Выбранае

Алесь Аркуш

Тчэ немаўлятам стужкавыя шалі.

У цемры нараджаецца жыцьцё.

Сусьвет - нібыта казачна-умоўны,

Чаканьне, як паўночнае ліцьцё

Расплаўленага месяца у чоўны.

ЧОРНЫЯ ПТУШКІ

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы

Ў жудасны колер.

Голае поле. Дарога. Калёсы.

Вецер

у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Птушак няволяць -

Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Цьмяна у полі.

Пругкія крылы, як вострыя лёзы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы

Крылы.

Даволі!

Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...

Вусьцішна ў полі.

ДЭЛЕГАТ

Сто тысяч людзей дэлегата

Сем дзён выбіраюць на Сойм.

Сто тысяч пытаньняў узьнята.

(Багата прыкрыюць крысом.)

Дзьве тысячы кандыдатаў

Люд вынес на суд грамады.

Зь іх кожны прамоўца выдатны

І вораг нішчымнай вады.

Зь іх кожны грамадзкі руплівец...

А гэты глядзіць немаўлём.

Хто ў позірк паверыў шчымлівы?

Хто праўду заблытаў жыцьцём?

Я САМ УБЫЧЫЎ

Не пазычай мне сваіх воч,

Я сам убачыў, не дзіця,

Сусьветаў бездань - калі ноч,

А калі дзень - мяжу жыцьця.

Яшчэ я ўбачыў птушкі сьлед,

Што на шляхох вятроў, аблок,

І як займаецца сусьвет,

Дзе панаваў мярцьвячы змрок.

І цуды дробныя - наўзбоч,

Не патрабуюць адкрыцьця.

Не пазычай мне сваіх воч,

Я сам убачыў, не дзіця.

МЯНТУЗ

У сонных водах рэчкі Гайна

Жыцьцё віруе разнастайна.

Міфалягічныя істоты

Мянтуз

пакінуў без работы.

Як вадзянік, людзей пужае,

Лятае ноччу на кажане.

Сарвецца - плёх - буйныя хвалі

На строме рэчку абганялі.

А рыбакам замест улову

Заблытаў лёскі адмыслова.

Гучней за музыку «Дып папал»

Раўлі гурбою - ну і д'ябал!

ГОСЬЦЯ

Ты ўвайшла нечакана, ікліва.

Я пісаў і нічога ня чуў:

Ад гранёнага слова шчасьлівы,

І ад роспачы слёзы ўваччу.

Ты ўвайшла і як сябру сказала:

– Добры дзень, кандыдыт на Парнас!

Ты прабач, на хвілінку з вакзала...

Ну як справы? Відаць, ужо ас?!

Прыгадала было здарэньне,

Толькі ў ім я сябе не пазнаў.

– Вось прывезла літроўку варэньня,

Гэта вішні, як ты заказаў.

І пайшла, і як воблака зьнікла,

Нават дзьверы ня рыпнулі ўсьлед.

Толькі білі гадзіньнікі звыкла

Ды літроўку разглядваў буфэт.

Хто яна, таямнічая госьця?

Я ня ўспомню, ня ўспомню ніяк!

Гэта сон, гэта мне падалося...

Слоік вішняў - пакутлівы знак.

НА ПАЛЯВАНЬНІ

Бусел - балотны каморнік -

Мерае багну рупліва.

Шчыльны трысьнёг ледзьве горне

Вецер - стары і сварлівы.

Порсткі сабака дзядзькі Ягора

Раптам замёр, быццам стодка з фарфору.

РАСПЛАТА

У люстэркі лістоты

глядзіцца сонца.

Зьняважыў злачынца дрэва

Абразай ілжывых слоў,

У сьпіну нібыта стрэліў,

І словы атруцілі дол.

Як трызьніла дрэва сутоньнямі!

Як моташна лісьце гуло!

Наўкольныя парасткі кволыя