Выбранае
Шрифт:
Ня ўзьнімуцца ўжо на крыло.
Ня трэба ні шроту, ні пораху -
Люстэркі на дрэве зіхцяць...
Нацэліла зброю на ворага,
І полымя бег не суняць.
ІНДУСТРЫЯЛЬНА-ХІМІЧНЫ ДЖАЗ
Зноў людзкія адбіткі заганныя,
Як музыкі, ў нябёсах лятаюць -
Працінаюць пякельную
Нараджаюць мэлёдыі танныя:
Дзьмуць у комінаў доўгія пальцы,
Дзьмуць да чырвані пацерак-воч.
Іх музычны імпэт без падману -
Не жартуюць браты-блюзьняры.
Уздымаюцца клубы туману,
Тлум цярушыцца на ліхтары.
Што паперныя столі і дахі!
Тлум укрые таксама і нас.
Тлумны час, як заўсёды, ня ў час.
І мацнеюць мелёдыі жаху,
І цярушацца пёрамі птахаў -
Вар'яцее атрутны джаз.
ЗДРАДНІК
Хто хаваецца ў лесе днямі?
– Гэта зраднік, - адказвае сыч.
–
На скарэлым шынэльным лямцы
У кустоўі, як мёртвы, ляжыць.
Тое мейсца абходзяць зьвяры.
Толькі хмарай над ім камары.
Ён баіцца, аднак, зварухнуцца,
Ён чакае цямнейшай начы:
Каб да твані паўзьці - дацягнуцца,
Каб у багну ад нас уцячы.
А РАПТАМ...
Што калі раптам нашчадак,
Крануўшы таемнасьці ключык,
Праз процьмы мінулых стагодзьдзяў
Нат' кволую думку агучыць?
МАСТАК
Усе яго малюнкі на
зрэзе воласу.
Якая вытанчанасьць!
Якое майстэрства!
Ён Майстар зь вялікае літары.
– Ён Гулівэр у краіне
волатаў, - кажа адзін.
– Ён Гулівэр у краіне
малеч, - кажа другі.
КАРЦІНА
Я марна шукаў яе ў сёньняшнім сьвеце,
Міналі, здаецца, стагодзьдзі.
Яна, як жывая, жыла на партрэце.
Сказалі: карціна
У Лодзі сказалі: карціна ў Парыжы.
Ў Парыжы ня чулі ніколі.
Дзядуля сівы падказаў: у Нясьвіжы
Жыве яна зь месяц, мо болей.
Вярнулася ўрэшце... заўсёды я верыў...
Няхай на партрэце, няхай праз стагодзьдзі...
Шырэй рашчыніце пудовыя дзьверы -
Я да людзей панясу Багародзіцу.
ЗЛАЧЫННАЯ КРОПКА
Паставілі гіцалі кропку
Пасьля незавершаных спраў,
Падсунулі шчасьця падробку -
А Бог нас усіх пакараў.
І дзён засталося нямнога -
Ўжо золак гадуе агні.
А гіцалі просяць у Бога
Яшчэ тры апошніх рублі.
* * *
Што сьніцца хлопчыку майму?
Ратунак наш не за гарамі,
Бо ў гэту цяжкую зіму
Сын будзе побач з намі.
08.10.88
ТЭАЛЯГІЧНАЕ ПЫТАНЬНЕ
Дзень і ноч стаіць салют -
Іскры драпаюць нябёсы.
Што сьвяткуюць людзі тут?
Скачуць, быццам папуасы.
Перамога на дварэ?
Ці віно у кожным кране?
Ксёндз, паддзячы і кюрэ
Думаюць над тым пытаньнем.
СУПРАЦІЎ
Ён прынёс у сьвет сваю загану -
Жвір у ботах, а ў душы сухмень.
На дарозе, з пыхаю тырана,
Прыхадзень сустрэў сівы камень.
Падышоў ён да раптоўнай перашкоды,
Абтрасаць пачаў свой левы бот:
Пазасыпваў гарады, народы -
Жвір наладзіў спраўны карагод.
На камень жа моцы не хапіла, -
Прыцярушыў ледзь пукатыя бакі.
Мусіць, думаў - тут яму магіла,
Толькі памыліўся, дарагі.
Правы бот ён скінуў без развагі,