Убырлар уянган чак
Шрифт:
– ни! – дип илерде ул, – никем…
– Айрат! ушыа кил… Айрат, дим…
– Кит, дим… Китегез моннан! Шайтаныма олагыгыз! ниемне кайтарыгыз миа! ниемне!!!
Без ярсып крмклштек. Айрат миа кызганыч иде. Аны монда калдырсам да, зем белн стерсм д хлен берничек т иелйт алмыйм. тисе моннан ике ел элек кен ферма малларын коткарам дип янып лде. Хзер мен – нисе… Аны илереп кычкыруы анымны телгли, йргемне рнет.
– ибр мине! нием янында калдыр! —дип кси ул,– Миа хзер барыбер… Минем чен
Тик мин аны монда калдырырга телмим, дустымны югалтасым килми. Лгънтк юлыккан шушы авылда земне д япа ялгыз каласым килми. Мин з-земне белештерми ишекк сйрим. Ул карыша, сндр киртлрен ябеш, былтырдан бирле ятып басылган печнне йолка. Мин бирешмим…
Кинт днья убылды, без ннмг очтык…
Кз алдында ут шарлары биешеп алды…
Авылны кыйпылчыклары кренеп калды…
м барсы да кинт юкка чыкты…
Бушлык.
Бушлык.
Томан.
Куе томан акырын гына таралды да магай уртасына куелган йомырка сарысыдай яктылык шйлнде. Томан бртеклрене глп ерелен ле тынлык алыштырды. Чыдап булмаслык каты тынлык. м шул тынлыкны ертып ягымлы да якты бер мо сузылды:
– Илам…
Мин сискнеп киттем.
– Илам, син исн бит… Син бит исн, Илам!
“Мин исн… Исн…”
– Илам, лм! Ташлап китм мине…
“Мин… исн… Мин Илам…”
– Миа син шундый якынсы… Мин сине… Илам, мин бит сине… Эх…
“Нфис?!.”
– Мин бу, Илам. Минем синнн аерыласым килми.
“Минем д, Нфис…”
– Кил яныма, Илам!
Мин кзлремне ачарга телдем. Тик керфеклрем бер-берсен бйлнгн кебек иде.
– Кил яныма.
“Кайда со син? Кайда син, Нфис?”
– Мин монда… Абзарга кер…
“Мин абзарга керм. Хзер керм”
Торып басарга уйладым, тик калкыну белн кул-аякларымны чнчелеп авыртуын тойдым. Тик Нфис янына бару телге алдында болар кечкен иде. Мин тешлремне кысып абзар капкасы ягына тгрдем.
– Минем сине югалтасым килми, – дип пышылдады назлы тавыш,– Яныма мен, Илам.
Шушында гына баскыч булырга тиеш иде. Мин кулларым белн капшанып аны аратасын эзлдем. Озак эзлдем. Таптым. Аа чатырдап ябышып ск шуышырга тырыштым. Тик хлем итмде, озак кына асылынып тордым да кчсезлегем рнеп тбнг шуып тштем.
–Илам, мен яныма, аным!
“Мин менлмим, Нфис. зе тш. Мин… менлмим…”
–Мин тшлмим, Илам…
“Тш!”
–Син шундый ебек егет мени?!
лл кайдан килгн кодрт белн керфеклремне аердым. Кн яктысы кзне телеп тте. Тик Нфисне сзлре салган рн янында ул чп кен иде. Мин авыртудан м гарьлектн ажгырып баскыч аратасына ябышып торып бастым, лл нинди сихри кодрт белн югарыга рмлдем.
–Яныа менм,—дип ярсып елмайдым мин,– Тик бел, син минеке.
–Мин синеке, Илам.
–Илам!
Монсы лл нинди сер тавыш иде. Бу дньяны бтен моын рнетче тупас тавыш.
–Илам! Тш, ананы!..
Инде кулым сндр тактасына итте ген дигнд, кемдер йолкып алды. м мин тагын ирг тгрдем. Келд ачы рн д, рнеш кен иде. Тик бераздан бар да юкка чыкты…
* * *
–Егетлр, уянырга вакыт…
Танавыма ниндидер зр ис килеп брелде д бтен дньямны айкады, мин ирексездн тартышып куйдым, керфеклрем атылып чыккан яшьне сртеп, кзлремне ачтым. Саргылт тск кергн тшмне крг, танавыма тмке исе килеп брелде.
–Мин кайда?
Кршедге караватка иелеп нидер эшлгн ир миа борылганчы, аяк очымдагы китап шкафын, трз янындагы ярым ыештырылган стлне креп лгердем. Аны бер як читенд кечкен мамык тргге белн ниндидер флакон тора иде.
–Сез минем йд, – диде ир, кулындагы мамык кисген стлг куеп, – Хле ничек?
–Кел болгана…
Минем бтен ашаганым тамак тбен килеп тыгылган иде инде.
–Ишек тбенд чилк бар.
Мин шунда атылдым. Бары тик ашказанымны бушатып, кзлремнн бреп чыккан яшьне срткч кен земне шыр шр икнемне абайладым.
–Киемнрем кайда?
–Башта юынып ал, – Ир кулына комган тотып килеп итте, – йд, верандага чыгабыз.
Бу идиятулла абзый иде. Верандага чыккач, мин зур таска менеп бастым да, ул комган белн баштан-аяк коендырды. Сабынлап юынып алгач, тнем иелеп калды. Бары тик аяк-куллардагы иелч авырту белн башымдагы гл ген бетмде.
–Мен, – диде ул, кайдандыр клмк-ыштан алып чыгып, – Артык зур тгел бугай. зене киемнрене ихатага ташладым. Пычранып, сасып беткннр.
–Айрат кайда?
–Аны хзер уятабыз.
Каешны ныграк кысып, балагын сызганып куйгач, идиятны чалбары таман диярлек булды, футболканы иссе терскк тш язып калды.
–Яныгыздан теп бара идем, сндрдн егылып тшкнегезне креп калдым, – диде ул, кулындагы нашатырлы мамыкны Айратны борынына китереп,– Подъем! Килеп карасам, икегезне д кзлре йомык, зегез кем белндер сйлшеп ятасыз… Айрат, торырга вакыт!
–Без вампирны крдек…
–Мин д аптырадым аа… Крсе, та алдыннан ояларына кайтырга лгермич, якын тирдге карагы урынга посарга мбр булганнардыр… Айрат, дим!
Айрат битен уа-уа торып утырды. Гаплндн зур акайган кзлре белн тир-якка каранып алды.
–Нрс булды?
–йд, юынып килбез.
Айрат аксый-аксый идият артыннан иярде. Мин й эчен кз йгерттем. Моа кадр игътибарга алмаганмын икн, идият вампирлар барлыгын кптн чамалаган м аларны каршыларга зерлнгн. Згрсулана барган трз тбе саен тышка каратып кчле пожекторлар куелган, алар янында берешр ем очлы таяклар сялеп тора, прус яагына динни язулар эленгн. Хтта газ болонын да йг кертеп куйган. Мич авызында биш литрлы канистр утыра, бензиндыр, крсе…