Убырлар уянган чак
Шрифт:
– йд, барып карыйбыз! – дип ычкындырдым.
– Нфислргме?
– йе. Йортларына.
– Хзерме?!
– йе.
Айрат миа серсенеп карады.
– Юк, – диде аннан со, – Хзер пычрак. Иртг барырбыз.
Мин елмаеп куйдым.
– лкннр д урманны тикшереп чыгарга ыенганнар иде, – диде ул аннан со, з куркаклыгына пл эзлгндй, – Ягырлар башлангач, тукталып тордылар.
– ниг Нфислрне й тбсен тикшермилр? Анда менрг ягыр комачауламый ич.
Айрат инрен ген сикертеп куйды.
– сине менеп караганы юкмы? Иптш малайлары белн?
Айрат баш
– Ишеклре бикле.
Мин трттерерг булдым:
– Узган й кнбагыш урлаганны оныттымы? Колхоз амбарыннан?
– Монда йозак икенче трле. Без ачалмадык.
Мин сзне двам итеп тормадым. Айрат белн ик кп этлек эшлгн бар, шуа мин бер нрсне яхшы белм – безне алда ачылмый торган йозак юк. ле аны куркуына басым ясап гарьлндерсем килмде.
Кн болытлы булгангамы, карагы тиз тште. Нфислрне чарлагына мен телге кчле булса да Айратны ризалыгы булмагач, мин ныкышып тормадым. зем ген барырга шрлдем, лбтт. Ни ген йтс д, уен эш тгел, чынлап та убыр-флн булып куюы да бар. Аннан со, бре мазар булса да… Кем кулыннан лс д яхшы тгел бит инде…
Карагы тш башлау белн безне арттан чыгып кычкырдылар:
– Балалар, йокларга вакыт!
Без Айрат белн верандага урын йдек. Озак кына сйлшеп яттык та иртг Нфислрне чарлагына менрг сз куешып йоклап киттек.
Тн уртасында мин кемнедер елаганын ишеттем. Ул веранда трзсен кага иде бугай. Торырга иренеп йокылы уяулы килеш озак кына тылап яттым. Ул тшк д, нг д охшаш, тик кыз бала тавышы аерма-ачык ишетел иде:
– Кертегез мине, зинар… лак итмгез! – дип ялварды ул, – Мин бит бер гонасыз ан иясе. Бер кемг д бер зыяным тигне юк. Зинар лак итмгез…
Мин бу тавышны зглнен тзлмич иренеп булса да башымны ктрдем. Кзем ачылмаган иде ле. м йокыга вреп тагын мендрг чумдым.
– Илам, син д кайтты мени?! – диде теге тавыш шундук мине танып, – Илам, зинар чен миа кара ле. Мин бит сине сагынып килгн идем. Кара инде миа зинар чен… Мин бик авыр хлд, ярдм ит син, дустым. Крше кызына бер ярдме жлме?!.
Мин кндез ярыйсы ук арыганлыктанмы, телсм д башымны ктр алмадым. Дресрге, мин земне торып утырган, трз янына килеп теге кызны таныган м аны ишектн керткн итеп тойдым. Барсы да нкъ ндге шикелле кренде. Лкин моны барсы да тш булып чыкты м мин бер мизгел тг ул тавышны яадан ишеттем:
– Илам… Керт мине з яныа…
Мин ул тавышны кемнеке икнен д таныдым хтта. Бу безг й аша гына торган Злиф иде. Аны йзен д аерма-ачык кргн кебек булдым. мма мен-мен торып ишек ачам дигнд, кабат йокыга талдым. Гя, ниндидер кч миа урынымнан кузгалырга ирек бирми иде.
– Илам… Илам… – дип ялынды аман теге тавыш.
Мин башымны ктрмич ген аа авап бирдем:
– Злиф!.. Нрс булды сиа, Злиф?..
Аны тавышында сенеч чаткысы кабынгандай тоелды:
– Син мине таныдымы, Илам?! Ач, дустым… Бер ген кара миа…
Злифне беркайчан да “дустым” дип дшкне юк иде бугай, дип уйладым мин. Ул рвакыт Илам гына ди торган иде. Шулай да ачарга кирк. Благ тарганда кеше нинди ирк исем белн атамас. Ачарга кирк. м мин тагы йокыга киттем. Тик шунда ук трз рамын тырмап кычкырдылар:
– Иламм!..
Мин калкынып куйдым да торып басарга, кзлремне ачарга кч тапмадым. Ниндидер кошны канат какканы ишетелде. Башкача бернинди д тавыш ишетелмде.
Иртгсен кояш калку белн уяттылар. Айратка рхт, ул шундук сикереп торды да юынырга чыгып китте. Мин уянгач та башны ктрерг иренеп яттым. Авылны и алама ягы шул инде аны, киркс-киркмс д иртн иртк торырга мбр буласы. Бары тик Айрат кереп:
– Нишлп ятасы, шр ялкауы!– дигч кен кчк сйрлеп юынырга чыгып киттем. Харап инде, авыл эшчне булып нрс майтаргандыр.
Юынып керг, кеф ктрел тште. Айрат белн тиз ген чй чмердек т картыйларга йгердек. Картый инде кпер башына итеп кил иде. Олы кеше булса да йоклап ятмаган, бездн иртрк кузгалган. Безг чапырыш йд яшгн Наил д киенеп-тзнеп нисе белн кайдадыр китеп бара.
– Кайда юлландыгыз болай та белн?– дип каршылады картый аларны, – Районга-флн тгелдер бит…
– Мен, больницага барабыз ле… —Наилне нисе кефсез иде, – Кызны муенында ниндидер эз бар. Убыр-флн булмасын дим.
Наил оялып башын тбн иде.
Картый кызны муенына кз салды да сорап куйды:
– зе нрс ди со?
– Черки тешлде ди…
Мин пырхылдап клеп ибрдем. Кызларны муенындагы андый эзне нрсдн барлыкка килгнен яхшы белбез без. Тшеп калган егет тгелбез.
Наил миа кз сирпеп алды да кып-кызыл булды. Тел кычтып тора иде, бер сзсез кала алмадым:
– Ул черкине исеме ничек со?
Картый миа сынаулы караш ташлады да сизелер-сизелмс кен елмаеп куйды. Аннан со, Наилне муенын ентеклбрк караган булды:
– Юк, Хдич килен, баланы келен яралап йрм, – диде катгый итеп, – Убыр болай тешлми ул. Кычытканга-флн чагылгандыр…—м кызга борылды,– Мал куганда егылган идеме лл?
Наил кыяр-кыймас кына баш какты.
– Мен шуа охшап тора шул…—диде картый, кызны итклп алып, – йд, балам, кайтыйк.
– Рхмт инде, Фатима тткй, – дип Хдич апа аа иярде.
Без Айрат белн йг йгердек. Кич ягыр коеп яуса да тне буе иллгнгме, ир коп-коры иде. Мин ниг итек киеп чыкканыма кенебрк т куйдым. Лкин Злифлр янына итг барсы да онытылды. Аларны капка тбенд буылып ташланган биш сарык ята иде. Тир-якта бернинди эз д кренми. Хер, блки, тнл д ягыр сиблп алгандыр. Лкин сарыкларга бернинди д убыр ябешмгне кн кебек ачык иде. рхлд, мин укыган китапларда дрес язылган булса. Сарыкларны барсыны да муены чйнп ташланылган. Минем моны ише хллрне узган йлрд д кргнем бар, м аны бре эше икнен яхшы белм.
– Бре булырга тиештер, – диде Айрат минем уйларны сизеп торган сыман, – Элек т булгалады…
Ул арада крше-клн ыелып китте. Кем сарыгы икнен шундук танып, Злифлрне ишеген шакыдылар. Эндшче булмады. Трзг ябештелр. Аннан со кемдер йлрен кереп урап чыкты да, беркем д юклыгын хбр итте.
– Кайда киттелр икн? – дип баш ваттылар, – Блки, алар да йд кунарга курыкканнардыр.
Тиздн мал врачы килеп сарыкларны ат арбасына салды да лт базына алып китте. Монда кызык бет белн мин картыйны сарыкларын карарга йгердем. Ачкыч булмагач, койма ярыгыннан карарга туры килде. Барсы да исн иде.