Выбранае
Шрифт:
ЯГО СУСЬВЕТ
Яго сусьвет нагадваў лёхі,
Дзе ў два бакі шугаў скразьняк,
Дзе выпраменьваў да зьнямогі
Сьляпую чырвань нашчы гляк.
Жарынка кволая трымцела
У гляку - бытта ў каміне,
І ў лёхах, як дзяньніца сьпела
Гадзіна, што нябыт скране.
У
І спорна чырвань разьдзімалі.
* * *
Вінцэсю Мудрову
Прачынаюцца вульканы,
Як надзеі на спатканьні.
(Кожны са сваім Каранам),
З попелу - сівыя здані.
Вогнедыхаючы колер
Насьцярожліва вітае
Тых, каму кватэрнай столі
Вышыня ўжо замалая.
На вагромністай сьпіртоўцы
Распалілі ў небе месяц.
Дым трымаецца ядлоўцам
На адным прыватным мейсцы.
* * *
Гаспадар мясьціны цнотнай,
я ахоўнік, служка, брат,
я раўнівец - твар каменны,
думкі - зброя й стырно.
Я вяртаю ліст палёту,
як жыцьцё, як белы сьвет.
Асалода адзіноты.
Бараніць мне ёсьць каго.
Пачынаю дзень з агляду,
што чабор, што дзівасіл.
Як атожылкі - расьліны,
думкі - існаму рука.
За сьцяной чарота - краскі,
твар каменны - змрочны стод,
цень самнабульская побач,
ейны гаспадар ня я.
ДРУГОЕ ВЯРТАНЬНЕ
Мейсца хвоі - для сустрэчаў,
што накліканы лацінкай,
дробных літарак нязвыкласьць,
нам сустрэча - адкрыцьцё.
Дачакацца дзён адлігі,
дзён вясновага вяртаньня -
сум, як стужкі спаміж яблык,
да калядак - доўгі час.
Там, дзе хвоя нас чакае, -
хвоя месяцу ня дружка,
квадры-ліхтара мігценьне,
там
Мейсца вызначана лёсам,
на якім вяртаньні стрэча?
Лекаваць жывіцай - быццам,
толькі гэтак лекаваць.
Прамінулі гурбаў скокі -
прасьпяваныя калядкі,
стужкі - напамін пра сьвята,
квадру нашага быцьця.
Мейсца хвоі - падарунак:
не дыван з пажоўклай хвоі,
не жывая прахалода -
мружыць вочы: сонца - цень.
Нагадаюць успаміны -
сьцежка на пукаты ўзгорак,
дакрануцца да люстэрка,
паміж сонцаў: яблык - твой.
КАЛЯДЫ
Уладзіміру Арлову
Для калядак пазычу труса,
Роля зайца яму ў нашай казцы.
Будзе сьледам кульгаці ліса
У сяброўскай падманлівай масцы.
Наш маршрут праз сумёты й лес,
Дзе даўно не кугае зязюля,
Дзе пануе сучасны прагрэс
І блукае шалёная куля.
Мужыкі там гуляюць у віст,
А жанчыны - у хованкі зь лёсам.
Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,
Толькі чуюцца ў комінах вёсак.
Ды на ганку хаціны старой
Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:
Будзем песьні сьпяваць для адной.
Заяц-трус адпачне на каленях.
АБРАЗ
Абраз трымаецца нібыта на цьвіку,
Які забіты ў шэры воблак.
Абраз нібы блізьня маладзіку -
Высока зіхаціць таемны воблік.
Ад позірку суровага зь нябёс
Жуда, як дзіда, працінае здайцаў,
І ўжо ня вабіць іх заганны лёс -
Па-змоўніцку ня слухаюцца пальцы.
І не схаваць вачэй - як бы хацеў,
і вытрымаць той позірк немагчыма, -
На кожнага, хто кат і ліхацей,
Праменіць боль ён зыркімі вачыма.