Убырлар уянган чак
Шрифт:
ти турында бер башлагач, йтеп бетерим инде, ул зе ятим скн, шуа кр минем чен зелеп тора, нрс телсм – шуны трг зер. Хер, болай дип йтем бик к дрес тгел, ул вакыты белн мине рлп т, брглп т ала. Болай гына, тилрч ген. Андый чакларда минем д бик т тртипле, бик т акыллы малай буласым килеп кит. Тик мин тине белм, ул бер кайчан да тртипле малай булмады, я язарга ярамаган нслр турында язып, ни йтмешли, карьерасын терде, я бтенебезне д бер тиенсез калдырып китте д… зу-ур акча алып кайтты. Ул юкта кыен булды инде… Тик ул кайткач, мин сыйныфта и бай егет идем. Кызларны да, егетлрне д барсы да диярлек минем янда бтерелеп торды. Мактана димсгез шунсын да йтим, сыйныфташ бер
– Вампирдыр ул!
Айратны бу сзеннн мин тертлп киттем…
Колагымда кабат шул сз ягырады:
– Вампир…
Айратны бер сзе минд ме ягыраш алды.
Бу сз мине гаеплгн сыман ишетелде. Мин – ана карынында яткан сабый – ниемне канын имче. Мин – якты дньяга туган бала – мин – аларны кодртен суыручы” Мин – вампир. Алар злре д сизмич, бтен гомерен миа корбан ит… Ата-ана чен вампир – бала…
– Бре вампир була алмый…
Бу сзлр алдында мин кчсез идем…
Юк, вампирлар турында укыган язмаларда брег кагылган нрслр булмаганга гына тгел… Мин маймылдан аерылган бабаларыбызны з дошманын игч, аны канын дошманны баш сяген салып чмергнен д, сарыкны буган брелрне хайван тамырннан ылы кан эчкнен д бел идем. м мин зебезне затны, шжрлр буенча, баш бредн барлыкка килгнен д шиклнми идем.
– Бре вампир була алмый… – дип кабатлады Айрат.
“Бре убыр була алмый.” – дип уйладым мин д келемнн. Моа бернинди длилем д юк иде, тик мин бар аным белн ышандым —
Бре убыр була алмый!
Бре – бар булмышы белн – ерткыч.
Нибары ерткыч кына…
– Бре ген булса, ярый ла бит…– дип кабатлады картый, – Бре зебезнеке л ул…
* * *
Шрле урамы гына ле тынлыкка чумган кебек иде. Ктмгнд килгн сер хллрдн бары тик ул гына каза крер д, башкалар исн-сау калыр, бары тик безне урамда гына… безне урамда… вакытны, гомерне, яшне нилектн тукталып калганын беркем д крмс т, белмс т, сизмс т кебек иде.
Лкин барсы да башкача булып чыкты…
тиемне ниндиерк кеше икнен йткн идем инде. тилрне хлен иск алганда, аны алама дип булмыйдыр. рхлд, ул минем чен и зур кеше. Сизгнсездер инде, китапларны кп укуым да, мллрне матуррак итеп тзерг тырышуым да аа охшарга телдн. м сезг сер итеп кен шуны йтм, ул минем язучы булуымны телми. Имеш, язучылар бхетсез була, аларны канын ил, длт суыра.
Мин инде, иркен гаилд заллы булып скн малай, килчгемне нинди нрг багышлаячагымны белм, м ти биш куллап каршы килс д, “улым, юк белн маташма” – дис д зем телгн юлны сайлаячакмын. Чнки мин д почти аны кебек…
Мин д аны кебек… хис кешесе…
Минем Нфисне крсем кил иде.
Айрат миннн дрт айга ук блкй. Ул авылда яши м беркемне д сагынып кайтмаган. Шуа кр, урам буенда озак кына тарткалашып торырга туры килде. Ахырда ул бирелде м без Нфислрг киттек.
Шрле урамы гына тынлыкка чумган кебек иде, алай булмаган икн, бтен авыл тынып, яшдн туталып калган. Мин земне кешелре леп беткн чит планетаны бер авылыннан баргандай хис иттем. Авыл кичгег караганда да нык згргн иде.
Элек булса, трз тплрен басып сызгыру белн анда Нфисне башы кренер д бер мизгелдн ул йгереп чыгар иде. Бген алай булмады. Халим апаларны ишеген шакырга туры килде. Ул эчтн бикле иде. Ярты сгать чамасы дбердткч, аяк тавышы ишетелде д ниндидер хатын:
– Кем бар? – дип сорады.
– Безг Нфис кирк иде.
– Кем со сез?
– Илам.
– Айрат.
– Нфис монда тгел.
– Кайда со ул?
– злренд юк. Алар бит сезг кченеп килгн.
– Кем йтте?!
– Шулай сйлилр.
– Алар монда тгел.
– Кайда со?
– Белмим.
– Хлим апа, йтегез инде, Нфисне ничек табып була?
– Белмим. Эзлмгез аны.
– Хлим апа…
– Китегез, дим, моннан! м башкача килеп йрмгез!
– Хлим…
– Китегез, дим… Юкса…
Нфисне туган апасыннан мин мондый тупаслыкны ктмгн идем. Ничектер кыен булып китте. Аны:“Китегез моннан!”– дип кычкырганы колак тбенд озак ягырады. Ишек артында Нфисне апасы тгелдер, гомумн, анда адми зат тгел, Убыр зе торадыр сыман тоелды. Мин ачы итеп сгенеп, нфрт белн ишекк типтем.
– Нишлисез сез, малай актыклары!
Трз прдсе тартылып, Халим апаны башы кренг, телс кайсы кибетт сатыла торган “вампир теше”не чалбар кесмд икне иск тште д мин аны тиз ген авызыма алып каптым. Халим апа безне тиргп тагы нрсдер йтер чен авызын гына ачкан иде, мин “вампир тешлрен” ыржайтып аа омтылып куйдым.
Трз прдсе талгын гына з урынына кайтты.
Веранда иднен нрсдер егылды.
– лде бугай… – дип пышылдады Айрат.
– лсен!.. – дидем мин кырыс кына. м зем д куркып куйдым. гр чынлап та лгн булса… Нфисне апасы!..
Мин кинт килгн ярсу ташкынына бирелеп ишене дбердтерг тотындым. Халим апаны леме белн килешсем килми, аны кабат терелтсем кил иде. гр Айрат белгем килеп ябешмс, кпме шакылдатыр идем икн…
– Ул исн! —дип пышылдады Айрат, – Ишетсеме, н…
Мин колак салдым. Ишек артында нрсдер шаштырдый иде. Торып утырды булса кирк. Пышылдап кына ниндидер дога укырга тотынды.
– Салават йт, —дип алатты Айрат, —йд, киттек.
Урамда колакны ярырдай тынлык иде.
анда – бушлык.
Нфис кайда икн? – дип уйладым мин, – Исн микн ул…” м бген тнл кргн тшемне хтерлдем. Злифне трзг килеп ялынуы… Сарыкларыны буып ташлануы… злрене йд булмый чыгуы… Мин болар арасында ниндидер бйлнеш барлыгын тойган кебек булдым да келг шом йгерде.
– йд, Злифлрг барабыз!
Айрат миа серсенеп карады.
– Мин аны бген тшт крдем, – дип алаттым мин.
Айрат бтенлй туктап ук калды.
– Яныа кертене, аны коткаруыны тендеме? Трзг килеп?.. – диде ул ниндидер ачыш ясаган кебек, – Шулаймы?
Хзер мин аптырап калдым.
– Син каян белсе?
Айрат з гоманыны чынлыгына ышанырга телгндй миа бертын теклеп торды.
– Ул тшне мин д крдем.
– Булуы ммкин тгел!
– Ммкин икн шул.
– Димк, ул тш булмаган… Димк, Злиф чынлап та килгн безг…
– Белмим…—Айрат аз гына тынып торды, – Мин икенче кызны крдем…
– Кемне?
– Егетлр, килегез ле монда!