Выбранае
Шрифт:
на зорным небе
будзеш клыгаць
як прывід-вандроўнік
пакуль не адчуеш
патрэбы вяртаньня
як алоўкі
што пакідаюць сьлед
зьнікаюць людзі
паломніцтва ў нікуды
крэсьленьне па крэсьленьні
БЫЦЬЦЁ
Марны
дажджавыя кроплі
аб'яднаныя
яны зьнікаюць
мяняюць сваю сутнасьць
ператвараюцца ў вільгаць
і нават адну кроплю
немагчыма
трымаць у няволі
* * *
Кладу ў імбрычак зёлкі
пры гэтым вымаўляю
сапраўднае імя кожнай
ЗЬМЕНЫ
зьдзіўляюся - зьмены
як марскія хвалі
бясконца выпраўляюць свой малюнак
бурштынавыя перакочваюцца каменьчыкі
а чарупіны - рэха акіяна
зьдзіўляюся - штодзень я іншы
сталеюць думкі
чаргуюцца жаданьні
пры сустрэчы я спытаю -
хто гэта?
сын прыкладае чарупіну
да вуха - уважліва слухае
ты павязеш мяне летась на мора?
я ніколі ня бачыў мора
нават успаміны аб мінулым
мяняюцца як рэчышчы
родных рачулак
няўжо нехта мае ўладу
над маімі ўспамінамі?!
зьдзіўляюся - гляджу на фотаздымкі
пажоўклыя лісты кнігі
зьдзіўляюся - жыву даўнейшай марай
якая зьдзейсьнілася
на вежы б'е гадзіньнік -
вітае чарговую зьмену
найменьня маёй мары
ВАНДРОЎКА
сын кліча мяне ў вандроўку
яму карціць пабачыць тое
што ніколі ня бачыў
пачуць -
што ніколі ня чуў
паспытаць -
што ніколі не спытаў
ён яшчэ верыць у свае здольнасьці -
усё пабачыць
і я быў некалі такім
што параіць сыну?
сказаць што гэта марны занятак -
ці ня згубіць хлопец цікавасьць
да жыцьця?
патлумачыць - што нельга ахапіць
неахопнае -
ці дасьць веры?
параіць - засяродзіцца на чымсьці
адным -
ці не памыліцца ў галоўным?
нічога ня буду казаць
мы пойдзем разам
і я ўбачу тое
што ніколі ня бачыў
пачую тое
што ніколі ня чуў
паспытаю тое
што ніколі не спытаў
ULTIMA THULE*
Верш з такой назвай я прачытаў
у эстонскага паэта Матса Траата
ён напісаў яго ў 70-я гады
калі Эстонія таемна марыла
пра ўласны дом
калі захрасла вятроў кола
ў спадчынных ветраках
калі ўпарта змагалася з хвалямі
старая адзінокая сасна
на Балтыйскім узьбярэжжы
Матс тады быў зусім малады
і верыў толькі ў моц свайго слова
«няхай зноў
вечныя гострыя вілы
выграбуць імёны
плямёнаў
з вадзяной магілы» -
такія ён казаў пацеры
і зьвяртаўся да паганскага бога
эстонцаў Тара
І я загарэўся напісаць верш
«Ultima Thule»
я сьніў яго але раніцай ня мог
узнавіць ніводнага радка
я чуў яго ад нарачанскіх хваляў
але ня здолеў перакласьці на родную мову
я бачыў словы верша
выкладзеныя літарамі-аблокамі
над восеньскай пожняй
але ня мог ахапіць позіркам усе літары
каб прачытаць хаця б радок
Па дарозе якая вяла да крыніцы
мы йшлі па ваду -
я васьмігадовы сын Антон