна, тату на вайне…
— Забалані, бозухна, татку на вайне, — паўторвае хлопчык і пытаецца: — А ці далёка, мамацка, вайна?
— Маліся, а не пытайся… Усё табе ведаць, малому… Прасі во бога, каб нашы кароўкі малочныя былі.
А мая, мая пытаецца ў мяне здалёк і далікатна:
— Мусіць, ты і ўчора не маліўшыся лёг? Надта ж неспакойна спаў, мармытаў, зюкаў, стагнаў…
Мне ж не хочацца нават гаварыць. Яны мяне з такою радасцю чакалі, а не прынёс я ім весялосці ў хату. Так, мала смеху ў нашай хаце. I я ў тым нямала вінават… Няхай сабе!
Моўчкі спамінаю свой учорашні сон. Мне так ясна, так выразна снілася ўчора, што я на пазіцыі, што немцы наступаюць… Шрапнелі рвуцца над нашаю хатаю, тут, у нашай вёсцы, і я прытуліўся да надворнае сценкі, ля якое сплю, і чую, як шрапнель над комінам: тра-ах! Кулі па страсе, па вуліцы: пук! пук! пук! I ля саменькае спіны, і во ў спіну, аж горача, горача… Хачу ўцякаць, — нага мёртвая, не скрануць, ніяк не магу ісці… I думаю: як мне жыць такому, з такою нагою?
Нехта барабаніць у акно:
— Адчыніце!
— А во… — узнімае галаву тата. — Хто там? — падыходзіць ён да акна.
— Я… ці ж не пазналі?
— Ці не Сцяпанька? — спрасонку крычыць мама.
— Ну, што ты йта?! — родненька-родненька і ласкава адгукаецца нявестка.
I ўва ўсіх няпэўна-радасная, сумна-трывожная надзея, нават у мяне: «Ці не Сцяпанька (старэйшы брат) нейкім дзівам трапіў з вайны ўдвору?» Аж халадзее пад сэрцам.
Ды не: голас сватаў, нявесткінага дзядзькі.
Тата адчыняе і варочаецца з ім разам. Мама паліць святло.
— У воласці быў. Мімаездам завярнуў. Нейкая паперына табе, сваток… — падае мне з за пазухі пакет.
Я ўжо мімаволі баюся ўсякіх паперын. Неспакойна рву пакет, лаўлю вачмі літары…
— Ну? Што там? Што ж нічога не кажаш?
— Гэта… ад воінскага начальніка, — адказваю няроўным голасам. — Дзеля нечага гукаюць на тую сераду. Можа, па білет…
Усяе праўды не кажу ім адразу. Там напісана, што выйшаў новы закон і ўсе белабілетнікі павінны з'явіцца на доктарскі перагляд.
«Возьмуць ізноў», — пячэ мне пад сэрцам.
— А лістоў, дзядзька, няма? — нібы зусім роўным і спакойным голасам пытаецца нявестка. I раптам хліпае, не стрымаўшыся.
— Не… Пытаўся… Няма… — вінавата адказвае сваёй асірацелай пляменніцы сват і хлопае вачыма. — Не дзіва: цяпер жа так прападаюць лісты ў дарозе, стараецца дадаць ён весялей і рупіцца хутчэй дамоў.
— Нешта не піша наш Стахван, — уздыхае тата.
А мама не кажа ні слова. Маўчыць мама…