Шрифт:
* * *
Дп-дп-дп… Дп-дп-дп…
Юк, бу аяк тавышы тгел, куа килчене аяк тавышы ишетелми иде.
Дп-дп-дп…
Бу зене д аяк тавышы тгел…
Бу Гзлне йрге шулай типте.
Ул ялт кына артына борылып карады. Кфендй ап-ак бркнчек ябынган нрс артыннан аман куа иде. рк! Аны сулышы хатынны колак тбенд ген ишетелгндй булды. Арка зге буйлап кабер салкыны йгерде, бала йоннары кабарды. Ул кычкырырга итте, тик тавышы чыкмады.
рк инде якынлашып кил иде.
«Ниг биек кчле туфли кидем икн?!» – дип уйлады хатын,
рк ни чендер туктап калды.
Гзлг ул нидер кычкырды бугай. «Кшилк»—дигне ишетелде. Кшилген сорый микнни?! Бген ген хезмт хакы алган иде. Аннан да колак какса, ай буена суган суы суырырга туры килчк. Ярый, ансына да тзр иде ле. терс? Кчлп мыскыллап ташласа? Боларны уйлаган саен йрге «жу» итеп куйды.
Аякны салырга кирк. Йгерерг иелрк булыр. Хатын артына борылып карады да тиз ген туктап ирг чглде. Калтыранган куллары тылашмады, аяк киемен тиз ген сала алмады. рк инде якынлашып кил иде. Хатын бер туфлиен кулына тотып, берсен аягына кигн хлд тагы йгерерг тотынды. Хзер ул титаклый, хзер биек кч белн йгерг караганда да кыенрак иде.
ркне сулышы илксен брелде.
– Тукта! – дип боерды рк,– Кая качасы?! Тукта…
Гзлне аны алкымына килде. Курку хисе рбер кзнген таралып, хрктлрен хлсезлндерде, буыннарын йомшартты. Ул йгереп барган ирдн салкын асфальтк барып тште. Кулындагы туфлие каядыр очты.
«Беттем!..» – дип уйлады ул, янына ак бркнчекне килеп басканын креп. Карагыда ркне йзе кренми иде.
– Ха-ха-ха-ха…
Бркнчек эченнн аны кле ишетелде. Бу тавыш Гзлне бтен анын-тнен айкады, бар тир-як карагылыкка тгел, шушы шомлы елмаюга м чиксез курку хисен тренгн сыман иде.
Гзл иреннрен ялап алды. Келенд ниндидер мет ялтлап китте. лем алдыннан кеше лне котылгысызлыгына ышанып итми, могизага мет баглый, дилр. Гзл д шундый халтт иде.
– А-а-а… —дип ыгырашты ул, калтыранган тавыш белн, – Зинар чен тимгез миа!… термгез, зинар…
Кинт ул каудырланып сумкасын актарырга кереште.
– Акча киркме сезг?!. Хзер…
рк тагын клде.
– Ну, йгереп т карыйсы, – диде ул, лл ниди куркыныч тавыш белн, – Кчк куып иттем.
Гзл аны ишетмде. Ул кшилген эзлде.
– Хзер табам… Хзер… Акча бар ул…
– Курыкма син…
Гзл метсезлекк бирелеп катып калды. Ул кшилген тапмады. Болай булгач, акча биреп котылу ммкинлеге юк, димк, ак бркнчек аны лак итчк иде. Гзл еларга кереште.
– Зинар чен тимгез миа! Тимгез инде…
– Хы-хы-хы…—дип клде рк м Гзлне ччен релде,– Курыкма син, скнем…
Аннан со хатынны башыннан сыйпап нрсдер сузды:
– Син кшилгене тшереп калдырды. М! Башкача ташлап йрм.
Бераздан рк аа туфлиен китереп бирде:
– Аягыа киеп йре. Пыяла кадалмасын.
Гзл кшилген тотып катып калды. Ул хрктлнмде ген тгел, бер уй да уйлый алмады. Ул шок хленд иде.
* * *
Хснне келе ктренке иде. Бу аны ашкынулы адымнарыннан ук кренеп тора. Ул кулындагы ччклрне ниндидер бер фыртауайлык белн борынына китереп, татлы тавыш чыгарып иснде д кангать елмаеп куйды. Аннан со авыз эченнн ген ыр сузып ибрде:
Сине ген сям, сине ген ктм,
Сине ген крсем кил.
Ул тнге шрне карагы урамыннан атлый иде. Хер урам да тгел ле, йортлар арасыннан дворга кергн иде ул. Сйгн яры белн очрашу дрте кзен томалаган иде. енд хатыны да кт иде, лбтт, лкин чит бичлр белн очрашуны з лззте, з тме. Бигрк т, тормышы итеш булып, яше кырыктан узганда.
Ктмгнд каршысына килеп чыккан ак нрсдн куркып ул сикереп куйды. Ккргеннн ниндидер аваз бреп чыкты, кулындагы ччксе ирг тшеп китте.
Лкин ул боларны берсен д сизмде. Бтен уе алдында торган ак бркнчекле сер нрсг бйлнеп катып калган иде. рк! Аны алдында рк тора, лбаса!
Кинт аны тне эсселе-суыклы булып китте. Бала оннары кабарып, ччлре р торды. Ул йгереп качарга телде. Лкин аякларын ктр алмады, йтерсе алар бер мизгелд ниндидер могиза белн тамыр йгн иде.
– Матур ырлыйсы,– диде рк кабердн чыккан салкын тавыш белн, – Похвально!
Ул инде калтырана башлаган ирне тирли йлнеп чыкты да ан шеткеч итеп клеп ибрде. Аннан со р сзен басым ясап йтеп куйды:
– Мин д сине ген кт идем.
–Кем син? – дип уйлады Хсн. Дресрге ул шулай дип сорарга телгн иде, тик тавышы чыкмады. Бары тик кзлре ген тгрп тшрдй булып тгрклнде.
– Мин – рк, – диде ак бркнчек, уйларын белеп торуы белн Хснне тагы да ныграк куркытып,– Теге дньядан кайтып килм.
Детедтет-дет… Детеддетдет…
Хсн бу тавышны кайдан килгнен тиз ген алый алмады. алагач, тагы да авыррак хлг тште. Тешлре тешк брел икн бит… Дететдетдет…
ркне йзе кренми иде. Бркнчек астында карагы бушлык кына. Тавыш шуннан чыга. Бркнчеген салып ыргытса, ул кзг кренмс кебек тоела. Лкин ул бар. Ниндидер бер тылсым белн ул зен буйсындыра, бтен ихтыярыны кзг кренмс авыр таш белн бастырып куя иде.
– Карале, дус кеше…– Начар сз сйлмс д аны тавышы коточкыч иде, – Бер шп егетк ярдм итбезме?!
Хсн авызын ачарлык кч тапмады.
Аны иреннре ген тартышты.
Сзе чыкмады.
Лкин авап бирерг кирк иде. Югыйс, зенч уйлап, бтенлй юк итеп ташлавы бар. м Хсн ашыгып баш какты. Ул шундый озак м тиз хрктлнде ки, хтта башындагы мие д селкенгн кебек булды.
– Мен молодец!
рк бу сзлрне шундый назлы итеп йтте. Хснне келенд ниндидер мет чаткысы балкып китте. Болай булгач, блки, артык зур зыян салмас та ле.
Лкин кинт ягыраган котсыз тавыш стен бозлы су сипкндй тэсир итте:
– Чишен!
Хсн агыраеп катып калды. Лкин шундук тиз-тиз баш кагып, пинжген салырга тотынды.
– Чалбарыны да сал!– дип боерды рк.
Хсн каршып нидер йтмкче иде д, ркне з-зен тотышындагы агрессияне креп тыелып калды, м ялагай бер кыяфт белн чалбарын да салып бирде.