Rubaji

Chajam Amar

Хто быў стары і хто быў малады, Усіх з сабою забяруць гады. Зямное царства — ў ім ніхто не вечны, Мы выйдзем, прыйдуць іншыя сюды.

* * *

Яны, нізаўшы мудрасці каралі, Хіба што словы Бога паўтаралі, Для ўсіх замкнёны ісціны сакрэт, Адзін балбоча, іншы сніць скрыжалі.

* * *

У моры крапліна растала,

як пена, З зямлёю змяшалася пястачка тлену, Ну, што твой для свету прыход, адыход? З’явілася муха і знікла імгненна.

* * *

Па схілах і па далінах я паблукаў нямала, Ды ад майго блукання на свеце лепей не стала, Хапіла ўсяго спаўна, ды рад, што маё жыццё Няхай сабе хоць зрэдчас прыемна мяне здзіўляла.

* * *

Таму, хто таемнасці свету спазнаў цераз край, Аднолькавы гора, і радасць, і пекла, і рай. Паколькі і зло і дабро ў гэтым свеце праходзяць, Ты будзеш хваробай ці лекамі — сам выбірай.

* * *

Наступны дзень не ад тваіх турбот, Дык скарыстай наяўны міг для згод, А заўтра мы далучымся таксама Да тых, што пражылі сем тысяч год.

* * *

Віна — вячыстасці пітва — выпі, З крыніцы светлай хараства — выпі, Хоць апячэ агнём, ды гора Сплыве, нібы з вадой жарства, — выпі.

* * *

Баюся я, што ў свет трывог зямных Не трапім зноў вітаць сяброў сваіх, Дык скарыстайма міг, дзе мы жывыя, Апошнім можа стаць наступны ўздых.

* * *

З каханаю ружашчокай ніхто не з’яднаўся ніколі, Пакуль яго сэрца не зведала болю калючак долі, Пакуль не пачасціўся на сто зубоў грабянец, Да локанаў прыгажуні дакрануцца не меў ён волі.

* * *

Мы выйшлі чыстыя з нябыту, і свет нас апаганіў, Прыйшлі да радасці іспыту, і свет нас апаганіў, І апалілі слёзы сэрцы нашыя агнём, І за жыццё зямную мыту сплацілі без ваганняў.

* * *

Сто дамоў бы крывавы паток майго сэрца знёс, Толькі болей дамоў ад маіх можа згінуць слёз. Вейка — жолаб жальбы, па якім мая кроў сцякае, Толькі вейкі звяду я — патопам нізрынецца лёс.

* * *

Шкада, з далані выцякае жыццё трапяткое, Смерць многія сэрцы спыняе крывавай рукою, Яшчэ з таго свету вясцін аніхто не прынёс, Дык дзе ён, вандроўнік, здароўе яго якое?

* * *

Як дзіўна гэты караван жыцця праходзіць, Шчаслівы міг у тлуме забыцця праходзіць, Навошта сум па новых днях, вінар,— Нясі віна, бо ценем ноч быцця праходзіць.

* * *

Хто дол стварыў, спадобіў неба даху, Трымае смутак сэрца ў вечным страху, Шмат поўняў твараў і рубінаў губ Схаваў ён пад зямлёй і ў скрыні праху.

* * *

Сонца вечнага рання — гэта каханне, Птушка лугу світання — гэта каханне, Слодыч — не толькі адчай салаўя, Смерць сустрэць без вагання — гэта каханне.

* * *

Дакуль жа будуць у жыцці фалынывасць і мана? Дакуль вінар жыцця віно мне будзе чэрпаць з дк Віною хітрасць і падступнасць, што жадаю Я рэшту дзён лінуць на дол, нібы глыток віна.

* * *

Разбіў мой збан з віном без дай нагоды, о Божа! Ты зачыніў мне браму асалоды, о Божа! Віно пунсовае ты выліў на зямлю, Праклён мне, ці не п’яны ты заўсёды, Божа!

* * *

Глык віна лепш ад царства Кавуса, За кароны Кубада і Туса, Ранні ўздых закаханага лепш За малітву двурушнага хлуса.

* * *

Каханая, збан з піялой узнось, нібы хвалу, Кружыся каля ручая, ўся ўдзячная святлу, Бо гэты небасхіл красунь — саперніц поўні Ператвараў па сто разоў то ў збан, то ў піялу.

* * *

Віначэрп, калі вокала мора жуды, Уцякаць ад сябе з гіблым сэрцам куды? А мудрэц, быццам посуд няведання поўны, Толькі вып’е глыток — і стае на гады.

* * *

Сябры, як разам нас збярэцца многа, Давайце цешыцца красой адзін з другога, Мяне, як магаў, абнясуць віном, Згадайце добрым словам: быў нябога.

* * *

У пыл і прах насельнікаў магіл Ператварыў няшчадны небасхіл. Што за віно: аж покуль Судны дзень той, Хоць нешта зразумець не маюць сіл.

* * *

Хаям, таго саромеецца лёс, Хто прамяняў на смутак радасць кроз, Смакуй віно пад гукі лютні з чары, Пакуль на чару камень не падрос.