Сад Замкнёных Гор
Шрифт:
Я кінуў у трымтлівы малюнак камень, але ён упаў на зямлю. Відавочна, Брама сама перакідвае «госьця» у пячору, і я ня ведаю і наўрад ці даведаюся, як яна адкрываецца.
«Ды пайшло ўсё да д’ябла, — сказаў я сам сябе, — калі продкі прыдумалі такую канкурэнцыю, то значыць ім гэта было трэба. Навошта я буду ісьці супраць продкаў? Хай будзе як будзе, чые сурокі мацнейшыя, той і застанецца тут жыць. Я сябе забіваць не хачу!»
З такім цьвёрдым перакананьнем я пайшоў да паляны, дзе мяне ўжо чакаў мой сьмяротны
Сонца, як і ўчора, сядала за пік высокай гары. Цямнела хутка.
Раншай падклаў дроў у вогнішча, і па паляне пабеглі жвавыя водбліскі. Агонь быў паміж мной і «садаўнічым». Дрэвы, асьветленыя полымем, быццам выступілі зь цемры за сьпінай кожнага, як фантасмагарычная каманда падтрымкі. Мы стараліся не глядзець адзін аднаму ў вочы. Маўчалі, назіралі, як чырвоныя гарачыя языкі падземных галодных псоў выскокваюць на паверхню і пажыраюць драўляныя косткі… Іскры, нібыта пырскі пунсовай сьліны, давяршалі акудную карціну вечара на паляне.
Над Садам павіс тонкі месяц.
— Пара, — прамовіў Раншай і дастаў з-за халявы нож, што дзіўным чынам нагадваў той жа маладзік, устраміў у зямлю і адышоў на пару крокаў. — Час працуе супраць некага з нас.
Я ўзяў нож. Гэта быў цяжкі, груба выплаўлены цясак, хутчэй зроблены для сячэньня, чым для рэзкі. «Цяжкавата такім сябе абяздушыць», — падумаў я і рэзка кінуў яго ў глыб Саду.
— Ня буду сябе забіваць. Раз мы апынуліся ў такой сытуацыі, няхай усё вырашаецца само па сабе.
Твар Раншая пазмрачнеў.
— Увогуле ты маеш стопрацэнтную перавагу, — сказаў я, — у мяне няма аніякіх шанцаў. Я ніколі не займаўся садаўніцтвам. Нават маю алергію на некаторую садавіну. З твайго боку, было б высакародна даць мне пражыць апошнія дні ў прыгажосьці Саду. Я дапамог бы апрацоўваць яго.
— Кожны павінен апрацоўваць свой Сад! Але на жаль мы ня ведаем, ці ня хочам ведаць дзе заканчваецца свой Сад і дзе пачынаецца Сад іншага, — прамовіў Раншай праз сваю сумную ўсьмешку.
— Аднак я дайшоў, я стаў варты, каб патрапіць сюды, каб наталіцца райскаю кунегаю, што ёсьць тут. Я варты!
— Ты чужынец і даваў мне слова…
— Я прасіў час каб падумаць. І я падумаў…
— Я ведаў, што ты не захочаш сябе забіваць. — сказаў Раншай пасьля доўгай паўзы. — Не было ніводнага героя, які б згадзіўся сябе проста так забіць. Героі ня здатныя на гэта. Ты разьлічваеш на двубой.
— Навошта двубой, мы можам жыць у розных частках Саду. Пераможца пахавае слабейшага.
— Гэта таксама двубой. Але я ня згодны на яго. Я не зьбіраюся ні ў чым саступаць чужынцу! Я тут гаспадар! — апошнія словы Раншчый пракрычаў.
Тут жа з-за дрэваў, што цямнелі за маёй сьпінай выступілі тры страшыдлы. Двое зь іх яўна былі мужчыны, вельмі ваярскага выгляду з шырокімі плячыма і моцнымі жылістымі рукамі і адна жанчына. Я адразу пазнаў Адэльжу, сьветлавалосую жардзяйку, якая калісьці білася з Руатай за права мяне павесіць. Я ведаў, што пасьля яе паразы ад Руаты, Вялікі Бургамістар, які згубіў тады палову свайго нажытку, ня проста выгнаў яе з гораду, але паўсюдна рабіў ёй перасьлед. Помсьлівасьць бургамістра, відаць і прывяла яе ў пастку да Раншая.
Дзіўна, што рухі мужчын і жанчыны былі сынхроныя, быццам імі, як марыянэткамі, адначасова кіравалі празь нябачныя ніткі. Вочы іх былі недарэчна скошаныя, нібыта яны мяне ня бачылі! Галовы ў іх ненатуральна трэсьліся, пасмы даўно нячэсаных валасоў зьвісалі бруднымі лахманамі. Калі яны падышлі бліжэй, я заўважыў на іх скуры чорныя плямы прагніласьці, рэзкі непрыемны пах ударыў у ноздры.
— Я ненавіджу самоту. Для каго я садаўнічы? Для людзей? Для сябе? Я стаміўся ад самоты. Калі не магу быць з людзьмі, то я магу зрабіць сурагат людзей! Аднойчы сюды трапіў госьць родам з Чырвоных тунэляў. Ён расказаў мне, што яго старэйшыны могуць паднімаць мёртвых. Я пачаў экспэрымэнтаваць. Ты можаш бачыць вынікі маіх практыкаваньняў, — ён сумна ўсьміхнуўся.
Падабенства гэтай усьмешкі зьявілася на тварах зомбі. Выцягнуўшы наперад свае «скурчаныя» сукаватыя рукі, яны ішлі проста на мяне. Я рвануўся ў цемру. Вылюдкі адначасова кінуліся, як быццам іх хтосьці ззаду штурхануў. Іх рух быў настолькі стрымгалоўны, што адзін зомбі пасьпеў схапіць мяне за пятку правай нагі. Пасьля яны перакулілі мяне і ўселіся на маіх грудзях. Я задыхаўся ад цяжару і смуроду іх целаў. Як мог, я вырываўся, але сілы былі няроўныя.
— Задушэце яго, — загадаў Раншай.
Адначасова шэсьць рук пацягнуліся да маёй шыі.
— Толькі акуратна, мне ён спатрэбіцца.
Што ж, гэта мы праходзілі. Я зноў пачуў словы Сьпіральнае Замовы, якую прамаўляў у кутку маёй сьвядомасьці наш стары вяшчун. Збоку я ўбачыў сваё распластанае цела, на якім сядзелі тры пачвары. Я кружыў над верхавінамі дрэваў, як начная птушка, ці, магчыма, наадварот, сваімі думкамі я раскручваў паляну. Вось у віраж паляцела вогнішча, за ім Раншай са сваёй усьмешкай, якую можна было разгледзець асобна, вось шчэрацца падгнілыя зомбі, лятуць чарадою дрэвы.
Гульня ў вобразы-круцёлкі забаўляла мяне.
«Тваё цела здранцвела і чакае цябе, — прамовіў стары вяшчун, — не захапляйся свабодаю безважакасьці, ты мусіш вярнуцца…»
Я раскрыў вочы, убачыў над сабой заклапочаны твар Раншая, ён нешта мармытаў, відаць старажытную замову, бесталкова мяў мне плечы, пляскаў далоньмі па шчаках. Я ледзьве стрымліваўся, каб ня даць яму ў адказ. Хаця, па «вяртаньні» у сваё цела, я адчуваў вялікую слабасьць у руках і нагах.
Непадалёк, як застылыя статуі, стаялі зомбі.