Выбранае
Шрифт:
Ды толькі ведаю - не адгукнуўся Зюзя,
І больш таго - зьлякаецца Пярун.
РАЗЬВІТАНЬНЕ З ТАНТАЛАМ
Дзе вуліцы, дзе сьнег даюць па картках,
Ніводнай страказы, ні мятліка, ні пчолкі,
Адзіны слуп, зь яго у бездань скокне месяц, -
Ўладаньне змрочнага Аіду.
Прыступак не відно - ідзеш гарызантальна,
Ў
Лятуць усьлед - паветраныя шарыкі на нітцы.
Хачу сказаць: - Бывай, Тантал!
Аід не гаспадар - ён Пан і Бог,
Ён сустракае кожнага абдымкам,
Ягоная гасьціннасьць - хітрыкі пракуды,
Дзіця - якому безьліч год.
І ты, ахвяра ўласнага нахабства,
Вар'ятам аглядаеш сьвет фантомаў,
Зьняверлівы ва ўсім, ва ўсіх, -
Бывай, Тантал!
Зярнятка кволае - адзіны апанэнт Аіда,
Для навуковых спрэчак вільгаці хапае.
Дарэмна шкадаваць цябе, Тантал,
Ты сам сабе ўзнагарода і вырок,
Твой лёс, як лябірынты Мінатаўра,
Ты заблукаў, ты схлусіў сам сабе.
Вада зьнікае - рэха вадаспадаў цьвеліць:
Бывай, Тантал!
Бывай, ні шкадаваньня, ні трымценьня,
Учынкі засталіся за плячыма,
Цяпер маё жыцьцё крынічкаю струменіць,
Кудысь бяжыць, сьпяшаецца ўпарта,
Ніхто ня ведае куды.
Ты назіраеш з хіжасьцю вар'ята,
Ня верыш іншаму зыходу,
(Падман Аіда?) бо вакол фантомы,
І толькі голас мой сапраўдны:
Бывай, Тантал!
* * *
На душы супакой, восень зьвіла кубло,
Дождж патрэбны для стомленых воч.
І адразу ўсплывае, як месяц у ноч,
Варажнеча дурманлівых слоў.
Кроплі-гукі дажджу працінаюць мяне,
Як паверхню лагоднай ракі.
На ўзьбярэжжы алешыну вецер ня гне -
Разыйшоўся ў чатыры бакі.
На душы супакой, адчуваю сябе,
Нібы ў чоўне на днішчы ляжу.
Твой, Ясон, карабель, карабель... карабель...
Мне прымроіўся ў рысах дажджу.
* * *
З
Ён ад ветру будзе ціха шамацець...
Сэрца - птах, што выбіўся ляцець,
Бо да неба страчаны давер.
Толькі птах ня стане на калені -
Крылы ператворацца ў карэньні.
НОНКАНФАРМІЗМ
Аб чым спрачацца мне з табой?
Мы дзеці рознае сыстэмы,
Цябе хвалююць, дружа, цэны,
А я лічу іх рост лухтой.
Што мусіць быць у сьвеце гэтым -
Адбудзецца, як не суроч,
Дзень сыйдзе, запануе ноч, -
Наклеюць новыя партрэты.
І толькі твой уласны сьвет
Залежыць ад твайго жаданьня,
Ніхто, ні ў якім Татарстане,
Ня зьменіць рух яго плянэт.
І лепшай зброі для людзей,
Чым моц свайго нонканфармізму,
Ня ведае сусьвет вялізны --
Ні ліхадзей, ні дабрадзей.
Бо Д'ябал можа спакушаць
На ўзроўні цэнаў і пасадаў,
Улады, страўніка, акладаў -
І толькі гэтак кіраваць.
Парадак усталюе тут
Бадай што толькі мужнасьць духу.
Змагайся з Д'яблам, космас слухай,
Вазьмі СВАБОДУ за статут.
ПАТРЭБА ВЯРТАНЬНЯ
чарада слоў
драбніцы стракатых падзей
мэтамарфозы быцьця
навонкі
і толькі ў сярэдзіне
разважлівасьць валуна
і акамянелыя адбіткі
хваляў
таму ў сярэдзіне
тваё жытло
сьпічастыя вежы
каляровыя аканіцы
заможныя дзябёлыя
брамы
выпадкова не патрапіш
на вулкі гэтага места
яго няма - пакуль ты
ня ўявіш яго сам
будзеш кружляць