Выбранае
Шрифт:
Трос яго з усіх вар'яцкіх сіл.
Быццам джын з чароўнае біклагі,
Сьмерч пякучы хвоіны валіў.
А камень ні кроку, ні паўкроку,
Ні назад, ні ўперад, ні ў бакі, -
Нібы сонца між аблок высока,
Нібы бераг стромкае ракі.
* * *
Прыбіральшчыца
мусіць захварэла:
шосты дзень ня бачны зоры.
НАСЛАНЬНЁ АДСТУПНІКА
На мой гаўбец прыляціць кажан.
Ноч затоіць бязгучнага лёту сьляды.
Крылам зь кіпцямі, як лязом нажа,
Распачне ён скрэсьці пагоні матыў.
Перакінецца потым ў пагоню саму,
У шалёным галопе зьнішча плітку гаўбца
І уздыме да зорак віхуру-зіму.
Перакінецца потым ў сьвятога айца,
Неміргаючы будзе за мной назіраць,
Я пачую - у зрэб'і ягоным вятрыска гудзе,
Я убачу - ён хоча мне нешта сказаць,
Толькі словы яго, што кругі па вадзе.
Пэўна здрады свае ўжо ня возьмеш назад,
Пэўна літасьці мне ад яго не чакаць.
Я ня буду вар'яту гаўбец адчыняць.
Пайшоў прэч, сатана! Зьнікні, гад!
* * *
Мяне цкаваў сабачы страх,
а я ня бег, а я знарок
звычайны запавольваў крок.
Нябёсы - мой адзіны дах.
Нашто хавацца па кутах?
Час прамільгне і знойдзе схоў
сумленьне вечнае і зноў
пагоніць страх цябе з выцьцём -
у забыцьцё.
* * *
А птушкі некуды далей ляцяць,
Як быццам не існуе крэўнае радзімы,
Як быццам не існуе нашае мясьціны,
А птушкі некуды далей ляцяць.
Нібы сваё адбалявалі дзьміны...
Ды цяжка вочы да нябёс узьняць, -
Там птушкі некуды далей ляцяць,
Як быццам не існуе крэўнае радзімы.
* * *
Калі сустракае улада гасьцей,
Яна ўспамінае музыкаў, паэтаў,
Каб
Калі сустракае улада гасьцей.
Маўляў, падзівіцеся, госьці, й на гэта -
Як талент шануем тутэйшых людзей.
Калі сустракае улада гасьцей,
Яна ўспамінае музыкаў, паэтаў.
ЗІМОВЫ САД
Калі я вяртаюся дахаты,
мяне штораз сустракае зімовы сад.
Ці то туга ахінае
заўсёды зімою,
ці то сад мой зачараваны?
Хаджу па садзе і прыслухоўваюся
да яблыняў.
Маўчаць карані,
маўчаць ствалы, маўчаць галіны.
Жахліва ад гэткае цішы.
І тады я пачынаю сьпяваць:
няўмела, кволым голасам.
На маю песьню азвалася дзіўная
птушка - авяльга.
Я ніколі яе ня бачыў, ды ведаю -
гэта яна.
Птушка села на ябланевую галіну,
прыцярушаную сьнегам,
і весела зацёхкала.
Адкуль яна ўзялася ў маім
сіберным, маўклівым садзе?
МОЙ ДОМ
На выспе, па суседзтву з балотам,
будую свой дом.
Кожны дзень адзначаны
плённай працаю.
Кожны дзень можна перайменаваць
у вынік гэтае працы.
Адно кепска - няма дарогі
да ўзнаўляемага котлішча.
Што зробіш - вакол балота:
нават бярвёны выпадае насіць
на сваіх плячох.
Неяк цэлы дзень самазвалы
вазілі жвір, -
ладзілі дарогу.
Ды балота той жвір праглынула.
Вось і сёньня мае родныя і сябры
прыходзяць да мяне пешкі.
САЛАМЯНЫЯ ПТУШКІ
Саламяныя птушкі лётаюць
пад белаю стольлю.
Скразьняк гойдае іх
у кватэрнай прасторы.
Каляровыя ніткі вяртаюць