Rubaji, Chajam Amar - читать онлайн

Rubaji

Chajam Amar

Поэзия

поэзия

1989 г.

5.00 + -

рейтинг книги

Шрифт:

Амар Хаям

Рубаі

Пераклаў з фарсі-кабулі Рыгор Барадулін

Мінск, «Мастацкая літаратура», 1989.

* * *

Каб ганчарам, што смела месяць гліну, Вярнуць здаровы клёк хоць на хвіліну,— Не білі б, не давалі б аплявух, Бо гэта прах бацькоў з зямлі ўспаміну.

* * *

Гэй,

светам недасведчаны нябога, Ты з ветру сам і ўся твая трывога. Мяжа твайго жыцця — цэнтр двух нябытаў, Тлен у табе, вакол цябе нічога.

* * *

Калі я п’ю віно да рання — я такі, Нявольнік п’янства і кахання — я такі, Сваю выказваць думку кожны мусіць, Сам ведаю сябе дазвання — я такі.

* * *

Не цешыў чыстага віна арык, Пакуль да горкай чары я не звык, На хлеб бяды не сыпаў соль адчаю І з сэрца са свайго не еў шашлык.

* * *

Усіх, хто хоць міг быў у гэтым жыцці, Чакае жывая чарга ў небыцці, У царстве зямным вечна жыць немагчыма, За намі наступныя прыйдуць пайсці.

* * *

Паўз краму ганчароў я ўчора йшоў, Штукарылі яны з зямлёю зноў. Сам бачыў, ім не ўбачыць, бо сляпыя,— У даланях трымаюць прах бацькоў.

* * *

Болып чым у ружы прыгажосці ў вас. І вы страйней за кіпарыс якраз. Не ўцямлю я, нашто тварэц зрабіў вас У кветніку акрасаю акрас.

* * *

Юнацтва кніга пройдзена без гора, І свежасць весніх дзён была учора, І птушка радасці, ёй маладосць імя, Ці сядзе зноў хоць на плячо дакора?

* * *

О неба, што з табой, ты бачыш скнар, Ім лазню, млын, павець даеш як дар, А ў шчодрага бярэш кусок апошні Ў заклад, каб мог ён плюнуць небу ў твар.

* * *

Цюльпаны і трава вітаюць ранне, Здагадваюцца, хутка іх не стане. Мы будзем піць віно і кветкі браць, Пакуль наўкол квітненне, красаванне.

* * *

Стары заезны двор, што светам нараклі, Магільня рання і змяркання на зямлі, Стол, што знясіліў 800 Джамшыдаў, Злы дол, дзе 100 Бахрамаў свой спачын знайшлі.

* * *

Прыйшоў — багацця небу не прынёс, Знік — хараства не прыбыло ў нябёс. Нашто былі прыход мой і знікненне, Ніхто не змог мне растлумачыць лёс.

* * *

Сяброў увагай не здзіўляй знарок, З сучаснікамі размаўляй здалёк. Той чалавек, каму ты цалкам верыў, Ён вораг — розуму давер свой зрок.

* * *

Віно збівае пыху недарэку І расслабляе кайданы спрадвеку, Ібліс віна як вып’е, адаб’е Дзве тысячы паклонаў чалавеку.

* * *

За царства Джама даражэй чарапок ад збана, За страву Мар’ям даражэй мне паспытак віна, І ранішні выдых з грудзей п’янюгі Мне ўцешней за стогны Абу Саіда здаўна.

* * *

Бутон раскрыецца, абуджаны світаннем, Зірне на ружу салавей з замілаваннем, Дык сядзьма ў засень руж, бо ружы зноў і зноў Усыплюць дол, а мы ўжо тленам станем.

* * *

Каханая, што засвяціла зоры Маіх пакут, сама ў няўцешным горы, Ці ж маю права лекі здабываць Я сам сабе, калі мой лекар хворы?

* * *

Віном і ружамі з краямі кубак поўню З той, што абліччам паўтарыла поўню, І піў, і п’ю, і буду піць віно, Пакуль жыву, пакуль сябе я помню.

* * *

Гэй ты, што дзень і ноч у мітусні, Не думаеш ані аб Судным дні, Прыйдзі ў сябе, нарэшце, хоць на момант, Як час гаворыць з іншымі, зірні.

* * *

Пакуль наш лёс на клопат малады, Віна сягоння вып’ем без бяды, Бо неба гэтае ў сваім вярчэнні Не дасць нам потым і глытка вады.

* * *

А мэта усяго тварэння — мы, Вачэй спазнання азарэнне — мы, Круг свету гэтага, нібы пярсцёнак, Дзе лепшы камень без сумнення — мы.

* * *

Я хворы, дух мой змучаны да дна, Калі не п’ю віна, мне смерць відна, І дзіва, чым я толькі ні лячыўся, Усё мне шкодзіць, апрача віна.

* * *

Ідзі і сып на голаў прах нябёс, Віно смакуй сярод абранніц кроз, Час не марнуй на клопат, на дакоры, Той не ўваскрэс, хто перажыў свой лёс.

* * *

Яны, што ў бездань мудрасці зірнулі, Святлом для іншых сталі ў тлумным гуле, Не выбіліся з гэтае начы, Панаказалі казак і заснулі.

* * *

Сёння ўлады не маеш над заўтрашнім ты, Роздум твой пра яго — гук надзеі пусты, Гэты міг не згубі, калі сэрцам разумны, Бо не вечная рэштка тваёй тлумнаты.

* * *

Агідны я ў сваіх грахах, пра гэта знаю сам, Ды ідалам я не ўздымлю ў кумірнях фіміям І раніцай, канаючы з пахмелля, Віно шукаю і красунь, а не мячэць і храм.

* * *

Хоць ісціна ля нас праходзіць міма, Ды жыць адным сумненнем немагчыма. Лепш чару з рук не будзем выпускаць, На свет глядзець вясёлымі вачыма.

* * *

1 2 3 4 5 6 7 8

Комментарии: