Сад Замкнёных Гор
Шрифт:
Праўда пакуль што можна было казаць толькі пра Сэйну. Маё становішча было даволі пагражальным.
Магчыма пераломаная нага распухла. Да вечара я не варушыўся, чакаў калі пачне дзейнічаць Сьпіральная Замова вешчуна-настаўніка. Аднак, колькі я не стараўся сябе ўвесьці ў транс, каб пачуць яе і аддацца ёй ва ўладу, акрамя далёкага, тагаіснага мармытаньня нічога не пачуў і не адчуў. Відаць фізычнай і духоўнай энэргіі за апошні месяц было
Кульгаючы я назьбіраў параскіданыя пасьля падзеньня рэчы, пасьля выбраў зручнае месца для вогнішча — у глыбі выбаіны быў утульны грот. Я прыкрыў уваход у яго вялікім мэталічным шчытом — абломкам «зорнай птушкі». Больш нічога прыдатнага для майго побыту зь разьбітага карабля я не знайшоў. Праўда я паклаў сабе ў кішэню плястыкавы шарык, вельмі падобны да тых, якія захоўваюцца ў нашых відэатэках. Калі іх прасьвяціць, то можна ўбачыць прыгожыя фотаздымкі. Але ў Садзе я ня меў патрэбнага прыстасаваньня. Мяне турбавала болей важнае пытаньне — як працягнуць чатыры-пяць дзён, пакуль Сэйна трошкі ачуняе, каб я мог хаця б на пару гадзін вярнуцца ў Сад, для збору прадуктаў, паліва, і сказаць ёй, каб перанесла «базу» бліжэй да расколіны. А пасьля можна было і на гэтых дзікіх схілах пасадзіць трывалыя да марозу расьліны. Тут, хоць нямнога, але была вада. Можна прынесьці глебы. «Каланізацыяй зьнешніх схілаў пачнецца ажыўленьне ўсёй плянэт», — паўставалі перада мной грандыёзныя плян будучыні.
Усю ноч я прымушаў сябе шкадаваць дровы і алейныя дыні. Мароз прабіраў настолькі, што я глухнуў ад стукату ўласных зубоў. За ўсю ноч ня змружыў вачэй. Ледзьве дачакаўся раніцы, каб выпаўзьці на сонца. На адагрэтай каменнай нішы я падсілкаваўся халоднай тушкай труса і імгненна заснуў, расьпешчаны цяплом і сытасьцю. У сьне я пачуў ужо прывычны голас майго настаўніка-вешчуна, які шаптаў Сьпіральную Замову.
Пад вечар, калі я прачнуўся ад холаду, убачыў, што пухліна на назе спала, хаця цалкам устаць на гэтую нагу ня мог.
Усю наступную ноч я ўжо змагаўся ня толькі зь марозам, але і зь няўтольным голадам. Пасьля дзеяньня Сьпіральнай Замовы, я заўжды, да сьмерці, хацеў есьці. І ня мог сябе стрымаць. Амаль увесь астатні, разьлічаны на тры дні, запас ежы быў мною зьнішчаны. Дзіва-Замова, што павінна ўсюды і заўсёды ахоўваць нашых супляменьнікаў, — сакрэт і вынаходніцтва нашых шаманаў, якое выклікала жах і ўнушала вялікую павагу ў іншых народаў, цяпер саслужыла мне мядзьведжую паслугу — застаўшыся без правіянту, я мусіў рушыць назад на некалькі дзён раней, што магло кепска адбіцца на здароўі Сэйны.
Але ня так проста было падняцца па заледзянелай каменнай штольні, па якой я «зьехаў» колькі дзён таму. Я не разьлічваў, што слой ільда будзе не дастаткова тоўсты для таго, каб выкрамсаць зь яго прыступкі, а камень быў настолькі цвёрды, што ніяк не хацеў паддавацца лязу. Раз за разам я настойліва спрабаваў выбіць нажом кавалак скалы, але ня мог зрабіць добрую зачэпку ні для рук, ні надзейнае апірышча для ног. Зрываючыся, я зноў і зноў калаціў нажом па чорным чэраву «штольні». Я не жадаў прызнаваць безвыходнасьць свайго становішча.
Неўзабаве скончыліся дровы, пасьля згасла апошняя алейная дыня. Па начах я цярпеў страшэнны холад. З кожным днём адчуваў, што слабею.
Праз тыдзень фізычных і душэўных сілаў мне хапала толькі для таго, каб адкрыць вочы і выпаўзьці на сонца.
Затым я перастаў усьведамляць, дзе знаходжуся, шэпт старэйшага вешчуна стаў бясконцым. Я часта назіраў зь боку сваё цела. Скурчанае, скарчанелае яно доўга, нерухома ляжала ў глыбіні грота.
Аднойчы я ўбачыў сябе распластаным на краі нішы. Сонца ўсьміхалася маёй жа сумнай усьмешкай і, зьбіраючы ў малінавы мяшок бэзавыя калосьсі, сядала за шэрую пустэльню.
На імгненьне мяне сагрэла думка: Сэйна дачакаецца новага госьця, зь якім яны падзеляць яблык Оярэт-Са…
Нада мною — чорнае бязьмежжа. Там, у сусьветнай глыбіні ўспыхвае брукаванка Вечнага Шляху.
І, можа, анікога не было?
Не было Руаты.
Не было Ўпляйка.
Не было Оярэт-Са Кіфандоарвай-Міца, філёзафа са сьметніка і яго тэорыі.
Не было вузкавокага карліка.
Не было ні злоснага Раншая, ні закаханага ў свой почырк Мазея.
Не было Сэйны.
Не было Саду…
Не было Сонца…
Толькі сьцены, сьцены, шэрыя сьцены.
Я ішоў па сутарэньнях.
Я ішоў зь сутарэньняў.
Я ішоў да зор…