Таямнічы надпіс
Шрифт:
Надакучыла аднаму ляжаць, прыслухоўвацца да болю ў назе. Падвярнуў яе, няўдала скокнуўшы.
Каця, Мая, Дзіма і Вася падсунулі свае крэслы бліжэй да ложка, на якім ляжаў Паўлік.
— Паўлік, — сказала Мая, — мы хочам правесці ў цябе збор звяна.
— А што здарылася?
— Трэба разабраць Васевы паводзіны, — уступіла ў размову Каця. — Паспеў двойчы вызначыцца. Двойку па геаграфіі зарабіў і дзяўчыну на вуліцы з ног збіў.
— Я не чапаў яе, — вымавіў, гледзячы сабе пад ногі, Вася, — яна сама
У гэты самы момант у пакой нечакана ўвайшла дзяўчына. Убачыўшы яе, Вася адразу ж ускочыў з крэсла і схаваўся за спіну Дзімы.
— Што гэта вы так расшумеліся? — загаварыла дзяўчына. — Вы ж мне перашкаджаеце. А хто там хаваецца? — спытала яна, заглядваючы праз плячо Дзімы. — А-а, стары знаёмы…
Вася імгненна сарваўся з месца і знік за дзвярыма.
— Пачакай! Я хачу з табой пагаварыць, — дзяўчына выйшла з пакоя следам за Васем.
— Хто гэта? — спытала ў Паўліка Мая.
— Наша новая суседка. Я забыў вас папярэдзіць, яна рыхтуецца ў кансерваторыю, а мы ёй перашкаджаем.
— А з Васем яны, аказваецца, знаёмыя. Толькі незразумела, чаго гэта ён ад яе ўцёк, як ашалелы? — са здзіўленнем сказала Каця.
— Я лічу, — зазначыла Мая, — што мы павінны строга папярэдзіць Васю за двойку па геаграфіі.
— Цікава, а як ты збіраешся яго папярэдзіць? — з іроніяй спытаў Дзіма.
— Вымову ўляпіць, вось як!
— Ну, тады ўляпі гэтую самую вымову і сабе.
— А пры чым тут я?
— Пры тым, што ты павінна была з ім, як з адстаючым, займацца. — Дзіма так расхваляваўся, што нават крэсла адкінуў убок. — Трэба і яе абмеркаваць, — звярнуўся ён да Паўліка і Каці,— таму што яна не выканала нашага даручэння!
— Так, не выканала. Не буду я з Васем займацца, — выпаліла раптам Мая.
— Вось бачыце! — узрадаваўся Дзіма. — Яна ва ўсім вінаватая.
— Я ніяк не зразумею, што адбываецца? — Паўлік прыўзняўся ў пасцелі, але адразу ж са стогнам апусціўся на падушкі.
— Ляжы, ляжы, Паўлік, — кінулася да яго Каця, — табе нельга хвалявацца. Можа, ты ўсё ж растлумачыш, што там у вас з Васем здарылася? — звярнулася яна да Маі.
— А што я магу зрабіць, калі ён не хоча вучыцца… Прыходжу да яго, а ён альбо мадэль майструе, альбо ў кіно збіраецца.
— Трэба было яму растлумачыць, — зноў заступіўся за Васю Дзіма.
— А што яму тлумачыць, — загаварыў Паўлік, — не маленькі, сам павінен разумець. І Мая правільна зрабіла, што кінула да яго хадзіць.
— І гэта гаворыш ты? — абурыўся Дзіма. — Звеннявому варта было б разважаць інакш.
— Паўлік правільна гаворыць, — падтрымала звеннявога Каця.
Раптам у дзвярах зноў з'явіўся Вася.
— Дзе яна? Я ўспомніў. Гэта ж на яе я тады наляцеў, калі за мячом гнаўся.
— А пра двойку ты памятаеш? — спытаў Паўлік.
— Падумаеш, дробязь. Вядома, памятаю.
— Значыць, дрэнна
— Не возьмеце? — устрывожыўся Вася. — Чаму?
— Мы не будзем браць у падарожжа двоечнікаў. Табе летам давядзецца займацца, навёрстваць дрэнна засвоены матэрыял.
— Як жа так! — з крыўдай у голасе сказаў Вася. — Я ж усю зіму рыхтаваўся да гэтага падарожжа.
— Давайце прагаласуем. — Паўлік быў няўмольны. — Хто за тое, каб…
— Пачакайце, сябры, — загаварыў Дзіма, — ці не занадта строга мы падыходзім да Басі? Хіба вы не ведаеце, што вучань нашай школы выратаваў ад смерці дзяўчынку? Гэты вучань — Вася!
— Ой, дзяўчынкі! — Каця падбегла да Басі.— Якая навіна! Вася, гэта праўда?
Але Вася, апусціўшы галаву, маўчаў.
— Якія мы табе дзяўчынкі? — абурыўся Дзіма. — І чаго ты ў яго пытаешся, — кіўнуў ён на Васю, — так ён і прызнаецца!
— А на якой вуліцы гэта адбылося? — пацікавіўся Паўлік.
— Так, так, раскажы, як гэта ўсё здарылася? — дзяўчынкі пачалі тармасіць Васю, але ён па-ранейшаму маўчаў, толькі кончыкі вушэй пачырванелі.
— Ну чаго вы да яго прычапіліся, — зноў заступіўся за Васю Дзіма, — самі бачыце, саромеецца чалавек. Не будзе ж ён сам пра свой подзвіг расказваць.
— Тады ты раскажы, калі ведаеш.
— Я? А што я магу расказаць? Ішлі мы, значыць, з Васем па вуліцы… па вуліцы… Як знарок назва з галавы вылецела…
У дзверы гучна пастукалі, і ў пакой увайшла жанчына з сакваяжам у руках.
— Хто тут хворы?
— Вось ён. — Каця паказала на Паўліка і падсунула крэсла. — Сядайце, калі ласка.
Доктар уважліва агледзела нагу Паўліка.
— Дзе ж гэта з табой здарылася? — спытала яна ў Паўліка.
— Проста няўдала ступіў.
— А ведаеш, хлопчык, — доктар уважліва паглядзела на Паўліка, — я цябе недзе бачыла. Вось толькі не памятаю дзе… Вось рэцэпт… Праз тры-чатыры дні будзеш здаровы. Ану, устань, прайдзіся.
Паўлік падняўся і, моцна кульгаючы, зрабіў некалькі крокаў.
— Дык гэта ж ты!.. — раптам радасна ўсклікнула жанчына, прыціскаючы Паўліка да сябе. — Цяпер я цябе пазнала. Гэта ты выратаваў маю дачушку. Нарэшце я цябе знайшла!..
— Прабачце, доктар, — пачала Каця.
— Мяне завуць Марыя Паўлаўна.
— Прабачце, Марыя Паўлаўна, але вашу дачку выратаваў не ён, а вось гэты хлопчык. — І Каця паказала на Васю.
— Няўжо? — Марыя Паўлаўна разгублена падышла да Басі.— Ты?
— Не… не я, — Вася нарэшце падняў галаву.
— Дзіма, што ж гэта такое? — Каця неўразумела паглядзела на Дзіму.
Цяпер ужо і ён сарамліва апусціў галаву.
— Я так сказаў таму, што хацеў, каб вы даравалі майму сябру. Я не ведаў, хто сапраўды выратаваў дзяўчынку.